Lief & leed

Midden jaren tachtig. Lea’s stiekeme correspondentie begon met PB 125, want pc’s behoorden nog niet tot de standaarduitrusting van de mens. Later werd er gemaild, maar sinds bijna een jaar blijft haar mailbox onheilspellend leeg. Vic is weg. Spoorloos verdwenen en voorgoed geheim.

Ik was behoorlijk getrouwd en wilde dat zo houden. Maar een wolkje avontuurlijkheid dirigeerde mij in de weekendkrant telkens opnieuw naar de zoekertjespagina. Gewoon eens kijken waar ik naast greep, als ik in mijn huidig huwelijk bleef volharden. De weekendeditie van De Morgen pakte in die tijd uit met een vooruitstrevend toemaatje. Naast de klassieke huwelijksadvertenties was er ook een aanbod ‘vriendschappen’ van divers pluimage. Netjes opgedeeld in : ‘zij zoekt hij’, ‘hij zoekt zij’, ‘zij zoekt zij’ en ‘hij zoekt hij’. In die rubriek liet ik op een ondeugende dag een oproepje plaatsen : of er geen ‘hij’ was die zin had in een geheime correspondentie ? Gewoon over de dingen van het leven.

Omdat het om een geheime correspondentie zou gaan, werden de risico’s voor mijn huwelijk tot nul gereduceerd. Behalve dat ik natuurlijk een verborgen plekje moest vinden waar ik het sleuteltje van mijn postbus kon bewaren. Een postbus was in die tijd zowat het summum van geniepige privacy. Gesofisticeerde, onkraakbare codes die onbevoegden de toegang tot je mailbox verhinderen, zover was men nog niet. Om bij mijn geheime correspondentie te komen, moest ik wekelijks incognito naar het postkantoor sluipen om er PB 125 te inspecteren.

Nog geen week na mijn oproep puilde mijn postbus uit. Daardoor zat ik meteen met een nieuw probleem, want waar moest ik met zo’n massa stiekeme schrijfsels naartoe ? Een plekje vinden voor de postbus- sleutel had mij al zoveel kopzorgen gekost.

Ik herinner me dat ik op een druilerige middag met mijn auto op een vrachtwagenparking langs de E40 ben gaan staan om er rustig mijn buit door te nemen en een eerste selectie te maken. Natuurlijk waren er engerds en sukkels bij. Of drieste pennenridders die mij al meteen een ‘geheim’ adres voor een ‘geheime’ stoeipartij probeerden te ontfutselen. Of sterker nog : die zelf al een plaats en datum voorstelden.

ENGERDS EN VALSSPELERS

De engerds en de valsspelers belandden diezelfde namiddag nog in de vuilnisbak van de openbare parkeerplaats. De grote moot fatsoenlijke maar ongeschikte kandidaten kregen later die week een antwoordje in hun bus. Allemaal eenzelfde geijkt maar beleefd ‘njet’. Met een vijftal gegadigden ben ik toen een briefwisseling begonnen, met de ene al wat langer dan met de andere. En nog twee jaar later, bleef alleen Vic over. Vic werd achtentwintig jaar lang mijn absoluut betrouwbare, tedere, boeiende, ideale want nooit teleurstellende, gewaardeerde geliefde maar vooral geheime levenspartner. De partner in de box — die later uiteraard van postbus naar mailbox evolueerde — die aan mijn bestaan een geheime dimensie gaf.

Vic was directeur van een hogeschool in het Leuvense. De jarenlange correspondentie, de kilo’s brieven maakten dat wij elkaar heel goed leerden kennen, van onze diepste verzuchtingen tot onze kleinste hebbelijkheden. Ik ontmoette in Vics schrijven zijn gezin, zijn kinderen en zijn echtgenote, zijn vrienden en collega’s. Ik duimde als hij op het werk successen verwachtte en ik bad als zijn vader op sterven lag. En Vic leefde mijn leven mee. Hij was er om te overleggen als ik belangrijke beslissingen moest nemen en hij verguisde solidair met mij mijn incompetente collega’s. Soms dacht ik erover na hoe irreëel zo’n relatie wel was. Naar Vic schrijven, betekende telkens opnieuw een uitgelezen kans om stil te staan bij mezelf. Alsof ik samen met hem van op een afstand naar mijn eigen leven keek.

