DE TERUGKEER VAN DE RECHTERS

Komkommertijd, werd de periode die voor ons ligt ooit genoemd, vooral door mensen die op journaille het liefst de hond zouden loslaten. Het nieuws houdt echter allang niet meer pas op de plaats in de zomer. Het heeft zelfs een voorkeur ontwikkeld om toe te slaan in de vakantie, omdat het dan zijn kans schoon ziet terwijl u ligt te bakken. Deze zomer belooft buitengewoon spannend te worden, met de toestand in Griekenland, terroristische aanslagen, ineenklappende aandelenkoersen en het raadsel van het Lam Gods dat binnenkort ontknoopt lijkt te zullen worden.

Genoemd in die zaak wordt een ‘vooraanstaande Gentse familie’, misschien wel de Stormes. De (inmiddels niet meer zo piep-) jonge Storme heet Matthias. Hij is bekend als jurist, N-VA-politicus en ‘conservatief denker’, waarbij ik mij dat diep peinzende beeldhouwwerk van Rodin voorstel. Van vader Storme, Marcel genaamd, heb ik nog les gekregen. Het vak heette Procesrecht, maar daar leek Marcel zelf al zo’n beetje de buik vol van te hebben. In de woestijn van vakken die onvermijdelijk op -recht eindigden, was hij een zeldzame oase. Geen vakidioot, zoals het gros van onze proffen, maar iemand met belangstelling voor literatuur, erfgoed, kunst, filosofie en wat er voorts nog zoal in de samenleving reilde en zeilde. Daar sprak hij graag over, soms een tikkeltje vanuit de hoogte.

Marcel Storme woont in een prachtig wit pand aan de Gentse Coupure, met een koperen plaat aan de deur waarop, als toppunt van discrete elegantie, zijn naam vermeld staat en geen andere titels. Tegen die imposante woning aangeleund staat het advocatenkantoor Storme, een bijhuis dat op zich ook al gigantisch is, met zo’n vliegenlint vol naambordjes van meesters die in het zonlicht glimmend aan elkaar plakken. In het voorbijfietsen doet het mij altijd weer even denken aan die advocatenroman van Ferdinand Bordewijk : Karakter.

Bij dat nobele geslacht van de Stormes heeft het parket onlangs huiszoeking verricht, op zoek naar de Rechtvaardige Rechters. De familie zou het paneel niet zelf gestolen hebben, mocht dat nog vermeld moeten worden, maar het in handen hebben gekregen als een soort onderpand. Ik weet niet of dat klopt, maar mijn buikgevoel – dat onbetrouwbare gekronkel van darmen dat ook intuïtie wordt genoemd – zegt mij dat de kans groot is dat het verloren kunstwerk binnenkort boven water komt.

Wat mij betreft, mag die ontknoping nog even op zich laten wachten. Het is natuurlijk fijn die wat potsierlijke rechters weer in hun schrijn te kunnen bijzetten, maar je verliest een intrigerend mysterie dat schattenjagers en weirdo’s allerhande nu al generaties in zijn ban houdt. Zo’n teruggave dreigt een anticlimax te worden. Daar zit de treurnis in van een kruiswoordraadsel dat is ingevuld. Van een geheime liefdesaffaire die in de sleur van een huwelijk uitmondt.

Ik kan mij geen saaiere wereld voorstellen dan een waarin alles uitgeklaard en opgehelderd is. Daarom, vooraanstaande familie, of u nu Storme heet of anders : hou dat paneel nog maar een zomer veilig verborgen, tussen spinrag in kelders waarin grote wijnen sluimeren naast lichtschuwe rapen en komkommers. Bekruipt u de onweerstaanbare drang het toch terug te geven, doe dat dan bij voorkeur als er ergens ter wereld iets groots en akeligs gebeurd is. Tegenwoordig hoef je daar zelden lang op te wachten.

Ik zal het missen, dat mysterie, zoals ik soms ook heimwee voel naar het Monster van Loch Ness of de Verschrikkelijke Sneeuwman. Straks resten ons, als nationale raadsels, alleen nog de tax shift en de Bende van Nijvel – vergeleken bij de romantiek van de Rechters twee onsmakelijke verschijnselen.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Vooraanstaande familie, of u nu Storme heet of anders : hou dat paneel nog maar een zomer veilig verborgen