Cliché op cliché

In mijn post zat vanmorgen een persbericht over een actie van Effi, de margarines en aanverwante producten die er moeten voor zorgen dat het onbereikbare mannequinideaal ons altijd voor ogen blijft staan. Wees gerust, ook in mijn koelkast staat Effi-kaas.

Nu heeft een inventief pr-bureau een actie bedacht waar Vlaanderen van achterover gaat vallen. Effi zal eindelijk eens al die vragen beantwoorden die mannen zich zogenaamd stellen over vrouwen. Als ik die persmededeling lees, merk ik dat volgens Effi vrouwen nog van veel verder komen dan Venus en dat mannen Mars nog niet eens bereikt hebben.

Ik geloof mijn ogen niet. Het bericht is aan de mannen gericht: “Om in de gunsten van een vrouw te vallen, moet je de trukendoos steevast opentrekken. Je moet je boodschap met een mooie grote strik verpakken . Af en toe de indruk geven dat je luistert en met haar meevoelt is uitstekend voor de huiselijke vrede… Wat je vooral nooit mag doen is in je kaarten laten kijken.” Met andere woorden: neem haar vooral niet serieus, het is een poppetje om mee te spelen.

Vragen van mannen over vrouwen (volgens Effi): “Waarom moeten ze steeds met twee of meer naar het toilet? En hoe komt het toch dat ze niet deftig met de wagen kunnen rijden, laat staan fatsoenlijk parkeren? Waarom hebben ze zo dikwijls hoofdpijn?” Mannen worden aangepord om hun meest prangende vragen over vrouwen in te sturen. Wie de origineelste weet te bedenken, wordt uitgenodigd op een soort opgeleukt seminarie, waar ze alles zullen leren over het andere geslacht. Beter zelfs, een ‘bekende vrouw’ zal hen mee inwijden in de geheimen van haar seksegenoten. Ongetwijfeld wordt dat Phaedra Hoste of een van haar klonen.

Je houdt het niet voor mogelijk, wetende dat dit hippe merk zich richt op jonge, actieve vrouwen. En dat de verantwoordelijke voor deze actie een vrouw blijkt te zijn. Mevrouw S.K. van Effi’s pr-bureau, ik heb geen idee van haar leeftijd, is erin geslaagd om op twee velletjes papier alle eeuwenoude clichés op elkaar te stapelen. Voorwaar een krachttoer.

Wat moet je daaruit besluiten? Dat sommige mensen die met reclame en communicatie bezig zijn en dit soort acties op touw zetten vanuit zogenaamd marktonderzoek, zich gesterkt voelen in de overtuiging dat jonge vrouwen vandaag graag opnieuw voor onnozele trienen worden versleten. Dat ze gecharmeerd zijn van het soort domme vragen dat hier gepresenteerd wordt als een staaltje van mannelijke observatie. Dat ze het normaal vinden dat mannen over hen spreken als over domme, onwetende, onhandige wezentjes die je met een kluitje in het riet kunt sturen. Een kluitje dieetmargarine dan wel.

Ik ken veel jonge vrouwen in mijn onmiddellijke omgeving die hier roodgloeiend over worden. En ik ken evenveel jonge mannen die helemaal niet geflatteerd zullen zijn als oen te worden aangesproken.

De communicatie wordt hier gereduceerd tot het debiele niveau van Big Brother, Paparazzo, Mediamadammen… Merkwaardig toch op het moment dat steeds meer meisjes, méér zelfs dan jongens, in het hoger onderwijs zitten en er glansrijk slagen. In het tijdperk waarin vrouwen steeds meer verantwoordelijke posities in het bedrijfsleven bezetten. Maar wat wil je als zelfs groene ministers het aanplakken van de grootste clichés op twintig vierkante meter communicatie noemen?

Het hoeven niet altijd kwesties van levensbelang te zijn of een politieke aanleiding die mensen ertoe aanzetten een product te boycotten. Het feit dat je je als vrouw diep beledigd voelt door dit soort ongein, moet volstaan om dat margarinevlootje of dat driehoekje smeerkaas in de rekken te laten liggen tot het met die baarlijke nonsens afgelopen is.

TESSA VERMEIREN