Met de buik vooruit

Een zwangere vrouw van bijna veertig met een functie met veel verantwoordelijkheid, hoe kijkt die naar het nieuwe jaar ? Gonda Craeninckx zet zonder verpozen haar buik vooruit. Een kind geeft energie, vindt ze.

Voor de tweede maal in twee jaar tijd staat voor GondaCraeninckx (38) en haar partner de jaarwisseling in het teken van een kersverse baby. December vorig jaar beviel ze van een meisje, Moyra, en ondertussen is ze alweer zwanger voor februari. “Maar het zal vroeger komen”, voelt ze. Ondertussen werkt ze nog hard aan de voorbereiding van haar zwangerschapsverlof. Als marketing manager in de papiersector kan ze immers niet zomaar van haar bureaustoel verdwijnen.

“Ik had deze carrière niet gepland en ook mijn diploma van licentiate in geschiedenis wees niet in deze richting. Eigenlijk heb ik me op mijn werk gestort toen een tweede lange relatie afbrak. Omdat ik daarna voor lange tijd single bleef, kon ik me voor driehonderd procent inzetten.”

De uren buiten de bedrijfsmuren ademden verder een sfeer van ‘vrijheid blijheid’ : een grote vriendenkring, graag op café gaan, regelmatig een film zien en zo vaak mogelijk op citytrip. Tot ze de dertig passeerde. “Ik keek naar mijn vriendinnen en zag dat ze, hoewel ze ook laat aan een gezin begonnen, een huis vol kinderen aan het bouwen waren. Ik dacht toen : help, waar moet mijn leven heen ? Natuurlijk hield ik wel van die extreme vrijheid, maar ik zag me ook niet alleen oud worden.”

Kwam er toen een kinderwens bovendrijven ?

Gonda : Mijn leven lang is die kinderwens in golven gepasseerd. Even heb ik nog aan bewust alleenstaand moederschap gedacht. Dat vond ik dan weer ’te allen prijze een kind’, en ik wilde mijn carrière niet opgeven. Ik bleef dus dag en nacht werken, tot ik enkele jaren geleden een oude studievriend tegenkwam. We begonnen samen op stap te gaan en na zijn scheiding gingen we samenwonen, met telkens een halve week zijn dochtertje bij ons. Ik voelde me van bij het begin haar ‘grote vriendin’, niet de stiefmoeder. Verder gingen we nog veel op pad, of als we ’s avonds laat van ons werk kwamen, schoten we onze jassen opnieuw aan voor een avondmaal in een restaurant. Leuk allemaal, maar mijn kinderwens bleef en ik besefte dat het met mijn leeftijd dringend begon te worden. Eigenlijk is nadenken over wel of niet een kind een vreemde vraag. Ik geloof niet zo in de diepere drang van genen die zich willen voortzetten. Eigenlijk denk ik dat het voor een groot deel een egoïstische beslissing is. Voor mij had het iets te maken met het verlangen naar de liefde die je van een kind krijgt, maar ook de overtuiging dat ik meer te geven had dan ik deed.

En zo werd Moyra geboren, veel te vroeg zodat de verbouwingen aan het huis niet klaar waren. Laat staan alle andere praktische voorbereidingen. Het werd een eindejaarsperiode waarin de feesten wat aan me voorbijgingen. Ik liep op wolkjes. Moyra at goed, sliep goed, was rustig. Ze werd voor enkele maanden mijn focus.

Geen aanpassingsproblemen ?

De aanpassing aan een leven met een baby is groter dan de aanpassing bij het samenwonen met een partner. En nu zegt men me dat een tweede kind weer iets helemaal anders is. Ik zal dat nog moeten ondervinden. Ik besef wel dat we binnenkort met vier, en halftijds met vijf, ’s morgens gewassen en gekamd moeten geraken. Maar ook nu is het al hectisch en eigenlijk stoort me dat niet al te veel. Mijn kinderwens is groot genoeg om blij te zijn met deze drukte. Ik krijg ook zoveel terug. Van de stralende glimlach waarmee Moyra ’s morgens haar handen naar me uitsteekt, kan ik de hele dag goedgezind voort. Soms denk ik dat ik me door mijn leeftijd meer bewust ben van het geluk dat ik bij haar voel. Op mijn drieëntwintigste zou een kind misschien meer vanzelfsprekend geweest zijn en zou ik spijt gehad hebben van alle dingen die ik niet meer kon doen. Ik voel nu zeer sterk dat ik het allemaal gehad heb, ik bedoel nieuwe dingen en mensen ontdekken, op reis gaan, uitgaan, een carrière opbouwen. Ik zal na nieuwjaar opnieuw meer aan huis gekluisterd zitten, maar ben daar niet ongelukkig om. Na die eerste gefocuste maanden komt mijn sociaal leven wel weer terug in beeld.

