Dirk Brossé

(43) dirigent en componist

Ik vind het leven een vergissing, un accident sombre entre deux sommeils infinis. Ik kan het bestaan al moeilijk aanvaarden, maar nog moeilijker fragiliteit en de eindigheid ervan. Daar ben ik al heel jong mee geconfronteerd.

Ik ben letterlijk opgegroeid tussen de lijken : mijn vader was begrafe- nisondernemer en mijn piano stond naast het funerarium, vol koelkasten met doden erin. Misschien leef ik daarom alsof elke dag de laatste is. Alles wat ik doe en ruik en voel, wil ik zo intens en bewust mogelijk beleven.

Op 12, 13 jaar wist ik wat ik wou worden, maar het was niet simpel om in de muziekwereld te stappen. Mijn milieu bracht mij niet meteen in contact met cultuur, ik kreeg een zitje in de fanfare en ik mocht gelukkig ook naar de muziekschool.

Enkele mensen hebben mij op weg geholpen. Een van hen was Octave Landuyt. Ik was 16 toen hij me een lift gaf en een paar weken later stond ik aan zijn deur met 1000 frank om een schilderij van hem te kopen. Wist ik veel… Maar ik werd er kind aan huis en leer nog steeds veel van hem, over vorm, over evenwicht, over taal…

Ook bij Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez ben ik eens gaan aanbellen. Niet met 1000 frank, wel met de vraag of ik muziek mocht zetten op zijn Soledad de América Latina. Ik was gevraagd om het openingsstuk te schrijven voor de Wereldtentoonstelling van Sevilla in 1992, precies vijfhonderd jaar nadat Columbus Amerika ontdekte. Ik wou de Spanjaarden niet ophemelen, maar de duistere kanten van de geschiedenis herdenken en ik vond dat die tekst van Márquez exact weergaf waar het om ging : de eenzaamheid, het verlaten zijn van Zuid-Amerika. Márquez vond het een prima idee.

Ik componeer twee soorten muziek. Voor films zoals Koko Flanel, Daens en Licht ; en musicals zoals Sacco & Vanzetti en Kuifje, de zonnetempel moest de muziek toegankelijk en functioneel zijn. Mijn eigen projecten, die zijn hedendaags. Ik gebruik vaak etnische instrumenten omdat wij die klanken niet kennen. Dan schrijf ik in functie van beschikbare muzikanten. Het heeft geen zin om een stuk te componeren voor Chinese viool als niemand het kan spelen.

Ik heb bewust geen kinderen. Omdat ik twijfel aan de zin van het leven, ben ik niet geneigd om er zelf op de wereld te zetten. Maar ik zorg voor kinderen die er al zijn en hulp nodig hebben. Mijn belangrijkste levensdoel is nu : The African Children’s Choir, waarvoor ik me sinds een paar jaar belangeloos inzet. In verschillende tehuizen in Afrika wonen 6000 aids- en oorlogswezen, die we van de straat halen om ze onderdak, opvoeding en een opleiding te geven. Daaruit ontstonden drie kinderkoren die permanent op tournee zijn om aan te duiden dat Afrika wél een toekomst heeft. Ze geven concerten in de hele wereld om hun verhaal van hoop te vertellen en om geld in te zamelen. De eerste kinderen over wie de organisatie zich ontfermde zijn nu dertigers. Ze werden leraar, kok of arts, eentje is nu zelfs een minister in Oeganda. Velen komen ook terug om in de organisatie te werken. Een van die kinderkoren zal er ook zijn op COMcert, COM staat voor Colours of Music, 20 maart 2004 in het Gentse Kuipke. Op dat evenement wil ik de grenzen tussen kunstvormen doorbreken. Er zal muziek zijn, videokunstenaars, een cineast, dance acts. Muziek ook voor rappers en breakdancers.

Als dirigent ligt mijn agenda lang van tevoren vast. Van 1 tot 24 september 2004 geef ik in alle grote Amerikaanse steden 16 concerten als dirigent van The London Philharmonic. En in 2006 doe ik in Tokio vijf concerten met Paul McCartney. Er zijn contacten met Walt Disney Studios voor 2006-2007, maar nog niks concreets.

:: Reservering voor COMcert : 070 25 20 20.

Tekst Griet Schrauwen I Foto Charlie De Keersmaecker