Hard werken, dat heb ik met de paplepel meegekregen. In de vakantie kreeg ik als kind elke dag wel een klusje en moest ik meehelpen in het huishouden en in de zaak. Mijn vader was zelfstandig garagist. Hij stond altijd klaar voor zijn klanten. In dat opzicht lijk ik op hem, al probeer ik dat de laatste jaren wat te temperen.
Ik probeer meer aan mezelf te denken. Mijn leven moet nog beginnen, denk ik soms. Ik ben te veel bezig met wat anderen van me zullen denken of wat er kan gebeuren als ik eens nee zeg tegen een klant.
Alles uit je dag proberen te halen, genieten, vind ik belangrijk. Al lukt het me niet goed, je vervalt snel in routine. Mijn eigen moeder is vroeg gestorven, ik was net afgestudeerd. Thuis stond alles in functie van de klanten, pas toen de kinderen het huis uit waren begonnen mijn ouders van het leven te genieten. Maar lang heeft dat niet mogen duren.
Ik heb nu de leeftijd van mijn moeder toen ze overleed. Dat maakt me onrustig. En gevoelig voor alles wat met de dood heeft te maken. Zelfs het leed van mensen die ik niet persoonlijk ken, kan dagen door mijn hoofd spoken.
Ik heb te weinig mensenkennis. Ik vertrouw iedereen. Zelfs na een slechte ervaring geef ik iemand nog een tweede en een derde kans. Maar ik ben allergisch aan mensen die zich anders voordoen dan ze zijn. Dat stoot me af.
Om een goed portret te kunnen maken, moet het klikken. Veel mensen hebben een façade, waar je pas door geraakt als je hen op hun gemak kunt stellen. Bij kinderen lukt dat sneller dan bij volwassenen. Kinderen zijn gewoon zichzelf en dat geeft de mooiste foto’s.
Imperfectie maakt mooier, interessanter. Schoonheid is natuurlijk subjectief, maar voor mij heeft het zelden met uiterlijke perfectie te maken. Het gaat om de ziel, het oproepen van een gevoel. Dat gaat verder dan het uiterlijk en is zelden mooi afgelijnd.
Dat geldt ook voor huizen. Als een huis een ziel heeft, maakt het voor mij niet uit of het een armzalig flatje is of een mooie villa met topdesign. Een interieur waar je de bewoners niet in voelt, is afstandelijk en onpersoonlijk. Dat vind ik moeilijker om te fotograferen.
Ik zou wat meer zen willen zijn. Maar ik ben een chaoot. Ik hol mezelf achterna. Soms krijg ik de kans om huizen te fotograferen die tot in de puntjes afgewerkt zijn. Dat geeft rust.
Reizen doet je ogen opengaan. Met mijn zonen Kamiel (16) en Korneel (12) ben ik door Senegal en het Marokkaanse Atlasgebergte getrokken. Geen all-informule met hotel en zwembad ! Het contact met andere mensen en culturen zette de jongens aan het denken en als moeder leerde ik hen op een andere manier kennen. Ik zag hen voor het eerst niet zozeer als mijn kinderen, maar als personen die contact zoeken en dingen ontdekken. Ontroerend.
Fotografe Diane Hendrikx (46) brengt twee interieurboeken uit bij Luster : Living in Antwerp en North Sea Living.
DOOR SOFIE ALBRECHT & FOTO DIEGO FRANSSENS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
