Tom Vandyck
Ah, kerst in Amerika ! De van allerlei afgeprijsde koopwaar uitpuilende shopping malls ! De muzak in de straten ! De met honderden lichtjes en vijf meter hoge opblaasbare kerstmannen opgetuigde huizen ! De familie die van heinde en verre komt aangevlogen om in eendracht rond een welgevulde dis te zitten ! De cadeautjes onder de boom ! De gezelligheid !
Tenminste : zo is het voor andere mensen. Als Belgische immigrant heb ik mijn familie sowieso niet binnen handbereik. Bovendien is mijn vrouw niet alleen Amerikaans, maar ook Joods en Joden vieren, zoals bekend, geen kerst. Lang vond ik dat hoegenaamd geen probleem. Ik ben niet zo’n feestdagenmens. Bovendien vond ik de Joodse kerstmis ook wel wat hebben.
Joodse kerstmis ? Jawel. Het kerstritueel voor veel Amerikaanse Joden bestaat erin dat je op kerstavond in de auto springt om alle versierde huizen te gaan bezichtigen, ’s anderendaags naar de film gaat en de dag besluit in een Chinees restaurant. Andere restaurants zijn namelijk dicht en Chinezen vieren ook geen kerst, dus dat treft.
Voor de rest was Kerstmis steeds improviseren sinds we zes jaar geleden in de VS gingen wonen. Soms bleven we gewoon thuis, maar even vaak hielden we een etentje met vrienden die om uiteenlopende redenen ook geen traditionele kerst hadden. Dat waren dan andere Joden en Belgen, mensen die niet naar hun familie in Californië of Utah raakten, Indiërs, mormonen en wat heb je al meer aan lui die op kerstavond van de gezelligheid afgesneden waren.
Maar dat veranderde drie jaar geleden, toen ik vader werd. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan de kerstavonden uit mijn eigen jeugd. Dat betekende : konijn met pruimen en kroketten bij mijn grootmoeder. Een dag die begon om een uur of drie en vaak tot een stuk na middernacht doorging. En ook : hoogoplopende discussies tussen mijn ooms over sport, politiek en waarover je al meer van mening kunt verschillen. Meestal eindigde dat niét met ruzie. Dat is allemaal voorbij.
Hoe ook : dat wilde ik mijn zoon allemaal niet ontzeggen. Eén jaar kwam mijn ma op bezoek met haar man, dus toen werd het alsnog leuk. Het volgende jaar deden we het alleen. Toen zat ik toch even met een leeg gevoel vanbinnen. Vandaar dat wij vorig jaar onze allereerste kerstboom kochten. Voor mijn vrouw was dat een tikje raar, want zo’n boom is toch meer iets voor christenen. Voor mij was het ook nieuw, want ik ben geen christenmens en de rotzooi in de huiskamer met de afvallende naalden laat ik net zo lief aan me voorbij gaan. Maar bij ons thuis vieren we alles, dus die boom kon meteen naast de menora.
Ondertussen waren we ook van Boston naar Minnesota verhuisd, dus dan hadden we ook familie bij de hand. Op kerstavond hadden we mijn schoonouders uitgenodigd. Die raakten er uiteindelijk niet, want vanwege een kanjer van een sneeuwstorm was het een levensgevaarlijke onderneming om hierheen te rijden. Maar mijn zoon vond het allemaal best. Die boom met lichtjes, kerstballen en pakjes eronder ? Nooit zoiets leuks gezien.
De maanden tussen Halloween en zijn verjaardag in februari zijn voor hem trouwens sowieso een tsunami van feestmaaltijden en cadeaus. Tegen dat hij zelf jarig wordt – en na Thanksgiving, Chanoeka, Sinterklaas, kerst, Nieuwjaar en de verjaardagen van mijn vrouw en zijn neefje en nichtje tussendoor – is hij het gedruis zo gewend dat hij denkt dat je iedere dag cadeautjes en taart toegestopt krijgt. Dat wordt dus ook deze keer weer even afkicken.
Tom Vandyck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
