Leer van de hazewind

Amper dertig zijn ze, en toch beslissen ze over de toekomst van een internationaal gekend luxehuis met een omzet van enkele miljoenen euro’s. Beatrice en Francesco Trussardi zijn de vierde generatie van een familiebedrijf dat in 1910 als handschoenfabrikant begon.

Sofie Albrecht

Midden in de boetiek staat een fiets, iets verder een reeks zwart lederen poefen met een uitgekiende selectie kunst- en andere ‘salontafel’boeken. Fantasiejuwelen en zonnebrillen sieren de etalages, de zeven parfums en enkele horloges staan op de toonbank uitgestald. Maar de meeste plaats wordt uiteraard ingenomen door de modecollecties en het uitgebreide aanbod lederwaren, de bestsellers van het huis.

Je kunt deze Milanese flagship store als multifunctioneel omschrijven, maar het Marino AllaScala is veel meer dan dat. Met het Scala als beroemde buur geniet dit gebouw een zeker prestige dat het merk graag met het grote publiek deelt. Behalve de boetiek herbergt de benedenverdieping ook nog een trendy bar waar Italiaanse maatpakken en mantelpakjes ’s morgens binnenspringen voor een espresso, elkaar ’s middags ontmoeten voor een chique snack en de dag afsluiten met een spumante-in-stijl. Twee kleurrijke liften in glastegeltjes brengen je naar het restaurant op de eerste etage of naar de multifunctionele ruimte op de tweede, waar tentoonstellingen, modeshows en andere evenementen plaatsvinden. De derde en vierde verdieping herbergen de showroom en de bureaus van het bedrijf en zijn niet toegankelijk voor het grote publiek. Daar werken Beatrice en Francesco, die een voorzichtige eerste indruk maken.

“Het Marino Alla Scala was een idee van mijn vader, Nicola Trussardi“, vertelt Beatrice. “Hij was de eerste in Italië die een multifunctioneel gebouw opende waar verscheidene activiteiten plaatsvonden voor het grote publiek.” Het voormalige hotel stond al enkele jaren leeg toen Trussardi het kocht. De renovatie nam zeven jaar in beslag. “Hij wou het gebouw teruggeven aan de mensen, daarom bracht hij er een café, restaurant, boetiek en kunstcentrum in onder. Hij geloofde dat kunst en entertainment steeds belangrijker zouden worden in het dagelijkse leven. Mensen werken immers steeds harder en zoeken bijgevolg meer ontspanning en vrije tijd.” “Natuurlijk is het ook een manier om het merk dicht bij het publiek te brengen”, vult Francesco aan. “Het is een prestigieus gebouw dat de waarden van Trussardi goed communiceert: elegant, authentiek en verfijnd, maar tegelijk toegankelijk.”

Dit was slechts een van de talrijke realisaties van Nicola Trussardi. Toen hij het bedrijf in 1971 overnam van zijn grootvader, besefte hij dat een ingrijpende modernisering zich opdrong om te overleven. Hij bedacht het hazewindlogo, ontwikkelde nieuwe technieken om het leer te bewerken en breidde het productengamma stevig uit: naast handschoenen zijn er ook tassen, portefeuilles en leren accessoires. Het merk ontwikkelde een eigen identiteit en een internationale reputatie.

Maar in 1999 sloeg het noodlot toe: Nicola kwam om in een auto-ongeval, waarna de twee oudste kinderen het roer overnamen. “Dat voelden we niet aan als ongewoon of speciaal”, vertelt Beatrice. “Papa betrok ons al op zeer jonge leeftijd in het bedrijf, dus het was allemaal niet zo nieuw voor ons.” Vandaag staat Beatrice in voor de communicatie, kunst en producten, terwijl Francesco het beheer en de ontwikkeling van het bedrijf voor zijn rekening neemt. De twee jongsten, Gaia en Tomaso, studeren nog, en leveren hun bijdrage als model in de reclamecampagnes.

Met familie samenwerken is niet moeilijk, bevestigen ze allebei overtuigd. “We hebben elk onze eigen rol in het bedrijf en kunnen op de raad van moeder en een toegewijd management rekenen”, aldus Francesco. Of een familiebedrijf een streepje voor heeft? “Op zakelijk vlak hebben we het even moeilijk als een ander”, zegt Francesco. “Maar grote groepen zitten op de beurs, waardoor ze permanent veel kapitaalschieters nodig hebben om steeds groter te worden. Trussardi heeft dat probleem niet, we kunnen ons eigen bedrijf financieren. Dat betekent niet dat we geen winst willen maken, maar de familie is het belangrijkste.” “Wij zijn de vierde generatie”, vult Beatrice aan. “Ik geloof dat dit een steeds grotere troef wordt. Elf september heeft gevolgen gehad voor de hele wereld, vooral op de markt. Mensen zoeken nu authenticiteit en kwaliteit, waardevolle producten, waar ze troost en comfort in vinden. Wij kunnen hen dat bieden. Trussardi combineert traditie, in termen van ambacht, kwaliteit en elegantie, met innovatie qua materialen, technieken en onderzoek.”

De ambities voor de toekomst laten zich raden: “Uiteraard willen we steeds groter worden”, geeft Francesco toe, “vooral op internationaal vlak. Daarom leggen we ons nu toe op de ontwikkeling van verkooppunten in het buitenland.” Geen vreemd kapitaal in het bedrijf, zelf de kernbusiness – accessoires en jeans – leiden en de rest in licentie uitgeven aan gespecialiseerde partners: Trussardi pakt zijn zaken voorzichtig en doordacht aan. Of hoe een eerste indruk dikwijls de juiste is.