De Trussardicultuur zit in mijn DNA. Het is niet zo dat ik door mijn ouders klaargestoomd werd voor een functie in het bedrijf. Integendeel, ze hebben mij en mijn broers en zus aangespoord om onze eigen talenten en interesses te volgen. Anderzijds was ik als vierde generatie Trussardi helemaal ondergedompeld in de familiewaarden en -normen die ook de bedrijfscultuur bepaalden.
Leven vanuit passie, dat is wat ik heb meegekregen. Het streven naar uitmuntendheid, de appreciatie van schoonheid, van vakmanschap, tot in de details.
Mijn vader was zijn tijd ver vooruit. Het was zijn idee om van de handschoenenfabriek van zijn grootvader Dante een echt lifestylemerk te maken en van het Palazzo Trussardi Alla Scala in Milaan een avant-gardeontmoetingsplaats, met een winkel, een sterrenrestaurant en een tentoonstellingsruimte.
De windhond in ons blazoen is een symbool van trouw, elegantie en dynamisme. In 1973 bedacht mijn vader een van de allereerste grafische modelogo’s, universeel herkenbaar met het oog op de verovering van andere continenten.
Ik had geen keuze. Na de plotse dood van mijn vader en broer was het aan mij om als oudste de leiding van het bedrijf over te nemen. Noem het verantwoordelijkheidszin. Te veel Italiaanse bedrijven zijn niet meer in handen van de oorspronkelijke families.
Het was een ontzagwekkende opdracht om een traditie van bijna honderd jaar voort te zetten. Maar net zo goed uitdagend om ze op mijn eigen manier te doen evolueren. De ontelbare licenties die Trussardi in de jaren tachtig verwierf, tot in de auto- en vliegtuigsector toe, heb ik gestroomlijnd en gekanaliseerd in vier gebieden : mode, gastronomie, design en kunst.
Ook in tijden van crisis is er plaats voor het esthetische detail. Ik heb moeite met de term luxeproduct, ik heb het liever over kwaliteit en duurzaamheid. Waar voor hun geld, dat is wat mensen tegenwoordig meer dan ooit willen. Stukken die je niet na één seizoen weggooit, maar koestert, waar je telkens opnieuw met liefde naar kijkt.
Uit de samenwerking met internationale kunstenaars put ik een intense voldoening. De Fondazione Nicola Trussardi beschouw ik als een experimentele cel voor alle andere disciplines waarin we actief zijn. Meer bepaald concipiëren hedendaagse artiesten kunstwerken voor specifieke locaties : verlaten historische gebouwen, architecturale monumenten in en rond Milaan.
In Italië is er zeker nog werk voor de vrouwenemancipatie. Maar ik had het geluk dat mijn vader vrij was van machismo en mijn moeder Maria Luisa een lichtend voorbeeld. Ze is trouwens nog altijd actief in het bedrijf, net als mijn jongere zus Gaia. In de leiding zijn wij vrouwen dus in de meerderheid.
Een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen? Nee, ik geloof in vastberadenheid, transparantie en communicatie. Daarom omring ik mij graag met de beste vakmensen in hun gebied. Maar als eindverantwoordelijke moet je wel duidelijke beslissingen nemen waar je achter kunt staan.
Leven is transformatie. Er zijn dingen die je overkomen en dingen die je zelf kunt sturen. Ik probeer zoveel mogelijk meester over mijn eigen leven te zijn.
–
Beatrice Trussardi (40) studeerde
kunstgeschiedenis. Sinds 2003 leidt ze de Trussardimodegroep, nadat zowel haar vader Nicola (in 1999) als haar broer Francesco (in 2003) bij een auto-ongeval om het leven kwam. Sindsdien kreeg zij verschillende
managementonderscheidingen.
In 2011 viert Trussardi zijn eeuwfeest.
www.trussardi.com
DOOR LINDA ASSELBERGS . FOTO SARAH VAN DEN ELSKEN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
