Op duizend zwangerschappen eindigen er zeven met een doodgeboorte. Niet uitzonderlijk veel of weinig, maar ingrijpend als je bedenkt dat er telkens zo’n 150 mensen van dicht of van ver bij betrokken zijn . Ik wil doodgeboorte bespreekbaar maken, want dat is het niet. De eerste die echt met me in de diepte durfde te gaan, was Truus Druyts, met wie ik vier en een half jaar een vrouwenrelatie had. Mijn man en ik deelden veel en we konden het uitstekend met elkaar vinden, maar onze relatie strandde. Door het verlies van ons eerste kind ? Dat kun je nooit achterhalen.
Het is nu veertien jaar geleden en ik heb dit weekend nog aan mijn ouders gezegd: “Van de 365 dagen per jaar zijn er pakweg 350 waarop ik dankbaar ben voor de ervaring die Jesse me heeft gegeven. Maar er zijn nog steeds dagen dat ik verdrietig ben omdat hij er niet meer is.”
Ik schrok me wezenloos toen ik Jesse zag. Ik ga al tien jaar praten met vroedkundigen in opleiding om hun te vertellen dat “het ziet er anders uit” niet volstaat. Paars, opgeblazen als een drenkeling, uitpuilende ogen, opengesperde mond en die geur… Ik heb lang geworsteld met het schuldgevoel omdat ik hem niet meer wilde zien. Ik ben mijn man oneindig dankbaar omdat hij wel de moed had. Hij zei: “Liefje, je moét komen kijken. Jesse ziet er prachtig uit.” De baby was nog steeds gehavend, maar de zwelling was weg. Hij had een prachtig neusje, heerlijke lipjes, tien teentjes, tien vingertjes, zo gaaf.
De vader van mijn kinderen en ik zijn vrienden voor het leven. Hij is een schone mens, letterlijk en figuurlijk, maar dàt traject hebben we niet samen kunnen afleggen. We zijn uit elkaar gegaan toen onze dochter Zanna Victoria bijna drie was. Ze heeft het verlies van haar doodgeboren broertje zowel verzacht als verscherpt. Ik kon uitgebreid genieten van de geur van mijn baby, vond het heerlijk om haar te voeden en vast te houden zo vaak ik maar wou, keek uren naar het wonder van het leven dat daar naast me lag… Fantastisch en confronterend, omdat het alles was wat ik met Jesse nooit heb kunnen doen.
Na de scheiding heb ik een wenslijstje opgesteld : wat wil ik kunnen delen met mijn partner ? Onder meer : over àlles kunnen praten. Dat kon met Truus, zo bleek tijdens een cursus. Er was tot op dat moment niemand die mij zo kwetsbaar, zo volledig heeft mogen leren kennen als zij. Met haar heb ik een overgave beleefd die ik in geen enkele heterorelatie had beleefd, waarschijnlijk door wat er in mijn jeugd is gebeurd. Ik denk dat daardoor een onveiligheidsgevoel met mannen ontstaan is, waardoor ik me nooit ten volle kon geven.
Met Truus liep het uiteindelijk mis omdat we in andere versnellingen leefden. Zij in derde, ik in zevende. Dat geeft frustraties en onzekerheid aan twee kanten. Ondertussen is het anderhalf jaar uit, maar we zouden voor elkaar door het vuur gaan. De liefde is alleen nog groter geworden.
Ik heb een gezegend leven. De rijkdom aan ervaringen die ik gehad heb, de kansen die mij geboden worden. Ik kan leven van mijn stem. Ik kan vegetarische kooklessen geven, iets wat mij blij maakt en anderen blijkbaar ook. Ik heb de wonderlijkste mensen ontmoet die ik mijn vrienden mag noemen. Man, man, ik ben een gelukspoepie.
MIES MEULDERS (1970) IS ACTRICE EN PROFESSIONELE STEM. ZE GEEFT VEGETARISCHE KOOKLESSEN VAN SEPTEMBER TOT JUNI. OP 28 MEI VERSCHEEN ‘JESSE’, UITGEVERIJ VRIJDAG, 15 EURO.
DOOR GRIET SCHRAUWEN & FOTO DIEGO FRANSSENS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
