Ik heb altijd een zwak gehad voor classificaties, als ze een beetje vreemd zijn tenminste. En ik leef sinds kort in de vaste overtuiging dat er op deze wereld maar twee soorten mensen zijn : Kwatta’s en Nutella‘s. Indien u geen choco smeert, volstaat een reeks typevragen om uit te maken tot welke groep u behoort. ?Niets zegt iets fundamentelers over een cultuur dan de criteria waarnaar geclassificeerd wordt?, schrijft Rudy Kousbroek. Een choco-indeling lijkt mij zeer politiek correct. Liever dan opsplitsen naar leeftijd. Vriendelijker dan afgaan op geld of bezit.

Ondefinieerbaar zijn en ongrijpbaar blijven, blijkt een sport voor alweer een nieuwe generatie : Generatie Y, die in dit nummer aan bod komt. Y’s laten zich niet in een hokje duwen, en ontsnappen aan elke stereotypering. Tot groot ongenoegen van reclamemakers, marketingmensen en, laten we eerlijk zijn, ook tijdschriftenuitgevers met een doelgroepobsessie. Maar heeft iemand Y ooit de chocovragen gesteld ? Wetenschappelijk gezien moet elke indeling aan de 82-18-regel voldoen, maar daar begrijp ik niets van en het lijkt me bovendien onnodig. Als het werkt, werkt het. Mijn grootvader was magazijnier en hij had de opslagruimte van de fabriek alfabetisch geordend. Van de aanslagbeitels links bij de deur als je binnenkomt naar de zaagmessen als je weer buitengaat. Wij vonden het geniaal. Een jaar na zijn pensioen wist niemand nog iets liggen.

Alfabetisch ordenen werkt altijd. In een oude Amerikaanse bijbelfilm laat Noë (John Huston) de dieren alfabetisch op zijn ark komen. Eerst the aardvark en laatst de zebra’s. In scholen is men nog steeds niet verder, maar het is zo saai. Choco levert meer mogelijkheden. Het uitgangspunt is dit : wat kiest u : spelen met treinen of racewagens, luisteren naar Michael Jackson of Prince, houdt u het meest van The Beatles of The Rolling Stones. Als u telkens het eerste antwoord koos, bent u een militante Nutella. Dat is niet beter of slechter dan een Kwatta, gewoon anders. Andere aanduidingen zijn : verkiest u oesters of kreeft, Porsche of Lotus, Prinses Caroline of Lady Di. Het eerste ? Definitely Kwatta.

Kousbroek vermeldt trouwens een bijzonder mooi Chinees systeem om beesten in te delen, gaande van dieren die als gekken tekeergaan en dieren die vanuit de verte op vliegen lijken, tot dieren die net een kruik gebroken hebben. Een mens die vanuit de verte op een vlieg lijkt, hebben we tot nu toe nog niet gevonden.

In tegenstelling tot dieren en aanslagbeitels laten mensen zich niet graag stereotyperen. Hoewel ikzelf twee Hyacinth Buckets in mijn omgeving heb, herkennen de dames in kwestie zich daar helemaal niet in. Zelf heb ik trouwens niets gemeen met het modevolkje uit Absolutely Fabulous. Maar definieerbaar ben ik duidelijk wel. Ik ben een typische dink-yup, een dubble income no kids young urban professional. Een lifestyle-journalist bovendien, het meest gruwelijke trendy soort. En een Kwatta. Wat restaurantbezoek, kledingaankopen en reisgedrag betreft, moeten marketingmensen daar zo meteen een en ander uit kunnen afleiden. Als ik samen met de hele modekolonie het vliegtuig neem van Milaan naar Parijs, is het gewoon griezelig te merken dat we allemaal dezelfde tijdschriften en boeken lezen, dezelfde schoenen dragen en hetzelfde kapsel hebben. Ik veronderstel dat als ik verrassend onverwacht uit de hoek kom en plots aardappelen kweek op mijn terras, een makkelijk te berekenen percentage van mijn mede-dink-yup-Kwatta’s dat ook doet.

Voor de toekomst moet de anarchistische diversiteit van Generatie Y een bont patchwork opleveren, een kleurige mozaïek van ideeën en houdingen. Maar de toekomst is aan Generation Choco. Johnny Depp of Brad Pitt, wodka of whisky, Tokio of New York. Altijd nummer twee ? Nutella.

Lene Kemps