Blauw als de zee

Meer en meer buitenlanders zoeken Las Terrenas op, het laatste paradijs in de Dominicaanse Republiek, ze vinden er niet veel woningen met de architecturale kwaliteit van dit blauwe huis.

Een taxi brengt ons naar het hotelletje dat het reisagentschap ons in Las Terrenas had aanbevolen. Eerst komen we door een winkelstraat, dat wil zeggen enkele traditionele optrekjes, samengevoegd tot iets wat op een provinciaal handelscentrum lijkt. Daarna neemt de auto, in plaats van rechtdoor te rijden richting luchthaven, een bocht naar links en komen we voorbij enkele visrestaurants. En dan ontvouwt zich voor onze ogen een idyllisch stukje kust met palmbomen en zachte, turkooizen golven.

Las Terrenas bevindt zich ver van de enorme toeristische complexen en vlak bij het schiereiland Samaná, een kleine hof van Eden voor toeristen die op zoek zijn naar iets anders.

Het landschap van Las Terrenas en omgeving wordt uiteraard gedomineerd door de zee. Maar de schoonheid van de heuvels in het hinterland mag ook niet worden onderschat. Die heuvels zijn zeer aantrekkelijk voor wie een heel apart huis wil bouwen.

En dit huis is er zo een. Het werd gebouwd in opdracht van een Dominicaans ex-model en is een van de weinige huizen in de wijde omgeving met een hedendaagse vormgeving. Het grootste deel van deze rechtlijnige architectuur werd al snel verzacht door de weelderige plantengroei. De indeling is simpel. Bijna alles is gelijkvloers. Je komt binnen in een gang die toegang geeft tot een reeks kamers voor het gezin en de gasten. Aan het einde van de gang bevindt zich een grote ruimte met een rij grote schuiframen die helemaal open kunnen. Aan de ene kant van de ruimte bevindt zich een grote keuken, aan de andere kant een zithoek van bescheiden afmetingen.

Omdat men op het eiland nauwelijks meubelen vindt, zijn de zitvlakken en de bergmeubelen in beton uitgevoerd, enkel de deurtjes zijn van hout. Beton is wel ruimschoots beschikbaar en dus werd het ook gebruikt voor de vloeren.

Zoek niet naar de eetkamer, want die bevindt zich buiten onder een groot afdak met dakpannen. Zo te zien de enige toegeving aan de klassieke bouwstijl.

Enkele trapjes op bevindt zich een grote witte esplanade met daarachter het zwembad in een even schitterend blauw als de lucht en de zee. Het uitzicht is nog indrukwekkender op de verdieping, waar zich enkel een slaapkamer met bijbehorende badkamer en dressing bevindt. Ook hier zijn alle vloeren, wanden en meubelen in beton, zelfs het onderstel van het bed.

Zonneblinden met beweegbare latten filteren het daglicht. De sfeer in de kamer is werkelijk magisch, mede dankzij de kleurencombinatie van lichtblauw met maagdelijk wit. Want kleur maakt hier integraal deel uit van de architectuur. Het doet denken aan de Mexicaanse hedendaagse bouwstijl, die op zijn beurt gebaseerd is op de traditionele huisjes. De grote kleurvlakken versterken het effect van de ruimten waarin ze werden aangebracht.

De diepblauwe tint die voor de buitengevels werd gekozen, verzacht de impact van het monolithische gebouw, zodat de hemel de overhand krijgt op het werk van de mens.n

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel

De rechtlijnige architectuur werd al snel verzacht door de weelderige plantengroei.