DANIELE FINZI PASCA

THEATERREGISSEUR EN -ACTEUR

IK BEN GEEN STADSMENS. Ik woonde jarenlang in Mexico-stad en Montreal, maar ik miste er de intimiteit van de stegen waartussen ik opgroeide in Lugano. Die vijfhonderd vierkante meter waar ik speelde met mijn broers, ontdekkingen deed en geheimen had : dat is mijn thuis.

ALS COMPETITIEGYMNAST RAAKTE IK BEZETEN OP HET CIRCUS. Mijn trainer had zelf niet de moed om voor een leven als circusartiest te kiezen, maar gaf zijn passie wel door aan zijn pupil. Ik debuteerde als clown op mijn veertiende, tijdens een dorpsfeest, en het was een ramp. ( lacht)

VOOR EEN TRADITIONEEL CIRCUS BEN IK NIET GEMAAKT. Ik wil verhalen vertellen en vreesde als clown en acrobaat met banale dingen bezig te zijn. Perfectie nastreven op het podium heeft slechts zin als je een gegronde reden hebt. Van een grap weet je meteen of ze werkt, maar ik zoek eerder een effect in de tijd. Zoals ook een parfum zich niet meteen helemaal blootgeeft.

CLOWNERIE IS EEN TAAL OP ZICH. Ze kan alle mogelijke emoties opwekken. Denk aan Roberto Benigni, Il Postino of theaterfiguur Pucinella. Dat is de clownerie waar ik naar zocht : niet om mensen te doen lachen, maar jongleren met ideeën. Ik ben een clown die mensen wil doen huilen. ( lacht)

ALS GEWETENSBEZWAARDE BELANDDE IK IN DE GEVANGENIS. Ik schreef er mijn eerste monoloog. Later ging ik als vrijwilliger terminale zieken begeleiden in India. Een overgangsritueel in mijn volwassenwording, en een manier om toch iets te doen voor de gemeenschap.

IK HERHAAL GRAAG DEZELFDE TEKST. De monoloog Icaro breng ik al bijna twintig jaar. Voor circusartiesten is herhaling haast een hygiënisch ritueel, en daar herken ik me in. Sommige mensen verzamelen veel stenen in hun leven. Ik wrijf zo lang op één steen tot hij transparant is.

IK VERGELIJK MEZELF MET EEN ARCHITECT. Of die nu een huis voor zichzelf bouwt, of voor iemand anders : de werktuigen zijn dezelfde. In het laatste geval houdt hij rekening met de wensen van de opdrachtgever, maar zijn stijl verandert niet. Een spektakel voor Cirque du Soleil is zo’n huis, net als de slotceremonie van de Olympische Winterspelen in Turijn die ik in 2006 verzorgde : het is niet míjn woning, maar toch een persoonlijke creatie.

MIJN GROOTSTE ANGST IS OM DIERBAREN TE VERLIEZEN. Wat mezelf betreft, ben ik nochtans niet bang van de dood. Weet je dat de dood zowat het moeilijkste is wat een acteur kan spelen ? Hoe doe je dat, terwijl we er zo weinig van afweten ? Daarom geef ik hen graag die opdracht. Ik hou ervan acteurs te laten sterven.

EEN CIRCUSVOORSTELLING ROND EEN BEGRAFENIS IS ONGEWOON. Maar Corteo, de nieuwste show, viert vooral het leven. Guy Laliberté ( stichter van Cirque du Soleil) kende mijn achtergrond als clown. Toen we in 2003 begonnen, wist hij dat ik er iets geks van zou maken. In diverse culturen zijn begrafenissen trouwens een feest : een moment waarop families en vrienden samen hun verdriet delen, maar ook de prettige zaken die hen binden.

IN HET THEATER ZORG IK GRAAG ZELF VOOR DE BELICHTING. Als telg van een familie van fotografen was de donkere kamer mijn speelkamer. Dankzij mijn vader ontdekte ik hoe belangrijk belichting is en een object telkens weer transformeert. Wie wil weten waar mijn fascinatie voor magie en licht begon : in de donkere kamer.

Daniele Finzi Pasca (46) schreef en regisseert de Cirque du Soleil-show Corteo, die vanaf 4 januari Brussel aandoet. Hij is oprichter en hoofd van het gezelschap Teatro Sunil en werkte als gastregisseur onder meer met de English National Opera en de Opera van Taiwan. Info : www.danielefinzipasca.com,

www.cirquedusoleil.com.

DOOR WIM DENOLF