Dol op Valentijn

Op onze redactie zijn we allemaal dol op valentijn. Getrouwd, een lief of single, de relationele status doet er zelfs niet toe. Ik moet er wel meteen bij zeggen dat we ook een zwak hebben voor Pasen, Sinterklaas en eindejaarsfeesten. Die gelegenheden worden door chocolademerken immers graag aangegrepen om hun nieuwste creaties voor te stellen en dan kan er al eens een doos pralines of chocolade harten in ons postvak belanden.

Bij verjaardagen is er dan weer de stilzwijgende maar dwingende overeenkomst dat de ‘gelukkige’ alle collega’s van taart of ander zoets voorziet. Populairst is trouwens de verjaardag van de collega die huisgemaakte chocolademousse meebrengt. Geen spatje blijft er over in de grote pot, waarmee het cliché van immer diëtende lifestyleredacteurs, op onze redactie met plezier doorbroken wordt.

Sinds de commercie er zich mee is gaan moeien, zijn valentijn en clichés onlosmakelijk verbonden. Onze mailboxen worden momenteel gebombardeerd met persberichten over rode of hartvormige producten en over allerlei romantische ‘verwenarrangementen’. In dit valentijns-offensief is de baas van het Parijse bedrijf Apoteo-Surprise al enkele jaren stipt op het appèl. Hij stelt zowat dertig romantische scenario’s voor die zich afspelen in lichtstad Parijs. “Veel van mijn klanten zijn toeristen die naar hier komen om hun liefde te verklaren”, mailt hij. Van ritjes in een stretchlimo of een in een rood hart verklede man die je op straat aanspreekt en een liefdesboodschap brengt tot de projectie van foto’s en liefdesverklaringen op de Eiffeltoren, er kan veel (voor een budget dat gaat van driehonderd tot vijftienduizend euro). Top of the bill is een etentje ergens in een kasteel, waarboven dan enkele vliegtuigjes een minivliegshow geven en met rook een hart in de lucht tekenen.

“Ik zou het hem nooit vergeven als hij daar vijftienduizend euro aan uitgaf”, becommentarieert een collega. Een ander weet zeker dat haar partner zich van gêne in de Seine gooit, mocht zijn foto in het groot onderaan de Eiffeltoren verschijnen. Zelf kan ik erop rekenen mijn man nooit meer terug te zien als hij door mijn toedoen op straat aangesproken zou worden door een buitenmaats hart.

Rond de redactievergadertafel vragen we ons naarstig af hoe het komt dat mensen op valentijn clichématige filmromantiek in het echt proberen te beleven. Clichés die vaak rolbevestigend en conservatief zijn en vooral in geen honderd miljoen jaar realiteit zullen worden. Of dacht u dat een knappe rijkerd a là Richard Gere, ondanks de bloemen en de limo die hij stuurt, op het eind echt voor de prostituee zou kiezen, zelfs als ziet ze eruit als Julia Roberts in Pretty Women ? Of dat de uitbaatster van een zelfstandig boekwinkeltje valt voor de romantische mailtjes van de boekhandeltycoon die haar economisch doodgeknepen heeft zoals in You’ve got mail ?

Wanneer ik de kwestie thuis nog eens te berde breng, zegt de wederhelft wijs : “Laat al die clichés toch waar ze thuishoren, op tv of in de film.” Precies ! En het antwoord dat ik wilde horen. Voor 14 februari huur ik een romantische komedie.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

De projectie van je foto’s en liefdesverklaringen op de Eiffeltoren?