Foert

“Ik geloof niet in duurzaamheid”, zei hij, leegde zijn pint en zette die op de toog. Zoveel je m’en fous maakte me even stil. Hoe kun je nu tégen de toekomst zijn ? Ik had enkele rake argumenten klaar, maar somde ze niet op. Ten eerste kende ik de man amper een kwartier en ten tweede wist ik dat het allicht niet veel zou opleveren. Want dat kwartier was lang genoeg geweest om hem in het hokje met opschrift ‘rebel’ te plaatsen. En dat stemde me goedgezind (en niet alleen omdat ik een zwak heb voor rebellen). Als zo’n figuur het nodig vindt om luidop foert te zeggen tegen duurzaamheid, dan betekent het dat er in zijn leven zoveel mensen over praten dat hij ertegen begint te rebelleren.

Het is caféwetenschap, dat weet ik wel. Maar hoe de Vlaming in het algemeen over duurzamer consumeren denkt en in welke mate die attitudes omgezet worden in duurzamer gedrag, hebben onze academici nog niet volledig in kaart gebracht. Dat is logisch, want hoe omschrijf je duurzaam consumptie ? Valt iemand die iets niet koopt of bewust minder koopt in die categorie ? En hoe meet je dat ? Terra Reversa, het jongste boek van Peter Tom Jones en Vicky De Meyere, haalt het een en ander aan. De Katholieke Hogeschool Leuven hield op haar beurt een onderzoek naar het energieverbruik van de Brabanders. Meer dan duizend mensen werden na afloop opgedeeld in groene doeners, gelaten ontkenners (de caférebel ?), onschuldige wachters en geremde hopers. Het bevestigt wat we eigenlijk allemaal wel weten : er is een verschil tussen willen, kunnen en doen. Niet iedereen wil. Niet iedereen raakt van willen naar doen. Of van kunnen naar doen. Daar zijn redenen voor. En oplossingen (zie p. 24).

We kijken voor de eerste Knack Weekend van 2010 extra ver vooruit, tot pakweg 2100. Want het is nodig : in het wetenschappelijke blad Nature werd in september een studie gepubliceerd die aantoont dat we op bepaalde vlakken over de limieten van de planeet zijn gegaan. De schade aan onze aardbol beperken door onze consumptie aan te passen, kan dus geen kwaad. Maar het liefst wel op een aangename manier. We verzamelden voorbeelden genoeg op deze pagina’s : fijne ideeën van mensen die zich de toekomst aantrekkelijk, levendig, vrolijk én duurzaam voorstellen.

Misschien is dit wel het moment van onze generatie, zoals Serge de Gheldere gelooft (p. 39). Misschien moeten we daarvoor de krachten bundelen zoals David Mayer de Rothschild aangeeft : ” Nobody is as smart as everybody.” ( zie p. 30). David is de zoon van een van de machtigste bankiers ter wereld die zijn erfenis op een atypische manier gebruikt : hij bouwt een boot van petflessen en steekt er over enkele weken de Stille Oceaan mee over. Hij wil daarmee tonen dat plastic niet alleen een probleem is, maar ook een oplossing kan zijn. Rebels with a cause, ik heb er nog een groter zwak voor dan voor ordinaire tegendraadsen.

–

Leen.creve@knack.be

Leen Creve, redacteur Wonen