muzikaal

Tien onmisbare soundtracks van 1998, alfabetisch gerangschikt.

1. CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND. (Arista) John Willams schreef uiteraard de muziek voor de twee Spielberg-films, die dit jaar in de zaal kwamen (“Amistad” en “Saving Private Ryan”), maar het evenement voor de fans van de componist is deze collector’s edition (ruim 30 minuten langer dan de vorige) van zijn score voor Spielbergs UFO-epos uit 1977. Het blijft de meest esoterische en experimentele soundtrack in de Spielberg-Williams samenwerking, langzaam toegebouwd naar het perfecte vijfnotenmotief waarmee de buitenaardse wezens muzikaal contact krijgen met het mensdom.

2. ELIZABETH. (London) Bij het flamboyant Elizabethaans drama hoort een passende over-the-top score. Die werd geleverd door de Australische componist David Hirshfelder. Het werd een bruisende mengeling van bombastische koorzang, quasi militair slagwerk, heftige strijkers en Provençaalse trommel.

3. HE GOT GAME. (Sony) Voor zijn bij ons niet uitgebrachte film over de verzoening tussen een veroordeelde moordenaar en zijn basketbal spelende zoon, putte Spike Lee uit het repertoire van de klassieke Amerikaanse componist Aaron Copland. Het resultaat is energiek, opzwepend en oer-Amerikaans.

4. KUNDUN. (Nonesuch) Martin Scorseses epos over de jonge jaren van de dalai lama heeft zijn spirituele dimensie en emotionele intensiteit hoofdzakelijk te danken aan de hypnotiserende score van Philip Glass, zelf een overtuigd boeddhist.

5. THE SIEGE. (Varèse Sarabande) Dat Graeme Revell als weinig anderen kleur weet te geven aan zijn elektronische scores, blijkt andermaal uit zijn forse muziek voor dit terroristendrama, waarin hij zijn industriële ritmes combineert met Arabische invloeden.

6. SNAKE EYES. (Hollywood Records) De veertiende filmscore van Ryuchi Sakamoto (in Japan bekend geworden als band leader van de synthetische popgroep Yellow Magic Orchestra). Woeste uitbarstingen in Stravinski-stijl, maar vooral ook een mixture van dreiging, spanning en lyrische droefgeestigheid.

7. SPHERE. (Varèse Sarabande) De film zelf verdiende beter dan de lauwe ontvangst bij pers en publiek, maar de score van Elliott Goldenthal is pas echt meesterlijk. Dit onderzees avontuur rond een gezonken ruimteschip, inspireert Goldenthal tot ijle, schrille en intrigerende composities waarin hij zijn voorkeur voor ongewone instrumentaties de vrije loop laat.

8. STARSHIP TROOPERS. (Varèse Sarabande) In de heroïsche score van Basil Poledouris valt niet veel te merken van de spottend subversieve dimensie van Paul Verhoevens epos over de totale oorlog tegen de monsterinsecten. Poledouris zet alle zeilen bij met zijn krijgshaftige thema’s vol militair bombast.

9. U-TURN. (Epic) Ennio Morricone schreef voor de verzengende film noir van Oliver Stone een van zijn mooiste scores van de laatste jaren: zwoel, obsederend en plagend (de maestro citeert zowel uit zijn spaghetti-westerns als uit Elio Petri’s “Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto”).

10. WHAT’S NEW PUSSYCAT? (MGM) Om te eindigen een golden oldie. De eerste belangrijke score van Burt Bacharach verschafte de typische sixties sound bij deze psychedelische slapstick. Tintelende, sexy muziek met prettige melodietjes, een schetterende titelsong van Tom Jones en de onvermijdelijke liefdesballade van Dionne Warwick.

Patrick Duynslaegher