Dames van stand

Socialites mogen zich komende winter de nieuwe mode-muzes noemen. Maar wie zijn ze en wat doen ze ? Een verhaal over liefdadigheidsgala’s, porseleinen serviezen, seksschandalen en designerlabels.

Het leven van een rijk meisje met ronkende pedigree, nazaat van een vooraanstaande familie, lijkt op het eerste gezicht een verhaal van rozengeur en maneschijn. Niet zo, aldus Plum Sykes, auteur van de bestseller Bergdorf Blondes. En zij kan het weten. Sykes is een Britse die als journaliste voor de Amerikaanse Vogue regelmatig in contact komt met socialites. Haar ervaringen vatte ze samen in een semi-fictief verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten. De titel alleen al spreekt boekdelen. Bergdorf Blondes zijn volgens de auteur Park Avenue-prinsessen die om de dertien dagen 450 dollar spenderen in het kapsalon van Bergdorf Goodman (het befaamde luxewarenhuis in New York). De inzet is hoog, meer bepaald de lichtblonde lokken van wijlen Carolyn Bessette-Kennedy. Door haar huwelijk met John Kennedy Jr. , de ongekroonde kroonprins van Amerika (met wie ze in 1999 samen verongelukte), verwierf ze de status van Übersocialite. Want, zo stelt Sykes, New Yorkse socialites zouden een moord doen voor een huwelijk met een prins. Ook al heeft zo’n prins geen koninkrijk en denken ze dat Savoy de naam is van een heel chic hotel. Zolang er maar een van in zijn naam voorkomt. Pittig detail : de Griekse vans zouden vreselijk jaloers zijn op de Belgische vans omdat – en ik citeer – “de Belgen nog een koninkrijk hebben, ook al zou geen hond erheen willen, al was het het laatste vorstendom op aarde.” Reden daarvoor is dat wij nog nooit van een Alpha-Beta-peeling zouden gehoord hebben. En laat een wekelijks bezoek aan de dermatoloog nu net een garantie zijn voor het geestelijke evenwicht van een door verloving geobsedeerde vrouw. Met als gevolg dat men een socialite herkent aan haar perzikenhuidje. En omdat stress niet bevorderlijk is voor de epidermis, wordt een professionele loopbaan per definitie uitgesloten. “Kijk maar naar de rimpels van Hillary Clinton. Die is veel te veel met haar carrière bezig.”

Voor het geld hoeven ze het alvast niet te doen. Socialites geloven nog steeds in Sinterklaas, aangezien hun lopende rekeningen automatisch gedekt worden door het familiefortuin. Een conditio sine qua non want socialiseren is een dure aangelegenheid. Harper’s Bazaar vroeg het aan Amanda Hearst, de uitgeverserfgename die drie jaar geleden debuteerde tijdens het Crillon Haute Couture Ball in Parijs. Ofschoon ze officieel nog studeert, heeft Amanda zich in de hoedanigheid van fotomodel al opgewerkt tot vaste waarde in het internationale circuit. Tussen haakjes : Hearst steekt niet onder stoelen of banken een Bergdorf Blonde te zijn. Gewillig poseerde ze voor de camera’s tijdens de voorstelling van het boek, zij aan zij met haar soortgenootjes Lauren Bush en Samantha Boardman. Laatstgenoemde verklaarde trouwens aan de pers dat haar vader haar had gevraagd of zij ook een Bergdorf Blonde was. Haar antwoord : “I sure hope so.” Om maar te zeggen dat betrokken dames best trots zijn op hun status. Ondanks de oppervlakkigheden en het neurotisch gedrag dat eraan gekoppeld wordt. Getuige daarvan enkele citaten uit het boek : “Je zou niet eens een Apocalyps opmerken als er geen labeltje van Gucci aan zat.” Of : “Het Ritz maakte me nog depressiever dan de ergste outfits van Laura Bush.”

Wat ons bij hotelrekeningen brengt : een van de grote uitgavenposten, gezien de balkalender een wereldomvangende aangelegenheid is. Reken daarbij nog enkele tripjes naar exclusieve oorden – om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur of omdat er ter plaatse MID’s (Miljardairs in de dop) zijn gesignaleerd – en Amanda komt al snel aan een bedrag van 91.052 dollar. Andere verliesposten : baljurken van onder andere Chloé en Calvin Klein (22.060 dollar), daguniformen van onder andere Seven en Ralph Lauren Black Label (2744 dollar), accessoires (5240 dollar), haar en make-up (3964,50 dollar) en liefdadigheidsgala’s (11.300 dollar). Alles samen goed voor een totaalbedrag van 136.360,50 dollar. En dan zitten er nog geen rekeningen in van Electrabel en de Pidpa. Al is het weinig waarschijnlijk dat deze jongedame daar haar mooie hoofdje over moet breken.

