Babyboomers en het internet : het blijft een onuitputtelijke bron van vermaak. Het begon een jaar of tien geleden met een schier eindeloze reeks mails van nonkels en tantes met FW : PLEEEEEASE READ ! ! ! ! Bill Gates deelt geld uit aan wie deze mail doorstuurt ! ! ! ! ! Het werkt echt ! ! ! in de titel. Daarna volgde de MSN-miserie, waarin moeders elk chatbericht met hun kinderen met ‘mama’ afsloten. En een jaar of twee geleden was er de grote Babyboomers op Facebook-revolutie, een donkere periode voor tieners en twintigers waarin ze geen filmpje konden linken zonder dat een van hun ouders het likete.

Bij elk nieuw medium klinkt het gezucht van Generatie Z. “Ja lap, mijn ma heeft het ontdekt.” Voorlopig is het nog wat koffiedik kijken, maar mijn aanvraag om ja-lap-ons-ma-zit-op-foursquare.com te registreren is al onderweg.

Het geinige is : babyboomers op het web vertonen meer parallellen met dertienjarige bakvissen dan ze zelf zouden willen. Er is de grenzeloze naïviteit waarmee ze antwoorden op mails van Nigeriaanse prinsen. Er is het buitensporige enthousiasme waarmee werkelijk iederéén gepoket wordt. En er is de overmoedige openhartigheid waarmee ze in ridicuul lange Facebookposts aan de wereld meedelen hoe ze zich voelen. Mijn theorie ? Mama’s en papa’s maken sinds de komst van de breedbandverbinding een tweede puberteit door : de digitale puberteit. Geconfronteerd met een overflow aan nieuwe mogelijkheden duurt het even voor je je draai vindt. Voor je leert dat een mail geen brief is, een Facebookpost geen mail, en een personal message nog iets helemaal anders. Uiteindelijk lukt dat ook wel : je kunt alleen hopen dat er niet té veel volk bij was om je uit te lachen.

Op mijn dertiende heb ik ooit ene Brenda XXX, die zich afvroeg “waarom het zo lang geleden was sinds ze iets van mij gehoord had”, beleefd teruggemaild om te zeggen dat ze “wellicht een verkeerd e-mailadres had en dat ik geen Brenda kende”. Perfect normaal : ik was dertien. Voor wie ruwweg na 1980 geboren is, valt je digitale puberteit samen met je fysieke puberteit. Voor wie twintig jaar eerder zijn jeugdjaren beleefde, moet het hard zijn om opnieuw een puberteit door te maken.

Het vreemde neveneffect is wel dat ouders in de geschiedenis van het ouderschap nog nooit zo vaak te rade moesten gaan bij hun kinderen als nu. Duurde het in het verleden tot je vijftigste voor je je ouders moest uitleggen op welk knopje ze moesten duwen om een cd op te zetten, dan hebben de veertienjarigen van nu al de zware taak om met hand en tand te moeten uitleggen dat het geen pienter idee is om een attachment te openen van een mail met Looking For Viagra ? ? ? ? ! ! ! ! in de titel, dat je de driver van je printer eerst moet installeren, en dat iedereen kan lezen wat ze op je wall schrijven. Technologisch is de ouder-kindband nagenoeg omgekeerd.

Er komt een dag dat ik mijn kinderen moet bellen dat de interface-free touch hologram weer niet marcheert en mijn jongste vervolgens zuchtend vraagt of het lichtje naast de aanknop groen of rood is.

Ik kijk er niet naar uit.

Geert Zagers (28) observeert en rapporteert vanuit de twilight zone tussen X en Z.

Geert Zagers