Charles Windsor is dus vijftig geworden. De prins van Wales, de Britse troonopvolger, kan met de jaren steeds meer op mijn sympathie rekenen. Ik weet perfect dat ik heel wat van u, lezers, daarmee tegen de haren instrijk. Maar toch. Al is hij de erfgenaam van de kroon, de in tradities verstijfde Britse koninklijke familie heeft het net zo moeilijk met hem als sommigen onder u.

Steeds meer lijkt hij het stof van zijn schouders te kloppen en zich te gedragen als een normale man, een hartelijke vader, een sociaal bewogen toekomstig monarch. Zijn mentale ingesteldheid ligt dichter bij die van Tony Blair dan bij die van zijn altijd zuinig en voorzichtig kijkende moeder.

De man is dus vijftig en heeft tot voor kort in zijn leven alles gedaan om het iedereen in zijn omgeving naar de zin te maken. Zelfs trouwen met de verkeerde vrouw. Nu lijkt hij eindelijk op privé-vlak zijn eigen weg te gaan. En al zijn ze op Buckingham Palace nog lang niet bereid om hem daarin te steunen, een aantal Europese vorsten is gul ingegaan op de uitnodiging die Camilla Parker-Bowles, Charles’ hartsvriendin sinds jaar en dag en steeds meer zijn publieke partner, hen stuurde voor het privé-verjaardagsfeest. Niet toevallig de meest progressieve Europese vorstenhuizen hebben meegefeest: Spanje, Nederland, Denemarken en Noorwegen. Onze vorsten waren misschien toch een beetje bang voor besmetting door de “Engelse ziekte”, die aardverschuivingen kan veroorzaken, en stuurden hun kat.

Natuurlijk doet Charles – of vooral zijn omgeving – verschikkelijk zijn best om het volk duidelijk te maken dat hij niet dat wereldvreemde, hardvochtige monster is waarvoor de schandaalpers hem de afgelopen jaren bloeddorstig heeft versleten. Zijn kantoor in St. James Palace opende net voor zijn verjaardag een Prince of Wales-website ( www.princeofwales.gov.uk). In voorbereiding van zijn verjaardag liepen nogal wat journalisten in zijn kielzog het land door en werden zij gebrieft door zijn staf en zijn vrienden omtrent zijn “goede werken”, zijn kwaliteiten als vader, de hervonden harmonie in zijn leven.

Die goede werken zijn tenminste substantieel. Ook al ben je het niet eens met zijn kruistocht voor traditioneel geïnspireerde architectuur of tegen genetisch gemanipuleerd voedsel, het is tenminste Charles’ verdienste dat hij standpunten inneemt en daar hartstochtelijk voor pleit. Iemand van vlees en bloed, met passie die door zijn aderen stroomt, mag voor mij al eens wat verkeerd doen.

Zijn voornaamste initiatief, de Prince’s Trust, dat al in 1976 van start ging, hielp inmiddels tienduizenden jonge mensen aan een startkapitaaltje om een bescheiden bedrijfje te beginnen. Van die jongelui waren er vele op de verjaardagsreceptie die koningin Elizabeth voor haar zoon op Buckingham Palace georganiseerd had. Zij vormen allicht de beste basis voor de herlancering van Charles Windsor als een man van deze tijd. Iedereen op de Trust weet trouwens dat de prins zich persoonlijk bemoeit met heel wat zaken en dat hij niet aarzelt om tussenbeide te komen als hij dat nodig vindt.

Charles staat ook stevig genoeg in zijn schoenen om met Stephen Fry en Roger Moore een sketch te spelen bij alweer een andere verjaardagsviering. De heren dachten eerst dat het om een dubbelganger ging. Ik zie het onze kroonprins nog niet doen. Die staat al te stuntelen als hij, voor het oog van de camera, aan een Hollandse kaasverkoopster naar het verschil vraagt tussen diten dat kaas bij een banale promotietoer voor Belgische producten.

Tessa Vermeiren