Porseleinen serviezen en koloniale plantages

Niettemin, eenmaal de jonge socialite haar droomprins heeft binnengehaald, ontpopt ze zich tot de perfecte gastvrouw. Voor elke gelegenheid heeft ze wel een porseleinen servies. Zo staan in de keukenkast van Marie-Chantal van Griekenland een Royal Copenhagen Blue Flower voor formele diners en een Royal Copenhagen Blue Floral voor elke dag. Het dessertservies is dan weer een Royal Copenhagen Flora Danica. Wijn wordt geschonken in Baccarat-glazen. Voor de familietafel volstaan Muranoglazen van Marie Brandolini. Verder heeft Marie-Chantal zowel in New York als in Londen een vaste leverancier voor bloemdecoratie. Haar briefpapier is lichtgroen, bedrukt met een bronzen monogram. Op haar handgemaakte pyjama’s uit Hongkong staan haar initialen geborduurd. Alleen op het toiletpapier staat voor zover bekend geen familiewapen.

Nu is Marie-Chantal ook niet de eerste de beste. Ze maakt deel uit van het beruchte Miller-trio – Pia Getty en Alexandra von Furstenberg zijn haar zusjes. Hun namen doken afgelopen jaren op in de societyrubrieken wegens hun bijzonder geslaagde nuptiale allianties. Toen een Britse journaliste eerder dit jaar vroeg naar Marie-Chantals meest memorabele modemoment, antwoordde ze dan ook : “Mijn huwelijk in 1995 was niet slecht. Valentino maakte al mijn jurken.” U leest het goed. We spreken hier in het meervoud want een huwelijk tussen een Miller-erfgename en de prins van Griekenland (u weet wel, de van die jaloers is op onze van) voltrekt zich niet met een uurtje stadhuis. Ondertussen is het droompaar al negen jaar samen en drie rijkeluiskindjes rijker. Anders dan bij gewone stervelingen steekt het moederschap in de betere kringen geen stokken in de wielen. Gespaard van slapeloze nachten en wallen onder de ogen verschijnt Marie-Chantal nog steeds even stralend op elk noemenswaardig feestje. Al zegt ze wel selectiever te zijn in de keuze van wie haar kapsel mag goedleggen vooraleer ze de deur uitgaat. En tussen al deze bedrijvigheden door heeft ze ook nog een babywinkel geopend in Londen. Niet dat ze tijdens de winkeluren achter haar toonbank te vinden is, maar toch…

India Hicks, dochter van de beroemde interieurontwerper David Hicks en kleindochter van Lord Mountbatten is ook zo’n bezige bij. Haar interieurboek Island Life werd onlangs gelanceerd door niemand minder dan Ralph Lauren. Zoals de titel doet vermoeden heeft mevrouw Hicks iets met eilanden. Acht jaar geleden vestigde ze zich samen met haar echtgenoot op de Bahama’s, alwaar het koppel een plantage met koloniale afmetingen neerpootte. Later opende ze het Landing Hotel and Restaurant op Harbour Island, renoveerde ze nog enkele huizen op een nabijgelegen atol en werd de familie uitgebreid met drie kinderen. “Als moeder, designer, hotelier en auteur heeft India Hicks een drukke agenda”, concludeerde een Amerikaanse columniste die aanwezig was op het lanceringfeestje. “Gelukkig vindt ze toch nog tijd voor paardrijden, ski (sneeuw en water), skaten, wakeboard en diepzeeduiken. Ze waagt zich ook aan bungeespringen, bengelt af en toe aan een parachute, fietste in het verleden door de Grand Canyon en liep twee marathons voor het goede doel.” Een mens zou van minder moe worden.

Sex, Lies and Videotapes

Nu is het schrijven van boeken een geliefkoosde hobby van wel meer socia- lites. Wat in de beste gevallen wel eens smeuïge literatuur oplevert. Zoals het eerder dit jaar gepubliceerde ‘ Annabel : An Unconventional Life’, de autobiografie van Lady Annabel Goldsmith. Deze kranige zeventigjarige weduwe mag zich sinds de dood van haar eega de zevende rijkste vrouw van Engeland noemen en heeft een leven geleid dat leest als een roman.

Haar oudste zoon Rupert verdween in 1986 voor de kust van West-Afrika en is nooit meer teruggevonden. Tweede zoon Robin werd bijna opgegeten door een tijger en zelf overleefde ze op het nippertje een moordaanslag door een au-pairmeisje. Samen met dochter Jemima (net gescheiden van de Pakistaanse cricketspeler Imran Khan) en haar kinderen was ze vier jaar geleden nog getuige van een poging tot vliegtuigkaping tijdens een vlucht naar Nairobi. Annabels moeder overleed aan kanker toen zij nog geen 17 was. Zij herinnert zich nog hoe haar vader – een excentrieke man die ooit de kerstboom vol condooms hing – geen enkele traan toeliet. Tijdens haar tienerjaren stond ze in de schaduw van haar veel mooiere zus Jane, een eredame tijdens de Queen’s kroning in 1953. Tot ze trouwde met Mark Birley, zoon van de bekende schilder, en moeder van drie kinderen werd. Ze ontpopte zich plots tot een Londense It-girl, samen met haar schoonzus, de legendarische Nico Londonderry. Op een van de wilde feesten leerde ze de eveneens gehuwde Jimmy Goldsmith kennen. De twee begonnen een affaire, met stilzwijgende toestemming van hun respectievelijke partners ; alleen de huishoudster was zeer misnoegd. Annabel werd zwanger van haar minnaar, trouwde met hem en kreeg nog eens drie kinderen. Haar rol als maîtresse werd overgenomen door de aristocratische, Parijse journaliste Laure Boulaye de la Meurthe. Uiteindelijk zouden ze samen treuren aan Jimmy’s sterfbed.

Om maar te zeggen dat echtelijke ontrouw en scheidingen bon ton zijn in de betere kringen. Het huwelijk is dan ook vaak niet meer dan een zakelijke overeenkomst. Zo beschrijft Keith Slim, een socialite uit de jaren veertig, zichzelf in haar autobiografie als “een fantastisch armstuk, de ultieme decoratie .” En over haar huwelijk met filmregisseur Howard Hawks, zegt ze : “Hij was precies het pakket dat ik wou. De carrière, de villa, de vier auto’s en de boot. Dat hij 22 jaar ouder was dan ik, stoorde me niet.” Uiteindelijk bleek Hawks al tijdens de wittebroodsweken ontrouw en trad Keith nog twee keer in het huwelijksbootje : met Broadway-producer Leland Hayward en met de Britse zakenman Sir Kenneth Keith.

Haar tijdgenote CZ Guest hield het wel bij één man. Niettemin veroorzaakte deze rebellerende debutante een schandaal door naakt te poseren voor de Mexicaanse kunstenaar Diego Riviera. Na haar huwelijk met de internationale polospeler en Phipps-erfgenaam, Winston Guest, ontpopte ze zich echter al snel tot de perfecte socialite. Ze droeg pastelkleurige cardigans, maakte jachtuitstapjes in India met de maharadja van Jaipur en bracht de rest van haar tijd door in de paardenmanege. Niet toevallig noemen heel wat hedendaagse Amerikaanse ontwerpers haar als inspiratiebron voor deze winter. Maar dit terzijde. Na een blessure door een ongeval tijdens het paardrijden ontwikkelde Guest een passie voor tuinieren. Ze richtte een tuinbouwbedrijfje op en schreef ‘groene’ boeken. Haar wilde haren was ze daarmee voorgoed kwijt.

Schandaal als springplank

Het is nog maar de vraag of Paris Hilton ooit rust zal vinden tussen de tulpen. Het seksschandaal rond de hotelerfgename is nu eenmaal van een ander kaliber. Voor wie de laatste maanden op Mars heeft geleefd, een korte recapitulatie. Drie jaar geleden checkte de toen 19-jarige socialite in het Beverly Hills Hotel in voor een tiendaagse vrijmarathon. Haar dekhengst met dienst filmde hun hoogstandjes met een digitale camera en besloot enige tijd later zijn spaarpotje te vullen door de pornografische beelden op het internet los te laten. De pers kreeg er lucht van en al snel ging het schandaal de wereld rond. Wat eerst leek uit te draaien op een drama, blijkt uiteindelijk een hemels geschenk voor de mediageile erfgename die altijd al gesmacht had naar internationale erkenning. The Simple Life, de realityshow met haar en de drugsverslaafde dochter van Lionel Richie in de hoofdrol is, dankzij de publiciteitsstunt, aan zijn tweede seizoen toe. Bovendien heeft ze nu een contract met het modellenagentschap Ford en zitten er nog twee films en een parfum in de pijplijn. De roem waarnaar Paris zo hengelde lijkt daarmee realiteit. Voldoende stof voor (alweer) een autobiografie, die later dit jaar verwacht wordt. En dat terwijl het wicht nog niets bewezen heeft.

Diane von Furstenberg verkoos eerst naam te maken als modeontwerpster, alvorens in 1998 Diane : A Signature Life te schrijven. En toch was ze in haar jonge jaren waarschijnlijk even wild, gezien haar stormachtige huwelijk met Egon von Furstenberg. Hij stierf in juni van dit jaar op 57-jarige leeftijd. De artikels naar aanleiding van zijn dood portretteren hem als “de charismatische en controversiële prins met de opvoeding van een gentleman, zonder evenwel de morele code.” Langs vaders zijde stamde Egon af van een Oostenrijkse en Duitse clan met adellijke titels uit de vijftiende eeuw. Zijn moeder was de zuster van Gianni Agnelli (haar familie controleerde ooit 37 procent van de Italiaanse economie). Egon en Diane leerden elkaar kennen op de universiteit van Genève en vestigden zich na hun huwelijk in New York. Ze kregen twee kinderen, Alexandre (de van van Alexandra Miller, zie eerder) en Tatiana. Begin de jaren zeventig vormden ze het meest gefotografeerde en elegante koppel van de jetset-scene. Vier jaar later kwam er echter een einde aan het sprookje. In een interview met New York Magazine deed Egon zijn hedonistische levensvisie uit de doeken : ” You just live once, and I am getting the most out of it. So a little here and a little there at three in the afternoon. What harm ?” In hetzelfde gesprek zei hij ook best te willen experimenteren indien hij een aantrekkelijke man op het lijf liep. Diane leek er een andere visie op na te houden. Hetzelfde jaar nog werd de scheiding uitgesproken.

Prille emancipatie

Gelukkig kon Diane op eigen benen staan. Vanuit een nuchtere, Belgische reflex had ze zich altijd voorgenomen om nooit een Park Avenue-socialite te worden (ook al had ze er wel het adres voor). Onder het motto Feel like a woman. Wear a dress had ze drie jaar voor haar scheiding de ondertussen legendarische wrap dress gelanceerd. Toen er in 1976 vijf miljoen omslagjurken over de toonbank waren gegaan, riep Newsweek haar uit tot de best verkopende vrouw in de mode sinds Chanel. Ze zou wel nooit de naam von Furstenberg laten vallen.

Een gelijksoortig lot onderging vorig jaar Tamara Mellon, een Britse socialite die zich met het fortuin van papa inkocht in het bedrijfje van schoenenontwerper Jimmy Choo en er op een paar jaar tijd een hip label van maakte. Niet in het minst dankzij haar glamoureuze levenswandel voor de camera’s. In 2000 trouwde Tamara met de Amerikaanse bankerfgenaam Matthew Mellon II tijdens een groots spektakel, inclusief witte duiven, een metershoge taart en Liz en Hugh die haar naar de kerk reden. Drie jaar later schreef de 22-jarige Oscar Humphries in The Telegraph over zijn escapades met een 39-jarige vooraanstaande dame die hem van de dansvloer sleurde voor een avondje rampetampen bij haar thuis. Ofschoon geen namen werden genoemd, werd al snel bekend dat Tamara Mellon de vrouw in kwestie was. Ze had Oscar leren kennen toen ze haar echtgenoot vergezelde naar een AA-meeting, nadat hij in een nachtclub op Ibiza zijn oude dealer terug had ontmoet. Als reactie op het schandaal trok Tamara uit de echtelijke woning, maar het koppel besloot niet te scheiden omwille van hun tweejarige dochter. Bovendien verklaarde Tamara absoluut geen zin meer te hebben in een tweede huwelijk. “Ik heb niet langer de behoefte om getrouwd te zijn. Dat is het fantastische aan werken. Je hebt je eigen onafhankelijkheid.”

Professionele loopbaan

In tegenstelling tot de fictieve Bergdorf Blondes die hun dagen leeghoofdig vullen met de voorbereiding op een huwelijkse staat, kiezen steeds meer moderne socialites voor een professionele loopbaan. En zo is de emancipatie dan eindelijk toch doorgedrongen tot de hogere kringen. Anderzijds spreekt het voor zich dat niet elke job geschikt is voor een dame van stand. Een rigoureus werkschema is immers niet te combineren met een drukke sociale agenda. En bovendien nefast voor de perzikenhuid. Tenzij fruitzuur- en collageencrèmes deel uitmaken van de zakelijke omgeving. Zoals het geval is bij de zusjes Jane en Aerin Lauder. Deze kleindochters van de recentelijk overleden cosmeticakoningin slagen erin aanwezig te zijn op elk liefdadigheidsgala van betekenis en overdag blitzcarrière te maken in het familiebedrijf.

Hetzelfde scenario bij Victoire de Castellane (zie ook p. 91) die zich creatief directeur van DiorsHaute Joaillerie mag noemen. Victoire is een telg van de Hennesey-clan, de H in LVMH, het luxeconglomeraat waartoe Dior behoort. De groep heeft trouwens wel meer rijkeluiskindjes op de loonlijst staan. Zoals Delphine Arnault (manager bij Dior en lid van de board van LVMH) en Ségolène Frère. De twee boezemvriendinnen zijn daarmee met hun derrière in de spreekwoordelijke boter gevallen. LVMH is immers het walhalla van elke modeminnende socialite. Dat hun beider papa’s aandeelhouders zijn, zou louter toevallig zijn.

Modellenwerk is een andere met mode verwante bezigheid die erg in trek is bij socialites. Denk maar aan het presidentsnichtje Lauren Bush en eerder genoemde Amanda Hearst. Stella Tennant, kleindochter van de Duchess of Devonshire, werd fotomodel nadat ze geposeerd had voor Vogue in het kader van een modeproductie over real people. Deernes met blauw bloed in de aderen zijn op de redactie van de Amerikaanse stijlbijbel immers niet zo bijzonder. Geen beter beroep dan dat van journaliste om een felbegeerde vrijgezel aan de haak te slaan. Jackie Kennedy was de eerste om dat te beseffen. Maar dit terzijde. Feit is dat Stella al snel de best betaalde aristocratische pannenlat werd. Ze verscheen op de catwalks van New York tot Parijs, van Milaan tot Londen. Burberry koos haar als het uithangbord voor hun Britse roots.

Dochters en kleindochters uit de high society zijn immers erg gegeerd door luxelabels. Zo pakt het cultlabel Seven komende winter uit met Laura Chaplin en D&G brengt de kleindochter van Elvis Presley op het toneel. Maar Stella heeft nog een streepje voor. Zo lanceerde ze een collectie van kasjmieren truitjes voor baby’s, ge- inspireerd op – u raadt het al – haar eigen koters.

Een andere aristocrate met modeambities is gravin Vera Gottlieb von Lehndorff, beter bekend als Veruschka. Dit topmodel en stijlicoon van de sixties maakte eerder dit jaar haar comeback tijdens het defilé van Jean-Paul Knott en verklaarde druk te werken aan een eigen lijn, in samenwerking met Trash Couture. De collectie zou heel wat om het lijf hebben, want, verklaarde Veruschka na afloop aan de pers : “I’m tired of seeing all that skin.”

Conclusie ? De geschiedenis herhaalt zich. Eerst waren de popsterren modemuzes tot ze massaal hun eigen labels begonnen te lanceren. Nu lijken de socialites dezelfde weg op te gaan. Who’s next ?

Tekst Pascale Baelden

New Yorkse socialites zouden een moord doen voor een huwelijk met een prins. Ook al heeft zo’n prins geen koninkrijk en denken ze dat Savoy de naam is van een heel chic hotel.

Annabel Goldsmiths rol als maîtresse werd overgenomen door de aristocratische, Parijse journaliste Laure Boulaye de la Meurthe. Uiteindelijk zouden ze samen treuren aan Jimmy’s sterfbed.

Paris Hiltons dekhengst met dienst filmde hun hoogstandjes met een digitale camera en besloot enige tijd later zijn spaarpotje te vullen door de pornografische beelden op het internet los te laten.

Niet elke job is geschikt voor een dame van stand. Een rigoureus werkschema is immers niet te combineren met een drukke sociale agenda.