Vroeger schopte ik wild om me heen en stelde ik alles ter discussie. Maar daar bleef het bij. Met de jaren leerde ik dat het veel zinvoller is als je een alternatief biedt. Hier in huis is dat altijd de ambitie : vanzelfsprekendheden onderuithalen, maar de zo ontstane leegte ook positief invullen. Ik geloof in een humanistisch ideaal – wat niet goed zit telkens proberen te verbeteren – en kunst is daarbij een van de sterkste motoren. Ze is geen luxeproduct, maar een recht.
Ik stam af van kunstschilders, maar ik kreeg het theatervirus te pakken. Ten tijde van mijn Erasmus in Dublin zag ik een paar voorstellingen waar ik als een fundamenteel ander mens buitenkwam. Nu gebeurt dat nog maar zelden. Er is een soort vermoeidheid in geslopen. Ik ben daar nogal zen in. In de zomer verruil ik de podiumkunsten gewoon eventjes voor literatuur en erna herbegin ik eens zo fris.
Succes helpt om te blijven knokken. Een theater na een crisisperiode opnieuw op de rails zetten, dat is elke dag een gevecht. Ik werd er bij momenten heel moe van, maar wat ontzettend hielp, was een artistieke ploeg hebben die veel publiek lokte en ons internationaal opnieuw op de kaart zette. Soms denk ik : dit huis zit nu op kruissnelheid, misschien is het voor mij tijd voor iets anders. Maar ik doe dit veel te graag. Ik mag die hele community die achter een voorstelling staat mee runnen en dat is elke dag een beetje een feest.
Soms mis ik het om dramaturg te zijn. Ik ben ermee gestopt omdat ik het niet meer aangenaam vond om net voor de finish afstand te moeten nemen, maar ik kan met heimwee terugdenken aan meewerken op de vloer en samen van niets naar iets groeien. Maar goed, net doordat ik die artistieke processen begrijp, ben ik als algemeen directeur redelijk uniek, denk ik. De brug slaan tussen het creatieve en het financiële vind ik nu het interessantst. Wat onmogelijk lijkt toch mogelijk maken.
Opnieuw gaan studeren was ontzettend verrijkend. De eerste jaren bij NTGent loste ik dingen op met gezond verstand, maar daarna voelde ik dat ik een groter kader nodig had. Bij Vlerick leerde ik mensen uit andere contexten kennen. Zij leerden iets van mijn praktijk en omgekeerd deed ik aan cherry picking door instrumenten uit het bedrijfsleven te importeren.
Ik koester mijn schaduwpositie. Kijk naar Els Dottermans of Wim Opbrouck. Dat zijn echte zonnekoningen. Ik vind het een plezier om te zien hoe zij de aandacht pakken en licht uitstralen en ga met graagte achter hen staan. Dat heeft alles te maken met geloven dat het zo hoort – een directeur moet ondersteunend zijn – en minder met bescheidenheid. Want zo bescheiden ben ik niet. (lacht)
Voor mijn zonen probeer ik kunst te doseren. Ze zijn dertien en zestien en dus te oud om ze te dwingen, maar ik wil ze wel veel meegeven. Die gasten staan onder zo’n hoge druk, onder andere door de sociale media, en theater kan dat net bevragen. Gelukkig zijn mijn zonen ook op hun eigen wijze creatief bezig, onder andere met video’s maken, en combineren ze dat met sport.
Mijn grootste hoop is om niet opgebrand te raken. Meer en meer van mijn collega’s zien dat hun intrinsieke, artistieke motivatie niet meer strookt met de mogelijkheden die ze krijgen en dat is heel hard. Als er één ding is waarin ik geloof, is het samenwerken aan een volhoudbare toekomst. Verlangzamen. Meer kwaliteit in plaats van kwantiteit. Ik ben medeoprichter van het duurzaamheidsnetwerk Green Track Gent en hoop echt dat het ons lukt om stappen te zetten. Ik heb alvast een troef : die heet koppigheid.
Kurt Melens (45) is germanist en behaalde in 2012 een MBA aan de Vlerick Hogeschool. Hij was dramaturg bij Toneelhuis en ZT Hollandia en cultuurfunctionaris in Sint-Niklaas voor hij in 2004 bij NTGent aan de slag ging. Sinds 2007 is hij algemeen directeur van het stadstheater dat zaterdag zijn vijftigste verjaardag viert. www.ntgent.be
DOOR KATRIEN STEYAERT & PORTRET FRED DEBROCK
“Ik koester mijn schaduwpositie. Kijk naar Els Dottermans of Wim Opbrouck, dat zijn echte zonnekoningen”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