Is er in het nieuwe jaar ook plaats voor je carrière ?

Vorig jaar bleef ik vier maanden weg. In de bedrijfswereld wordt er dan onvermijdelijk aan de poten van je stoel gezaagd. Het is en blijft een mannenwereld, waarin hier en daar wel een vrouw manager wordt, maar liever geen moeder. In het bedrijf voel ik de vraag leven of ik me genoeg zal kunnen inzetten, al kan dat ook mijn eigen gevoeligheid zijn. Ik weet immers dat het zwaarder zal worden en ook dat het vandaag economisch nergens goed gaat. Ik ga ervan uit dat ik mij bij mijn terugkomst voor de tweede maal zal moeten herprofileren. Stoppen is geen optie. Ik wil het goed doen op alle vlakken : met mijn partner, de kinderen, mijn werk én mijn sociaal leven. Ja, ik heb voor volgend jaar een grote uitdaging voor de boeg.

Het lijkt alsof het moederschap niet al te vermoeiend voor je is.

Een kind is zo puur en onvoorwaardelijk en dat doet me immens deugd. Moyra leerde me een andere dimensie, ik ben nu rustiger, gelukkig en relativeer veel meer en dat gaat dieper dan ooit. Ik hoop op dezelfde ervaring met ons tweede kind. Soms flitst er door mijn hoofd dat het ook mis kan gaan. Daar mag ik niet aan denken. De meeste spanning was er na de punctie. Ik kan me niet voorstellen dat we nadien een knoop hadden moeten doorhakken. Maar gelukkig is alles prima.

Ja, ik voel me wezenlijk veranderd. De toekomst wordt nog voller en nog meer vervuld. Ik heb immers iets om voor te gaan. En ja, dan zijn er nog de vooruitzichten van een verzakt lichaam, zeker met mijn leeftijd. Maar eigenlijk maak ik me daar niet druk om. De zwangerschap maakt me optimistisch, jonger zelfs. Ik moet gezond zijn want ik wil er zijn voor de kinderen. Ik ben zelfs, op een enkel sigaretje na, gestopt met roken.

De onheilspellende boodschap dat dit geen wereld is om kinderen op te zetten, is niet aan jou besteed ?

Ik kijk wel rond en denk dan soms wel hoe ik het in godsnaam zal aanpakken. Ik zal een oudere moeder zijn, zoveel is zeker, maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan blijven openstaan voor bijvoorbeeld jongerenculturen. Erger vind ik de dreiging van het Vlaams Blok. Ik hoop in de opvoeding veel openheid en tolerantie mee te geven. Ook de start van het proces van Dutroux doet me veel. Hoe zal ik mijn kinderen voor zulke ervaringen kunnen behoeden en hoe spreek je daar met hen over ? Eigenlijk ben ik gevoeliger aan het worden. Als ik op tv zie dat een kind iets wordt aangedaan, moet ik huilen.

Wat is je nieuwjaarswens ?

Ik hoop dat ik een evenwicht zal vinden tussen al wat ik belangrijk vind, zodat ik niet het ene voor het andere ga verwaarlozen. Omdat ik besef dat dit een zeer uitgebreide wens is, bereid ik me psychologisch voor op een zeer zwaar jaar. De nieuwe baby ? Ik ben niet bang omdat het ‘voor altijd’ is. Mijn angst is eerder dat hem ooit iets overkomt. Ik hoop dus met gans mijn wezen dat het inderdaad voor altijd is. n

Tekst Gretel Van den Broek l Foto Lieve Blancquaert