Acteur en beeldend kunstenaar

Wat ik doe ? Spelen. Op een podium van een cultureel centrum, onder het podium van de Bourla, in een winkelstraat, tegen een spiegelgebouw in Birmingham, op een stuk braakland, in een museum, vanuit een boom, in een turnzaal in Polverigi.

Te versplinterd, zo heb ik mijn werk lang ervaren. Als ik een goede acteur bezig zie, word ik onrustig. Ik benijd zijn focus, zijn toewijding, zijn ambacht. Ik moet én toneelspelen en acties bedenken en dansen en tekeningen maken en verzamelen en brieven schrijven en decors knutselen en boomhutten bouwen. En soms, dan komen al die dingen samen.

Mijn zwaluwnest in Brussel kreeg veel persaandacht. Het was het tragische toneelstuk over ‘een man die komt, ziet, spreekt en in een poging om zijn toeschouwers te omhelzen, valt’. Het uitgangspunt was dankbaar voor de pers : “Man verblijft zeven dagen in een nest tegen een spiegelgebouw op 32 meter hoogte.” Ik wou met het werk het traject van de voorbijganger met enkele graden afbuigen. En een groot geschenk geven. Dat was fantastisch om te doen. Een toeschouwer in het theater koopt een kaartje en verwacht in ruil ontroering, lering of vermaak. Met hirondelle / dooi vogeltje / the great swallow kon hij gewoon omhoogkijken. Of doorlopen.

Drie jaar heeft de voorbereiding ervan geduurd. Ik heb het nest samen met mijn broer gebouwd. Er zitten kruinen in van zeven zilverberken, een beuk, een wilg, drie balen stro, negentig kilo cement, zestig kilo zand en twaalf grote emmers lijm. We zijn op de beurs moeten gaan om het werk te kunnen verzekeren. En omdat de Belgacomtorens één van mijn favoriete locaties waren, ben ik daar nog gaan vragen of ik tegen hun gebouw mijn nest mocht bouwen. Maar mijn voorstel stond erg ver af van hun kunstaankoopbeleid.

Ik heb me ooit drie etmalen lang met een varken opgesloten voor de actie I like America and America likes me. Naar aanleiding van de uitspraak van Bush over zijn Irakinterventie : “You are with us or against us.” Ik zocht naar een positie, los van die gemediatiseerde patstelling. En ik voelde verwarring en ongeloof. Ik ben toen bij de dieren te rade gegaan.

Boot. Zo heet een werk dat ik wou maken in de aanloop naar de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Op het bushokje van de Rooseveltplaats wilden we een ark bouwen, met daarvoor een grote katapult. Een werk over richting kiezen, ergens naartoe gaan. Uiteindelijk hebben we geen toestemming gekregen. Dat vind ik nog altijd spijtig. Er zijn wel voorstudies en maquettes in het Antwerpse Muhka getoond. Zo is Boot nu het verhaal van iets wat had kúnnen zijn.

Mijn vader speelt mee in de muziektoneelvoorstelling Wewilllivestorm, waarmee we nu nog toeren. Over dag en nacht, over regen, over een schip, een wit paard en de troosteloze gedachte dat een mens vier dingen bezit die op aarde nutteloos zijn : een roer, een anker, riemen en de angst ten onder te gaan. Er wordt niet gesproken, alleen bewogen. Ik ben er erg trots op.

Ik bouw graag. Altijd al gedaan. Belgen worden toch geboren met een baksteen in de maag ? Het is een rode draad in mijn leven. Ik herinner me grote omwalde kastelen op het strand in Nieuwpoort, een kamp met een dak van helmgras, een dam in een rivier in Zweden, een knikkerbaan van een berg, een bed in de lucht, een huis op palen. Thuis mochten we, de vier kinderen, op de bovenverdieping doen wat we wilden. Gaten boren door muren was toen al een intense architecturale beleving.

Het liefst van al wil ik een huis bouwen in een boom. En daar dan gaan wonen. En wachten tot mijn vrienden komen voor koffie en taart.

Benjamin Verdonck (34) speelt mee in de nieuwe Toneelhuisproductie ‘Een geschiedenis van de wereld in 10 1/2 hoofdstuk’, die op 6 april in première gaat. Dit jaar is onder meer ook ‘Wewilllivestorm’ te zien en ‘Nine Finger’. Info en speeldata op www.toneelhuis.be en www.kvs.be, en op www.benjamin-verdonck.be. Het werk van Verdonck wordt gesteund door de KVS, Het Toneelhuis en Nieuwpoorttheater.

Door Guinevere Claeys / Foto Charlie De Keersmaecker