Lieven Debrauwer

Lieven Debrauwer (44) is regisseur, cabaretier en parfumliefhebber. Momenteel geeft hij parfumpresentaties en cabaretvoorstellingen, en regisseert hij de musical Evita die op 3 mei uitkomt. Info op www.lievendebrauwer.com

Mijn verste geurherinneringen zijn wierook en vanillepudding van mijn grootmoeder. Niet toevallig zitten beide aroma’s in mijn lievelingsparfum: Shalimar van Guerlain.

Ik ben zeer zintuiglijk. Thuis staat er altijd muziek op, ik heb een uitgebreide parfumcollectie en ben gefascineerd door het visuele. Als kind had ik een uitgebreide verzameling heiligenbeelden. Een jongetje van een buitenwijk in Roeselare komt nu eenmaal vaker in een kerk dan in een theater.

Ik heb honderddertig parfums. Dat lijkt veel, maar in je kleerkast hangen toch ook verschillende soorten kleren voor diverse gelegenheden ? Ik gebruik ze niet allemaal, sommige zijn gewoon om aan te ruiken. Zoals je een cd opzet, een boek leest of naar een film kijkt.

De eerste achttien jaar van mijn leven heb ik dag en nacht op café gezeten, grap ik weleens. Mijn ouders hadden een café en mijn slaapkamer was letterlijk boven de jukebox. Ik hield absoluut niet van die sfeer, ik kwam er nooit. Ik zat in mijn slaapkamer, de keuken of in de feestzaal als daar niemand was. Dan gaf ik er filmvoorstellingen met mijn View-Masters.

Als kind was ik enorm schuchter. Toen ik twaalf was, richtte ik de zolder in als filmzaal, waar nooit publiek zat. Ik wilde acteur worden maar durfde niet. Daarom verborg ik me achter de filmcamera. Mijn eerste film heb ik gemaakt toen ik vijftien was. Toen hij klaar was, speelde ik hem af voor publiek terwijl ik in het donker achter de projector zat.

Ik leef alsof elke dag de laatste is. Ik ben 44 jaar, wie weet hoeveel jaar ik nog te goed heb ? Daardoor ga je anders leven en andere keuzes maken. Ik volg steeds meer mijn intuïtie. Hoewel ik een paar succesvolle films heb gemaakt, besefte ik dat ik een paar essentiële zaken miste. Daarom heb ik de film ingeruild voor het theater. Ik ben niet op zoek naar geluk, maar naar de dingen die ik graag doe en daardoor word ik gelukkiger.

Ik ben gefascineerd door oude mensen. Ik had een goede band met mijn grootmoeder. Ik heb een film over haar gemaakt die ik aan mijn familie heb laten zien na haar dood. Toen pas zag ik dat ik een oude vrouw had gefilmd: ze was 83 jaar, de artrose had haar handen vervormd, ze was gerimpeld en gevlekt, maar ik heb er nooit aan gedacht om met een filter te werken of niet van te dichtbij te filmen. Het waren handen die ik graag zag. Misschien heb ik daardoor in mijn films onbewust in die richting gezocht ? Ouderdom heeft ook zijn schoonheid. Mensen vinden het herkenbaar, het doet hun deugd.

Als ik iets kon veranderen, dan zou ik mezelf herprogrammeren tot hetero. Omdat het in het dagelijks leven toch nog moeilijk ligt. De eerste vriendin aan wie ik het vertelde, raadde me aan me wat minder opzichtig te kleden zodat het niet zou opvallen. Een man kwam me na een voorstelling van Eindelijk Zwanger zeggen dat hij het goed vond, maar dat ik het wat minder moest hebben over mijn geaardheid. Dat vond ik verschrikkelijk. Iedereen moet kunnen zijn wie hij is. Zolang je daar niemand kwaad mee doet.

DOOR SOFIE ALBRECHT & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER