Als we echt bezorgd zijn om het milieu en om de opwarming van de aarde, dan moeten we onszelf onverwijld beperkingen opleggen. Dat hoeft niet meteen negatief te klinken want die beperkingen kunnen we ook weer als een uitdaging zien om bijvoorbeeld de auto wat minder te gebruiken en onze conditie aan te scherpen door meer te fietsen. We kunnen wat minder Nieuw-Zeelandse kiwi’s eten en wat meer lokale en vergeten fruitvariëteiten van eigen bodem uitproberen. En we kunnen om te beginnen de verwarming wat lager zetten en een extra trui aantrekken. Al ben ik ook wel realistisch genoeg om te beseffen dat de doorsnee Belg niet echt wakker ligt van het milieu.
Enkele jaren geleden ontwikkelde Volkswagen de Lupo 3-liter, die even zuinig was als zijn naam suggereerde. Omdat het om een gesofisticeerd stuk mechaniek ging, viel die auto ook een stuk duurder uit dan de gewone versie. Het resultaat was ontmoedigend, want VW kreeg dat wonderlijke wagentje in ons land aan de straatstenen niet kwijt. Om maar te zeggen dat de portemonnee nog altijd voor het milieu gaat. Het zou naïef zijn te denken dat voor andere producten die houding zou verschillen.
En toch blijf ik geloven dat de kansen keren en dat de vakantie misschien een unieke gelegenheid biedt om alsnog de groene reflex te cultiveren.
Als ik aan ecologisch reizen denk, zie ik Michiel Hendryckx voor mij, toen hij vijftien jaar geleden een voetreis naar Griekenland ondernam in het gezelschap van Odin, de muilezel die zijn bagage droeg. Dat oerbeeld van de reiziger bekoort me nog altijd omdat zowel het natuurlijke tempo van het stappen als de gebruikte middelen perfect aansluiten bij een ecologisch verantwoorde reis. Een interessant neveneffect van Michiels reis was dat hij volop ruimte liet voor het toeval, en de toevallige ontmoetingen. Maar niets is wat het lijkt en dat ecologisch perfecte plaatje werd op een pijnlijke manier verstoord toen Odin rugklachten kreeg en op een Beiers erf wat vervroegde rust moest worden gegund. En Michiel – zeer ongroen – op een antieke, vuur en roet spuwende Fendt-tractor verder reed. Maar eerlijk is eerlijk, Twee Ezels, het verslag van Michiels reis, koester ik als een klein meesterwerkje.
Echte vakantie beoogt, wat mij betreft, twee doelstellingen : ze moet ons uit onze dagelijkse sleur en routine weten te halen en ons confronteren met andere levenswijzen en ontmoetingen. Waarbij in het beste geval ook de routine van ons eigen denkpatroon doorbroken wordt.
Bij de ideale, ecologisch verantwoorde vakantie laat de reiziger niet veel meer achter dan zijn voetstappen in het zand. Of doorbreekt hij de routine van het reizen door voor één keer thuis te blijven om daar als armchair traveller de vakantie door te komen. In een luie fauteuil met Oblomov van Ivan Gontsjarov of Le droit à la paresse ( Het recht op luiheid) van Paul Lafargue – nota bene de schoonzoon van Karl Marx.
Al moet ik ruiterlijk toegeven dat een dergelijke luie vakantie niet aan een onrustig temperament als het mijne is besteed. Veel liever zou ik aan boord van een zeilschip klimmen, om me twee weken lang over te geven aan de elementen. Met de troostende gedachte dat ik de natuur het gros van het werk laat doen, en dat de bemanning zich beperkt tot enkele corrigerende ingrepen. Zodat onze doortocht enkel een snel verdwijnend schuimspoor in de golven achterlaat.
Reacties :pierre.darge@knack.be
Tessa VERMEIREN blogt !
Van muizen en mensen, op www.knack.be
Pierre Darge
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
