Laagvlieger in businessclass

In deze rubriek neemt Eric Bracke onderweg de tijd om een hapje te eten. Vandaag in de Eurostar.

Twee derde van de dagelijks aanbevolen portie vitamine C. Het is nog geen 9 uur ’s ochtends en dat heb ik volgens de verpakking van het sinaasappelsap al binnen. De drinkyoghurt ‘probiotica’ staat nog onaangeroerd. Het belooft een gezond dagje Londen te worden.

Vóór de Eurostar de Kanaaltunnel induikt, heb ik mijn bordjes mooi leeggegeten. Volgens de ontbijtkaart is dat meer dan een mondvol. De ‘pastrami van rund met Pain de Brugeskaas, gekonfijte tomaat en eierensalade met peterselie’ achter de kiezen steken, duurt niet langer dan het overschrijven in mijn notitieboekje.

De twee croissants die ik heb genuttigd, waren kaarsrecht. Blijkbaar van een bakker die niet weet dat de croissant genoemd is naar de sikkel van de wassende maan.

Terwijl ik de kruimels van mijn servet schud, vragen twee heren aan de andere kant van het gangpad of het warme ontbijt nog wordt gebracht. De treinhostess antwoordt beleefd dat het nog in de oven zit. Even later staat de dampende omelet met kaas en pijpajuin, worst, rösti-aardappelen en champignons al onder hun neus.

Vroeger zou ik ook het uitgebreide ontbijt hebben gekozen. Tenminste, als het in de prijs van het ticket, of de overnachting, was inbegrepen. Op die manier kon ik een middagmaal uitsparen. Maar vasten en zuinig zijn gaat me met de jaren steeds slechter af. Dus stap ik ’s middags in Londen een pizzeria binnen. Tegen ’s avonds, na een hele dag van hot naar haar rennen, en een groet aan Van Dijck in de National Gallery, is de pizza Siciliana goed en wel verteerd. Omdat wachten in Waterloo Station een deprimerend vooruitzicht is, drink ik in een pub aan de nabije Westminster Bridge een pint Stella. Dat bevordert de eetlust, voor straks op de Eurostar.

Een glas champagne is ook niet slecht als aperitief. Aan boord van de Eurostar schenken ze Sélection Pannier Brut. Na de lekkere bubbels komt het dienblad met het voorgerecht, dat vreemd genoeg al vergezeld gaat van kaas en een dessert. Alles in porseleinen schaaltjes. Het veelvoudige inox bestek is ontworpen door de Britse designer Robert Welch. Ik waan me een laagvlieger op een businessvlucht.

U hoort mij niet klagen maar moet het er echt zoals in de lucht aan toe gaan ? Tenslotte zitten we in een trein, nazaat van de stoomtreinen die begin mei 1835 achter de locomotieven Stephenson, L’Eléphant en La Flèche over Belgische sporen denderden. Dat waren, tussen haakjes, meteen ook de eerste treinen op het Europese vasteland. Zouden ze voor de maximaal 206 eters in de Leisure Select en Business Premier van de Eurostar geen gezellig, ouderwets potje kunnen bekokstoven, in plaats van de opgewarmde individuele porties van het vliegtuig ?

Volgens pr-manager Ferhat Soygenis is koken aan boord van de Eurostar uitgesloten. Vooral in de Kanaaltunnel gelden strenge veiligheidsvoorschriften om brand te vermijden. Ook zijn er net als in een vliegtuig praktische beperkingen : bordjes moeten passen op het dienblad en dat moet op zijn beurt aangepast zijn aan het serveerwagentje dat op maat van het gangpad is gemaakt.

Oké, al goed, dan toch maar zoals in het vliegtuig. Jammer dat de Australische shiraz die ik bij de eendenleverpaté prefereer, op is. De bordeaux is ook niet slecht, maar de onaangename rand van het plastic bekertje bederft het genoegen.

Ik zit al van de blauwe stilton te snoepen als het warme hoofdgerecht eraan komt. De aardappelcake met zalm en schelvis krijgt mijn voorkeur op de hertensteak. Lekker. Er is ook een potje gestampte erwtjes bij, zoals bij de fish and chips in de Engelse pub.

Na het dessert inspecteer ik mijn hemd. Geen spatje. Niet alleen mijn hemd, ook de atmosfeer blijft schoner met de trein : tien keer minder CO2-uitstoot dan bij een vlucht.

Leisure Select met ontbijt en avondmaal : vanaf 80 euro voor enkele reis Brussel-Zuid/Londen (14 dagen vooraf reserveren. www.eurostar.com)