Vic had twee grote passies: foto- grafie en verborgen plekjes in de Ardennen. Vaak kreeg ik prachtige foto’s toegestuurd van nooit vermoede kerkjes en laantjes waar hij geweest was. Hij stuurde de gedichten die verwoordden wat hem naar de keel greep. Maar evengoed stuurde hij mij bloemen en chocolade als ik jarig was. Niet één keer heeft hij een verjaardag gemist. Soms stuurde hij muziek : Beethoven, zijn grote held, maar vaker nog intimistische ballades van singer-songwriters die ik zonder hem nooit zou hebben ontdekt.

FANTASEREN OVER EEN ONTMOETING

Het gebeurde weleens dat we schrijvend fantaseerden hoe we elkaar zouden ontmoeten, maar dat meenden we nooit echt. Want dreigde dan niet de essentie van onze geheime correspondentie teloor te gaan ? Ik kende de stem van mijn verre partner niet, noch wist ik hoe hij eruitzag. En dat moest zo blijven. De enige foto die ik ooit van hem onder ogen kreeg, was een groepsfoto met zijn collega’s in een lokale krant. Daarop een minuscuul potloodpijltje boven een al even minuscule, bebaarde donkere vlek. ‘Dat ben ik’, schreef hij erbij.

Eén enkele, zeldzame keer nodigde Vic mij uit om me te ‘infiltreren’ in een groep die hij zou gidsen in zijn geliefde Ardennen. Het zou ons geheim zijn : niemand van de aanwezigen zou vermoeden hoe nabij wij elkaar wel waren. Ook zijn echtgenote niet, die er natuurlijk bij zou zijn. Ik heb het niet gedaan. Niet gedurfd misschien ? Niet geweten hoe ik dat aan het thuisfront moest uitleggen ? Onze correspondentie ging dus gewoon verder, zonder aangezicht. Maar ik was het die Vic gelukwenste bij de geboorte van zijn kleinkinderen en het was Vic die mij troostte toen mijn echtgenoot onverhoeds een punt achter ons huwelijk zette.

Gelukkig was er Vic : mijn constante schouder in de geheime mailbox. Dat dacht ik toch. Tot die box een aantal maanden geleden onheilspellend leeg bleef. Een dag, een week, een maand en nu bijna een jaar. In het begin maakte die vaststelling me niet zo van streek, maar naarmate de tijd vordert, raak ik steeds meer in paniek. Vic is weg.

Vic is verdwenen. Hij heeft mij, net als mijn partner van vlees en bloed, in de steek gelaten. Is hij betrapt door zijn nietsvermoedende echtgenote ? Heeft hij op het hoofd van zijn kinderen en kleinkinderen moeten zweren dat hij een punt zal zetten achter deze vermaledijde correspondentie ?

Of is hij ziek ? Niet zomaar iets van voorbijgaande aard, want dat hebben wij natuurlijk eerder meegemaakt. Iets onomkeerbaars. Een hartinfarct ? Een beroerte ? Iets dat maakt dat hij niet meer in zijn dagelijkse mailbox kan kruipen. Is hij zijn taal kwijt ?

VOORGOED GEHEIM

Misschien is Vic dement ? Hij is meer dan tien jaar ouder dan ik, dus ondenkbaar is dat niet. Herinnert hij zich het ene moment zijn partner aan de andere kant van het land, en is hij mij het andere moment vergeten ? Of weet Vic maar al te goed dat ik er ben en iedere dag vertwijfeld mijn mailbox afschuim, op zoek naar zijn woorden ? Misschien is Vic verlamd, ligt hij in een ziekenhuis, lijdt hij aan terminale kanker en zoekt hij verwoed naar een manier om mij dat te laten weten.

Of is Vic dood ? Misschien is hij zomaar doodgegaan, onverwacht en veel te vroeg. Misschien is mijn kans voorgoed verkeken om hem ooit één keer in het echt te zien en een afscheidskus te drukken in de baard die er sinds de foto natuurlijk allang niet meer is. Nooit komt het moment waarop ik hem bedanken kan voor zoveel jaren trouw en geheim partnerschap.

Nooit zal ik het weten. Voor eeuwig blijven al onze intens gedeelde jaren opgesloten in de box. De kans op een lek in onze geheime correspondentie is afgewend, definitief en feilloos. Vic en ik zijn het slachtoffer van ons eigen plan. Wij zijn er zelfs in geslaagd om ook voor elkaar voorgoed geheim te blijven.

OMWILLE VAN DE PRIVACY WORDEN

NAMEN SOMS VERANDERD IN DEZE RUBRIEK.

DOOR BEA DE ROUCK

‘Vic was achtentwintig jaar lang mijn ideale maar geheime levenspartner’

‘Misschien is Vic zomaar doodgegaan, onverwacht en veel te vroeg. Misschien is mijn kans voorgoed verkeken om hem één keer in het echt te zien’