KOKETTE MANNEN

Als ik het mij goed herinner, draaide het dispuut rond een kostuumjasje met vier knopen. Een mooi driedelig grijs pak vond ik het, strak, met bijbehorend vest. De vier knopen op het jasje maakten de strenge combinatie speels en eigentijds. In de winkel verdedigde ik het pak. Ik had duidelijke opvattingen over mannenmode, want he, ik werkte toen ook al op deze lifestyleredactie. Mijn man zei ja – de relatie was nog pril -maar hij dacht, daar wil ik nooit levend in gesignaleerd worden. Want zijn werkomgeving wordt bevolkt door vrije geesten, ook op vestimentair vlak.

Resultaat : het bewuste pak hangt sinds november 1998 werkloos in de kast. Met ons gaat het verder goed, dank u. We gaan echter nooit samen winkelen en bemoeien ons niet met elkaars kledingkeuze. Als er toch eens commentaar komt, van mij of van hem, dan denken we zeer gelijkwaardig “wat weet die er nu van” en laten het verder niet aan ons hart komen.

Geen kledingdiscussies bij ons – ik bespaar u de lijst van topics waar we wel een robbertje over kunnen vechten – maar ik zie ze bij heel wat koppels uit mijn omgeving opduiken. Mannen en mode, het blijkt geen evidente combinatie. Vrouwen kiezen voor hun man vaak voor afgeborsteld klassiek, met hier en daar een opvallende kleur of print. Veel mannen blijven liever onder de moderadar en doen er alles aan om niet op te vallen en zeker niet wuft over te komen.

Torenhoge clichés die de jongste jaren toch wat terrein beginnen te verliezen. Want trendbureaus zijn het erover eens : mannen hebben het minder en minder nodig om bij de hand genomen te worden bij het samenstellen van hun garderobe. Het besef dringt ook door dat je heel koket kan zijn en mannelijk tegelijk.

Dat spanningsveld tussen aandacht voor het uiterlijke en mannelijkheid is het voorwerp van het recent verschenen Histoire de la coquetterie masculine, een turf van de in België geboren, maar in Parijs werkende historicus en schrijver Jean Claude Bologne. In een interview met onze collega’s van Weekend Le Vif dat deze week verschijnt, vertelt Bologne dat mannen in de loop van de geschiedenis altijd aandacht aan hun uiterlijk hebben besteed, zonder daarom een playboy of een homoseksueel te zijn. En vooral ondanks de maatschappelijke afkeuring. “Bij vrouwen wordt de coquetterie – pronkzucht, het werken aan je voorkomen – beschouwd als een deel van hun karakter. Mannen daarentegen hebben hun uiterlijk vertoon altijd moeten rechtvaardigen. Zeker in de christelijke middeleeuwen moest het voorkomen van mannen overeenkomen met hun sociale functie.” Voor mannen zijn kledingkeuzen en andere beslissingen over uiterlijkheden gebaseerd op eeuwenoude vooroordelen die je niet zomaar van vandaag op morgen verandert. Een beetje begrip dus, dames.

In de modeproducties in dit nummer (“De gelaarsde man” op p. 72, en “Aanraken mag” op p. 78) heeft styliste Sophie Pillen de mood van het seizoen perfect gevat en de clichés over mannen en mode achter zich gelaten. Ze had geen labels als metroseksueel of überseksueel nodig om een mannenbeeld neer te zetten dat zelfverzekerd modieus is, schijnbaar zonder inspanning elegant en geen zweempje fashion victim uitstraalt. Ik zou zelfs overwegen om met de wederhelft te gaan winkelen !

trui.moerkerke@knack.be

Histoire de la coquetterie masculine van Jean Claude Bologne, uitgegeven door Perrin. www.editions-perrin.fr

Trui Moerkerke

Veel mannen blijven liever onder de moderadar en doen er alles aan om zeker niet wuft over te komen.