LEZERSBRIEVEN

mas des songes

Na het lezen van het lovende artikel over de Mas des Songes in Monteux ( Mas des Songes – Tijd van leven, Weekend Knack nr. 16 van 17 april) besloten wij dit jaar onze rondrit in de Provence aldaar af te sluiten. Bij onze aankomst dachten we dat we midden in een verhuis waren terechtgekomen. De tuin en het huis stonden vol met verhuiskisten en op de oprit stond een aantal verhuiswagens. De gastvrouw, die ons tamelijk koel verwelkomde, meldde dat ze weinig tijd had voor ons aangezien een cameraploeg gedurende enkele dagen opnames zou maken voor een meubelcatalogus. De heer des huizes was vriendelijk en enorm trots dat ze zowat in alle trendy tijdschriften van Europa waren verschenen. Onze kamer (nog niet klaar bij aankomst, zo rond 12.30 uur) grensde aan de gastenruimtes waar alle opnames werden gemaakt. Om deze te kunnen bereiken, moesten we slalommen tussen kisten met meubels die in de gangen en in de gastenruimtes tot tegen de zoldering stonden opgestapeld. Na elke foto volgde er een heen en weer gesleep van meubelen. Vermits er in huis nergens echte rust was te bespeuren, zijn we maar ver van alle drukte aan het zwembad een plekje gaan opzoeken. Toen echter na enkele uren wachten (het was ondertussen 16.00 uur) niemand aanstalten maakte om onze kamer in orde te brengen, hebben we beslist om een uitstap te maken. Bij onze thuiskomst (22.00 uur) waren we dolblij dat de verhuisactiviteiten waren gestaakt en dat de mensen van de verhuisfirma, die alle andere gastenkamers hadden afgehuurd, geen feestje aan het bouwen waren. We konden op zijn minst een rustige laatste nacht ingaan voor onze terugkeer naar België. We hadden met de gastheer afgesproken dat we het ontbijt (in de prijs inbegrepen) om 8.00 uur zouden nemen. De volgende ochtend rond de afgesproken tijd was er niemand te bespeuren. Na drie kwartier kwamen de andere gasten ons vergezellen aan de tuintafel. Toen ze merkten dat wij nog steeds geen ontbijt hadden gekregen, hebben zij ons uitgenodigd om het brood dat ze zelf hadden meegebracht met hen te delen. Nadien hebben we verder niets meer gekregen van het huis zelve. Wij zijn ons heel goed bewust van het feit dat men chambres d’hôtes (formule die we steeds tijdens onze vakanties kiezen) niet kan vergelijken met een hotel, maar voor 140 euro per nacht verwachten wij toch wel een minimum aan service. Bovendien vonden we het grof dat niet de eigenaars, die ons eerder het gevoel gaven dat we stoorden, zich hebben verontschuldigd voor al het ongemak, maar wel de mensen van de cameraploeg. Deze droomlocatie is voor ons een mas des mensonges geworden.

Em. Prof. Dr. G. Matton, Gent

plastische chirurgie

Ik heb het artikel Het mes op de keel ( Weekend Knack nr. 25 van 19 juni) aandachtig gelezen en vind dat ik als plastisch chirurg de morele verplichting heb erop te reageren. Indien het ‘undercover’verhaal van Annemie Struyf en het relaas van haar vriendin Frieda juist zijn – en ik heb geen enkele reden om eraan te twijfelen -, kom ik tot de volgende bedenkingen:

Een beperkte facelift (een halve facelift is een eenzijdige facelift) en een ooglidplastie vergen tegenwoordig slechts een eendagshospitalisatie, al dan niet met een verblijf van een nacht in het ziekenhuis. Drie dagen hospitalisatie, die er uiteindelijk zes werden, is voor een dergelijke ingreep gewoon aberrant. Drie dagen doodziek zijn en geen druppel vocht kunnen inhouden zijn verschijnselen die na een facelift en ooglidplastie normaliter niet voorkomen.

De kosten van een esthetische ooglidoperatie mogen niet aangerekend worden aan het ziekenfonds. Een pectus excavatum (en niet excavatus en zeker niet incavatus, zoals in het artikel vermeld) aanwenden om een deel van de ziekenhuiskosten voor een zuiver esthetische borstvergroting aan het ziekenfonds aan te rekenen is ongeoorloofd. Dit wel doen, komt in beide gevallen neer op valsheid in geschrifte.

De correctie aanraden van ‘deformiteiten’ waarmee de patiënt(e) geen problemen heeft en waarvan hij/zij geen correctie vraagt, is onethisch. Aspirine voorschrijven na een borstoperatie is verkeerd. Er bestaan genoeg andere pijnstillers die geen invloed hebben op de bloedstolling.

Nu weten we wel dat er in elke mand onfrisse appels zitten, maar de bewering van een huisarts dat negen op de tien plastisch chirurgen op deze wijze te werk gaan, publiceren zonder enig commentaar is misleidend. Zelf heb ik vijfentwintig plastisch chirurgen opgeleid en ik maak me sterk dat zij niet op hogervermelde wijze te werk gaan. Wantoestanden aanklagen behoort tot het werk van journalisten, maar deze toestanden veralgemenen is betreurenswaardig en ruikt naar sensatie. Goede esthetische chirurgie bevordert door een somatische ingreep het psychisch welzijn van de patiënt(e). Een artikel als dit schrikt potentiële patiënten af die hulp zoeken voor hun oprecht psychologisch lijden.

Een goede raad aan patiënten die esthetische chirurgie wensen: ga vooreerst na of de chirurg(e) erkend is. De huisarts kan daarbij helpen of patiënten kunnen de website van de Belgische Vereniging voor Plastische, Reconstructieve en Esthetische Chirurgie (http://bspras.org) raadplegen en zien wie lid is van deze vereniging. Dit geeft tenminste enige garantie van technische bekwaamheid. Valt het menselijk contact tegen – te weinig informatie, aanpraten van correcties van zogenoemde ‘deformiteiten’ waarmee de patiënt(e) geen probleem heeft, ‘foefelen’ ten opzichte van het Riziv – dan is er maar één boodschap: wegwezen. Er zijn genoeg bekwame plastisch chirurgen die met hun patiënten op een zeer humane manier omgaan.

Em. Prof. Dr. G. Matton, Gent