Marc Slootmaekers

Natuurfotograaf (52)Waarom natuurfotografie ? Omdat ik mijn liefde voor de natuur graag overbreng op andere mensen. Van opleiding ben ik leraar wetenschappen. Foto’s bleken een prima medium om de belangstelling van de leerlingen te wekken. Eén beeld zegt vaak meer dan een grote lap tekst.

De Kalmthoutse heide is zowat mijn achtertuin. Mijn grootouders woonden hier, ik nu ook. En toch raak ik er niet op uitgekeken. Sinds 1970, het eerste natuurbeschermingsjaar, is er een enorme vooruitgang geboekt in het beheer van de reservaten. Alleen jammer dat de begrazing niet door wilde dieren gebeurt.

Noem mij een purist. Wat mij geweldig tegen de borst stuit, zijn fotografen die de natuur als een goudmijn beschouwen en zo snel mogelijk een archief willen opbouwen. Die zetten vallen en fuikjes, steken planten uit, nemen emmers vol libellenlarven mee naar hun studio. Natuurterroristen zijn het.

Dertig jaar ben ik nu bezig maar er zijn dieren en planten die ik nog altijd niet in beeld gebracht heb. Misschien gebeurt het ooit, misschien niet. Het werk is nooit af. Maar hoe meer je buiten bent, hoe groter de kans om dé opname te maken, dé foto waar je van droomt.

Voor een buitenmens als ik is digitale fotografie een ramp. Een dag achter de computer voor elke dag natuuropnamen, ik haat het. De mens die een softwarepakket ontwerpt dat dit werk tot een minimum beperkt, verdient mijn eeuwige dankbaarheid.

Van nature ben ik een echt Sturm und Drangtype. De kampioen van ’te doen’-lijstjes, altijd met twintig dingen tegelijk bezig. En toch kan ik uren aan een stuk in een hutje zitten wachten tot het beest dat ik wil fotograferen eindelijk tevoorschijn komt. In de natuur kom ik tot rust.

Ik ben geen asociaal mens, anders was ik geen leraar geworden. Maar ze zouden mij niet straffen door mij met mijn gezin op een onbewoond eiland te droppen. Kamperen aan een meer in de Rocky Mountains, waar de otters zomaar om je heen zwemmen, voor ons is dat de zevende hemel. De mensen wonen te dicht op elkaar ; ook in de natuur zie je dat overpopulatie tot allerlei excessen leidt.

Op Spitsbergen in het Noordpoolgebied zag ik sporen van iguanodons. Ooit heerste daar dus een tropisch klimaat. De dino’s zijn intussen verdwenen, andere soorten kregen dan weer kansen. De opwarming van de aarde is een cyclisch gegeven, maar door toedoen van de mens verloopt het nu enorm snel. Hoog tijd om ons te bezinnen over onze invloed op het ecosysteem en om milieuvriendelijker te gaan leven.

Ik zag nog nooit kabouters in het bos lopen. En ik heb ook geen enkele reden om in een hogere macht te geloven. De natuur zit ingenieus in elkaar en is één en al evolutie. Daarboven is er niets, geen opperbouwmeester, geen God.

Dieren hebben gevoelens, daar ben ik van overtuigd. Voor gelovigen is God de maatstaf van alles, voor de humanisten de mens. Zelf ben ik een ecocentrist. Het respect voor het leven in al z’n vormen is de essentie van mijn levensfilosofie.

Internationale prijzen zijn vooral nuttig als toetssteen. Ben ik nog goed bezig, zit ik nog op een voldoende hoog niveau ? Mijn foto’s publiceren om mensen voor de natuur te sensibiliseren, vind ik veel belangrijker. Bij voorkeur in algemene tijdschriften, de lezers van natuurtijdschriften zijn toch al overtuigd.

Mijn grote droom ? Van een uitgeverij carte blanche krijgen om een schitterend natuurfotoboek te maken, zowel qua foto’s als lay-out. Maar zelfs als ik niet meer zou fotograferen, zou ik nog altijd op de heide zitten en kijken hoe het leven zijn gang gaat, zelfs als er ogenschijnlijk helemaal niets gebeurt. Misschien zou ik er zelfs meer van genieten, als ik niet door dat gaatje zou moeten loeren.

Door Linda Asselbergs I Foto Guy Kokken