Triphop ? Future Jazz ? Het duo Lamb laat zich moeilijk in een vakje stoppen.

Jacky Huys

Een van de origineelste werkstukken van ’96 was het titelloze debuut van Lamb, een duo uit Manchester met een voorliefde voor het sobere, soms zelfs bepaald kale drum’n’bass-geluid. Wat Louise Rhodes en Andrew Barlow evenwel zo opmerkelijk maakt, is de combinatie zeg maar : de cultuurclash bijna van een zangeres die in de traditionele singersongwritershoek niet zou misstaan en een studio-tovenaar die zich specialiseert in spitsvondige technologische hoogstandjes. ?Ik heb ritmes altijd als veel natuurlijker ervaren dan melodieën?, zegt Barlow. ?Bij Louise is dat juist andersom : vandaar dat onze samenwerking zo boeiend is.?

Barlow werkte voor een bedrijf dat house en techno aan de lopende band produceerde, maar hij wou eigenlijk liever wat creatiever zijn, eclectischer ook. Ook Rhodes was geen onbekende in de muziekindustrie : ze had als freelance fotografe werk gepubliceerd in The Face, New Musical Express, Melody Maker, Les Inrockuptibles en ettelijke andere lifestyle-bladen. ?Ik wist dus eigenlijk welke krengen rockmusici kunnen zijn?, lacht ze. ?Ik heb me vaak mateloos geërgerd aan de manier waarop ze fotografen of journalisten voor schut zetten. En dat werd des te erger naarmate ik inzag dat ik eigenlijk stukken betere platen kon maken dan zij. Intelligentie kan vaak een nadeel zijn in deze business.?

Het gerucht gaat dat ze elkaar telefonisch hebben ontmoet en dat ze meteen een hekel hadden aan elkaar. ?Dat verhaal is allemaal een beetje buiten proportie opgeblazen?, zegt Barlow. ?De dag dat Louise me opbelde, had ik net m’n job verloren. Mijn baas probeerde het leed wat te verzachten en hij suggereerde dat ik een lekkere, mooie, zwarte zangeres moest vinden en dat ik voor haar dansmuziek moest schrijven. Dat was dus het verste van mijn gedachten en ik was er zelfs behoorlijk pissig over. Goed, op dat moment belt Louise. Ik had géén behoefte aan wat dan ook, ik had geen plannen, dus kon ik een beetje de klootzak uithangen en ik zei : ‘Oh, ben jij misschien een lekkere, mooie, zwarte zangeres ? ‘ Een grapje.? ?Maar geen echt grappig grapje?, zegt Rhodes.

?Het was natuurlijk wel een goeie test?, verdedigt Barlow zich, ?want als je meteen had opgehangen, dan was het voor iedereen duidelijk geweest dat de samenwerking niet in de sterren stond.?

Barlow en Rhodes hebben een heel verschillende achtergrond. Op zijn negende kreeg hij drums, symbool voor zijn grote liefde : ritmiek. Hij ging naderhand in verschillende groepjes spelen en trok uiteindelijk naar Amerika. ?Daar heb ik voor het eerst ervaren hoe je met samples kon werken. Ik woonde in de States toen de hele rave-scene in Engeland explodeerde. Mijn vrienden stuurden me bandjes op en ik luisterde ernaar, maar ik begreep er geen jota van. Achteraf heb ik uitgevonden waarom niet : zonder dezelfde drugs te nemen als de makers van die plaatjes was die scene ook niet te begrijpen.?

Barlow keerde naar Engeland terug om een cursus sound engineering te volgen. Hij was toen al geen novice meer : hij had computers, opnameapparatuur, technologie zat. Het plan was dus : even twee jaar opleiding volgen en dan terug naar Amerika. Het liep anders. ?Toen ik aan die cursus begon?, zegt Barlow, ?maakte men ons meteen duidelijk dat we ons petje van musicus twee jaar zouden moeten opbergen. En dat stak me gauw tegen.?

Barlow is veranderd de laatste maanden. ?Vroeger commandeerden de machines mij, nu is het net andersom?, zegt hij. Rhodes plaagt hem : ?Toch lees je nog altijd trouw alle mogelijke blaadjes over technologie?. ?Maar ik schat bijvoorbeeld vriendschap nu hoger in?, reageert Barlow.

?Noch hij noch ik kun je als volleerde musici beschouwen?, zegt Rhodes, ?wat betekent dat we veel meer open staan voor allerlei invloeden en voor de mogelijkheden van improvisatie. Manchester heeft een enorm reservoir aan goeie musici én bij de meesten zit het hart op de goeie plaats. Als ik een nieuw groepje zie ontstaan, dan denk ik wel eens : die gaan het helemaal maken. Maar als je dan het resultaat hoort, dan voel je : hier ontbreekt iets dat gladde perfectie niet kan doen vergeten. Wij hebben als motto : elke klank, afkomstig van waar dan ook, kan tot muziek leiden.?

