Betrapt !

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Als ik de kranten mag geloven, zijn er weer een hoop dingen veranderd bij het begin van dit gloednieuwe jaar. Zo krijgen voetgangers meer tijd om de straat over te steken en komt er een nieuw bord om de bebouwde kom aan te geven. Op de trein mag niet langer gerookt worden en die heerlijke minibar, waar ik al eens een naar karton smakende suikerwafel betrok, verdween zonder bombarie in de annalen van de NMBS.

De wetswijziging waar ik reikhalzend naar uitkijk, moet echter nog komen en is minder folkloristisch van aard. Ik heb het over de hervorming van het echtscheidingsrecht. De werkgroep die zich daar vorig jaar over boog, brengt zijn bevindingen binnenkort ter tafel. De zogenaamde ‘schuldscheiding’, de echtscheiding waarbij de schuld van de overspelige partner moet worden bewezen, zal daarbij waarschijnlijk worden afgeschaft. Eindelijk, denk ik dan, begint ook de wetgever – zo’n twintig jaar na God en klein Pierke – te beseffen dat zo’n huwelijk nu eenmaal uitgehold kan worden door de jaren. Een van de partners hoeft daarom niet noodzakelijk een klootzak of boeman te zijn.

Niet dat ik zelf zoveel belang heb bij een versoepeling van het echtscheidingsrecht. Dat het huwelijk niet de gelukzalige staat is waarvoor het vroeger verkocht werd, heb ik – in tegenstelling tot de meeste van mijn leeftijdsgenoten – al vroeg in mijn leven ontdekt. Dat wil zeggen : nog vóór ik getrouwd was. Zo komt het dat ik nu halverwege de dertig kan zijn, door het leven gepokt en gemazeld, van littekens en gloedvolle herinneringen voorzien maar juridisch nog net zo ‘schoon’ en onbeschreven als toen ik zestien was. Ongehuwd. Vrij van alimentatie. Zonder hypotheek. Het maakt mij een witte raaf tussen de dertigers. Wat niet belet dat ik mij, zoals alle andere raven, voed met zaden, fruit en aas en al eens mistroostig zit te krassen in een boomtop.

Dat ik niet getrouwd ben, betekent niet dat ik nog niet in aanraking zou zijn gekomen met de ‘ collateral damage’ van het huwelijk. Dat gebeurde in de tijd, gelukkig al een hele poos geleden, dat ik nog aanmodderde met vrouwen die zich getrouwd mochten noemen. Levendig herinner ik mij het tijdstip, vijf uur in de ochtend, als het daglicht door kieren en spleten de slaapkamer binnensijpelt waar je lepeltje lepeltje tegen je geliefde getrouwde aangedrukt ligt. Op dat knusse moment werd ik altijd klokvast wakker. Ik wist immers dat vijf uur in de ochtend het Tijdstip Van De Deurwaarder is. Vanaf dat ogenblik mag zo’n man zich, vergezeld van een slotenmaker en een paar politieagenten, toegang verschaffen tot slaapvertrekken om daar onschuldig sluimerende stellen op overspel te betrappen.

Dat daar opeens zo’n ambtenaar naast je staat, die je matras bevoelt en in je wasmand en kleerkast snuistert, terwijl jij nog slaapdronken overeind komt en met een voet onopvallend een paar slordig achtergelaten seksspeeltjes onder het bed tracht te schuiven : van de gedachte alleen al gaat mijn nekhaar overeind staan. De scène lijkt wel weggelopen uit de tijd dat ze homo’s, schuldig aan ‘het criem van sodomie’, nog op een rad bonden om ze met een ijzeren staaf de botten te breken. Toch gebeurt het in dit land nog elke dag. “In mijn leven heb ik er toch al zo’n 1300 betrapt”, zegt een deurwaarder die ik daarover interpelleer trots. Ik stel mij zo’n man dan als een Sioux-krijger voor, wijdbeens door de straten lopend met aan zijn gordel de scalpen van al die arme betrapten bungelend. Sommige deurwaarders maken er ook een echte sport van, die de vergelijking met stierengevechten of de jacht op grof wild moeiteloos kan doorstaan. Zo hoorde ik een deurwaarder ooit het verhaal vertellen van een vrouw die hij wou betrappen, maar die hem telkens ontglipte door om kwart voor vijf het pand van haar minnaar te verlaten. Tot hij uiteindelijk op het idee kwam om op het bewuste tijdstip de stroom in het appartementsgebouw uit te schakelen. Wekker gaat niet af. Vrouw verslaapt zich. Gotcha !

Dat spannende kat- en muisspel gaat de wetgever dus binnenkort waarschijnlijk naar de rechtsgeschiedenis verwijzen. Ik stel me de beteuterde gezichten al voor van al die deurwaarders die zich het boeiendste facet van hun professionele leven door de neus geboord zien. Toch maar goed, denk ik dan. Het tijdstip vijf uur in de ochtend is te intiem en romantisch om het door ambtelijke insluipers te laten vergallen. Geüniformeerde lieden horen niet thuis in de slaapkamer van onschuldig overspel plegende burgers. Tenzij in het betere seksspel misschien. Maar dat is een ander verhaal.

Jean-Paul Mulders