Koopjes in Cannes

Van 7 tot 25 januari rolde de festivalstad aan de Rivièra de rode loper uit voor al wie in stijl zijn koopwoede wou botvieren. Als de rijke Russen een beetje meewillen, wordt het ‘Shopping Festival’ een jaarlijkse traditie.

Dat ik dat nog mag meemaken. In een witte stretchlimo over de Croisette glijden. Onder het licht van de schijnwerpers de trappen van het Festivalpaleis bestijgen. Opgemaakt worden door een make-upartiest van Yves Saint Laurent die als twee druppels water op de Franse acteur Tcheky Kario lijkt, met van die interessante diepe groeven in zijn gezicht. ” On va rester dans les prunes“, fluistert hij me toe, wat een stuk suggestiever klinkt dan het is.

Een Shopping Festival, wat moet een mens zich daar in godsnaam bij voorstellen ? Worden daar misschien ook prijzen uitgereikt, voor wie het hardst of het mooist gewinkeld heeft ? Maar nee, het idee achter het hele evenement is geniaal in zijn eenvoud. BernardBrochand, de charismatische burgervader, stamt niet voor niets uit de reclamewereld. Nu hadden ze daar al van alles in Cannes : het wereldberoemde filmfestival natuurlijk, maar daarnaast ook een stuk of wat muziek- en televisiebeurzen, een bootshow, een vastgoedevenement, een parfum- en een sigarencongres. Eigenlijk was het maar één periode van het jaar een beetje slapjes in de plaatselijke nering : vlak na de feestdagen. Wanneer het hoofd van de gemiddelde westerling naar één ding staat : koopjes ! Wegens het wereldwijd verspreide misverstand dat je geld kunt sparen door geld uit te geven.

Dat idee maakt sinds kort ook furore in Sint-Petersburg. Waar de winkels de eerste week van januari helaas dicht zijn, zodat die arme rijke Russen op hun koophonger blijven. Wat niet onoverkomelijk is, want waar zouden ze hun centen beter kunnen uitgeven dan onder een mild winterzonnetje aan de Rivièra ? En dat de rest van de wereld en met name de Arabieren dan maar meteen meekomen !

Chef voor één dag

Nu, voor mij zijn alle redenen goed voor een weekendje Cannes. In de vroege ochtend is de stad op haar best, als de eerste joggers over de schoongespoten Croisette pompen, de glazenwassers op volle sterkte uitrukken om de vitrines van de luxewinkels nog eens extra op te blinken en de witgehandschoende juweliers met precieuze gebaren hun kleinoden in de etalages schikken. Dit is het mondaine Cannes met zijn privé-stranden en hotelpaleizen achter een dubbele rij palmbomen. Het andere Cannes heet Le Suquet en heeft de kleuren en geuren van een Provençaals dorp, vooral dan op de overdekte Marché Forville, waar ook putje winter de mimosa goudgeel wolkt. Het verzamelde journalistengild heeft hier rendez-vous met BrunoOger, de enthousiaste jonge chef van de Villa des Lys, het sterrenrestaurant van hotel MajesticBarrière. Want er zijn natuurlijk grenzen aan het aantal broekpakken en polootjes dat een mens wil vergaren. Zelfs Imelda Marcos was in haar glorietijd wel eens aan een koopstop toe.

En dus heeft de lokale toeristische dienst rond de shopping een heel programma manifestaties geordend die bij deze eerste editie van het festival door journalisten van heel Europa en omstreken uitgetest worden. Daartoe behoort onder andere het forfait Devenez chef du jour, waarbij je met Oger ( GaultMillau’s Beste Chef van het Jaar 2000) inkopen doet en je in schort en toque sjort om langoustines à la provençale, scampi’s met artisjokken en madeleines met honing uit de oven te leren toveren. Fluitje van een cent, ik slaag er zelfs in meer cakejes op te eten dan ik gebakken heb.

Wat er hier nog zoal te beleven valt ? Een uitstap naar Fragonard in het charmante parfumstadje Grasse, bijvoorbeeld, waar de sufgeshopte ter stimulatie eigenhandig etherische oliën leert te bereiden, onder leiding van een wat nuffige Engelse. Of een historisch verantwoorde boottocht naar les Iles de Lerins, waar de Man in het ijzeren masker ooit gevangenzat. Achteraf kun je je altijd nog onder handen laten nemen door Joseph, een rasechte Limburger met een verplegersopleiding die in de gloednieuwe Spa Givenchy in het penthouse van Hotel Martinez ook al madameJagger uit haar as deed herrijzen. Van pure onthechting vergeet ik te vragen over welke jaargang Jagger we het hier hebben, maar de relaxatieruimte op het dakterras is in elk geval geruststellend paparazzivrij.

Zelf logeer ik in het Noga Hilton, een palace met een hoog Las Vegas-gehalte, al was het maar omdat je bed er op een verhoog staat, omringd door een franjegordijn en de suite verder monochroom abrikoos is. Dat is een hoop abrikoos bij elkaar, je moet daarvoor zijn.

Voor ’s avonds staat er in Fouquet’s een Nuit de la Joaillerie op het programma. Veel blinkends van Chopard, Cartier en Chaumet op de catwalk, veel dode knaagdieren in de vestiaire. In Cannes is men niet vies van echt bont. Verder is er elke avond de feestelijke bestijging van de trappen van het Palais du Festival, gevolgd door een modeshow. Cruisequeens bij Céline, zigeunerprinsessen bij Christian Lacroix, gaucho’s de luxe bij Gianfranco Ferre. Wie dicht genoeg bij de catwalk zit, kan vaststellen dat zelfs topmodellen niet perfect zijn. Gesprongen adertjes, tenen die niet allemaal in een wufte sandaal willen passen. Er is nog gerechtigheid in de wereld.

Maar goed, we kwamen hier om te shoppen. Wie niet op een cent hoeft te kijken, vindt zeker zijn gading op de Croisette. Céline, Chanel,Balmain, Dior, Yves Saint Laurent, Scherrer,Fendi,Louis Vuitton, Ferragamo, een rode loper leidt je er recht naartoe. Zelfs de bedelaars zitten hier verdorie op een rode loper. Eentje barst in een wilde schaterlach uit als er een ietwat overrijpe schone in lakleren hotpants voorbijdeint. Zo pikt iedereen een graantje mee van het spektakel. Geen rode loper in de Rue d’Antibes en zijstraten, wel veel mainstream mode en een massa leuke boetieks.

Was het eerste Shopping Festival een succes ? Wat de pers betreft, allicht wel. De Libanezen gingen met volle shoppingzakken naar huis en de Italianen lieten het ook niet aan hun hart komen. Er zijn trouwens ergere plekken om geld uit te geven dan in Cannes, al was het maar omdat je achteraf op een zonnig caféterras met zicht op de jachthaven kunt bekomen van de emoties. De Russen hebben naar mijn mening vooral gekeken en gerekend, maar allicht behoren journalisten ook over de Newa niet tot de Nieuwe Rijken. En de Belgische pers ? Die heeft voor één keer haar verstand gebruikt. Hoewel de verleiding groot was. Maar zeg nu zelf, hoeveel zwarte pakjes kan een vrouw met goed fatsoen in de kast hebben hangen ?

Tekst en foto’s Linda Asselbergs