Barlow en Rhodes hebben geen maanden getheoretiseerd over wat ze wilden. Ze kwamen bij elkaar en het werkte. ?Er zijn conflicten en meningsverschillen maar géén compromissen?, zegt Rhodes. En Barlow : ?We zijn verschillend, maar van bij de eerste track, God Bless, wisten we dat we dezelfde taal spraken.?

Sommigen noemen het triphop, anderen LTJ Bukem meets Joni Mitchell, nog anderen drum’n’bass. En als Marsmannetjes Lamb op Mars zouden willen verkopen ? ?Earthlings write future jazz?, lacht Barlow.

?Ik zou eerst vragen of zo’n Marsmannetje weet wat jazz is?, zegt Rhodes, ?en dan wat zijn favoriet voedsel is en hoeveel ingrediënten erin zitten ? En dan zou ik zeggen dat wij daar het muzikaal equivalent van zijn. En als hij onze cd in een platenwinkel wil leggen, dan moet hij maar een speciaal vakje voor ons creëren. Wij zijn beïnvloed door drum’n’bass maar evenzeer door klassieke muziek of jazz. En ga nog maar verder ook, beperk het niet tot muziek : waarom zou een schilderij geen muziek kunnen inspireren ??

Ze hebben ervaringen, ook negatieve, opgedaan in de muziekindustrie en ze weten waar de valstrikken liggen. Ze hebben dan ook totale creatieve controle geëist. ?Wij willen elk onderdeel van het proces bepalen?, zegt Barlow, ?van de muziek tot de vormgeving. Waarom zouden wij het schilderij maken en de platenfirma het kader laten verzinnen ? No way. De hoes, de foto’s, de video’s : wij maken die.?

Rhodes : ?Veel groepjes vinden dat hun werk af is als ze de tapes aan de platenfirma hebben gegeven. Beseffen zij dan niet dat de verkeerde foto’s een negatief effect kunnen hebben op je carrière ? Het is trouwens verbazend simpel geweest om de platenfirma te overtuigen. Wij hadden de indruk dat ze gehoord hadden dat wij een beetje bizar waren en dat ze ons maar beter onze gang lieten gaan.?

Lamb vindt zichzelf geen popgroep. Ze denken ook niet in termen van hitparades of verkoopcijfers. ?In februari?, zegt Barlow, ?zullen ze Gorecki als single uitbrengen, omdat iedereen van de ramenlapper tot z’n kleine zusje vindt dat dàt de single is die eruitspringt. Eerlijk gezegd : ik hou mijn hart vast. Wij weten namelijk ook dat Gorecki de enige track is die minder weird is dan de rest Louise vindt hem zelfs een love song maar op een integrale cd kun je zeggen : da’s een bloempje tussen de andere, anderssoortige bloempjes. Maar als je het bloempje plukt en alléén presenteert, dan krijg je een heel ander effect. Ik weet het dus écht niet, hoor.?

?Succes op zich?, zegt Rhodes, ?beangstigt ons niet, alleen het verlies aan controle dat ermee gepaard gaat. Wij werken nu met een klein groepje vrienden : musici, lay-outmensen, fotografen. Als je groter wordt, krijg je te maken met allerlei individuen die van zichzelf vinden dat ze ook een rol moeten spelen. En dan gaat het fout.?

En als we het eens hadden over de jongens die Lamb als de Portishead ’96 hebben omschreven ? ?Ik zal je eens zeggen waar ik een bloedhekel aan heb?, zegt Rhodes. ?Aan luiheid. In elke vorm. Dus ook journalisten die te lui zijn om écht naar ons te luisteren en die het dan maar bij die onnozele vergelijking houden. Oké, ik ook heb Dummy een paar gedraaid en toen was ik het beu omdat ik het tekort aan afwisseling, aan licht en donker, schrijnend vond. Jezus, wij waren al aan het schrijven voor we Portishead hoorden. Wij zijn collega’s en tijdgenoten, verdorie. Wij zijn niet lui geweest, wij hebben geen plagiaat gepleegd, mogen we dan tenminste verwachten dat de rest van de wereld ook niet lui is ??

?Ach?, zegt Rhodes, ?ik heb eens een redactievergadering meegemaakt bij de New Musical Express, de luide, linkse, progressieve NME. Iemand merkte op dat er zo weinig kleurlingen op de cover stonden. En toen zei de hoofdredacteur : ‘Iedere keer er een zwart artiest op de cover staat, dondert de verkoop omlaag’. Zomaar, zonder schaamte. Dan weet je het wel, zeker, in welke wereld we leven ??

?Lamb? is verschenen bij Fontana. Lamb concerteert op 28/1 in de Grote Zaal van de Ancienne Belgique, Brussel. Reserveringen : tel. (02) 548.25.25.