MEISJES MET WITTE POLSBANDJES

De liefhebbende zoon en ambulancier blijkt een door de wol geverfde verkrachter te zijn, de IMF-topman een sater van slordiger allooi, de rijke aannemer trekt als bijverdienste stempelgeld en je kunt het woord priester niet meer uitspreken zonder dat de echoput pedofiel terugkaatst. Heer, in wie moeten wij geloven ? Het is als in de stripverhalen, waar de kordate politiecommissaris aan het eind van het verhaal de chef van de gangsters blijkt te zijn. Je wordt wantrouwig als de slager je de krabsla overhandigt, als de dokter je bloeddruk meet : wat voor katjes knijp jij in het donker ? Vaak genoeg zie ik het zinnetje bevestigd dat ik in een erudiet boek las, en dat als raad van Tante Kaat kan gelden voor wie de drijfveren van de medemens wil ontsluieren : “Zoals gewoonlijk is de meest platvloerse verklaring waarschijnlijk de enige juiste.”

Het is een wonder dat met zo veel schijnheiligheid alles nog zo goed draait en dat er frambozen in de winkelrekken liggen. Soms lijkt het wenselijk dat de wereld in tweeën gedeeld werd, een soort IJzeren Gordijn met aan de ene kant de mensen die auto’s delen en bioperen eten en aan de andere de nietsnutten en de asocialen, die elkaar dan naar believen kunnen bedriegen en kelen of via het benzinestation rechts inhalen. Zo werkt het niet, natuurlijk, we zijn allemaal saint en criminal zoals de Stones in Sympathy for the Devil lang geleden al uiteenzetten.

In de krant staat een pittig bericht over makelaars die door verzekeraar Hamburg-Mannheimer werden getrakteerd op een orgie in de Hongaarse hoofdstad. “Er waren honderd prostituees waarvan we naar goeddunken gebruik mochten maken”, meldt mijn sappigste krant van het land. “Met de meisjes met gele armbandjes kon je seks hebben. Telkens als dat het geval was geweest, werd op hun voorarm een kruisje gezet. Ik heb een meisje gezien dat zeker twaalf kruisjes had. Voor de allerbeste verkopers en kaderleden waren er meisjes met witte polsbandjes.”

Het schept een band, dat soort teambuilding van 83.000 euro die fiscaal aftrekbaar is. What would you expect, bij een onderneming waarvan de naam riekt naar dikke mannen met rosse haren op hun armen ? “Die Sex-Sause der Hamburg-Mannheimer war offenbar kein Einzelfall”, lees ik in de Duitse gespecialiseerde pers, die altijd net iets smeuïger is. “Auch bei der Hannoveraner Concordia soll es diese Lustreisen gegeben haben.”

Gelukkig vind je af en toe nog iemand naar wie op te kijken valt, zoals mijn schoenmaker Chris-tian en anders wel die Franse vent, Stéphane Hessel. Een krasse knar van 93 die in de oorlog in het verzet zat, vervolgens Buchenwald overleefde en in 1948 mee aan de wieg stond van de Verklaring van de Rechten van de Mens. Nu heeft hij dat pamflet geschreven, Indignez-vous (Wees verontwaardigd), een aanklacht tegen het flipperkastkapitalisme, het ik-tijdperk en de almacht van het geld. In geen tijd zijn er een paar miljoen exemplaren van verkocht, in 27 talen. Dat we niet mogen ophouden ons te verontwaardigen, schrijft Hessel daarin, en verder eigenlijk gewoon alles wat elk fatsoenlijk mens al dacht. “De wankele wereld waarin we leven is afschuwelijk. We moeten daar zo snel mogelijk iets aan doen. Topsalarissen van bankiers moeten worden aangepakt, extreme armoede moet verdwijnen en het milieu verdient hogere prioriteit. Je moet je niet neerleggen bij wat de regering doet, je moet verontwaardigd zijn. De essentie is dat burgers zich altijd moeten afvragen : word ik goed geregeerd ?

In ons land is die vraag vlug beantwoord. Wat de Sex-Sause betreft, gaf Hamburg-Mannheimer de liederlijkheden inmiddels toe. De Belgische poot van de maatschappij haastte zich te distantiëren van de feiten die ‘lang geleden’ (in 2007) zijn gebeurd. Daaraan werd toegevoegd, met geblaat ontleend aan het handboek van gebakken lucht : “Integriteit, professionalisme, ethiek en ondernemerschap evenals kwalitatief advies vormen de basis van ons bedrijf.”

Nu maar hopen dat van Stéphane Hessel niet uitkomt dat hij Bulgaren voor 5 euro per dag aan zijn somptueuze buitenverblijf laat werken terwijl hij dubbel pensioen trekt en via schimmige vzw’s sjoemelt. Het zou mij verbazen. Ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mens, zoals Anne Frank noteerde in haar dagboek.

Uit de stroom aan nieuwsberichten viel voorts te weerhouden dat de gemiddelde vrouw elk jaar de helft van haar gewicht in kleren koopt, dat een paternoster momenteel de hipste tattoo is en achteruitjoggen de nieuwe fitnesstrend – al probeer je dat naar het schijnt het best alleen in een veld.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders