Tussen de weidse akkers van het Zeeuws-Vlaamse Zuidzande staat een negentiende-eeuws dijkhuisje. Met trompe-l’oeilmuren, kranen uit Parijs, open haard en kachel.
Om er te geraken moet je smalle weggetje nemen waarvan je vreest dat ze enkel geschikt zijn voor boerentractors. Het zomerhuisje van Angèle Boddaert ligt in Zuidzande, net over de grens met Nederland, vlak bij Sluis en op tien minuten rijden van de kust. Je hoort er de zee niet ruisen, maar wel een haan kraaien. “We kwamen vroeger veel in deze streek om te fietsen, en we waren altijd al geïntrigeerd door dit huis. Toen het te koop stond, hebben we geen moment getwijfeld.” Drie jaar lang heeft ze eraan verbouwd. “Als je enkel in het weekend kunt voortwerken, gaat het langzaam vooruit”, lacht Angèle. “Niet dat het huis in zo’n slechte staat was, maar het was smakeloos afgewerkt. Denk : pvc-ramen, vast tapijt en valse plafonds.”
MUURSCHILDERINGEN
Blikvangers in het huis zijn de geschilderde muren : het lijkt alsof ze behangen zijn, maar in werkelijkheid zijn het getekende motieven. Angèle is decoratieschilder, een weinig bekend beroep. “Als kunsthistorica restaureer en reconstrueer ik oude muurschilderingen. Zo herschilderde ik alle faux marbre van de Sint-Hubertusgalerij in Brussel. We lopen achteloos voorbij aan witte muren, maar vaak zitten daar nog pareltjes onder, omdat er in de jaren zeventig zo weinig appreciatie was voor muurschilderingen dat hele wanden overschilderd werden.”
Maar ze ontwerpt evengoed nieuwe motieven, zoals de ruiten in de gang en de Perzische bloemen in de eetkamer. Of op de paravent in de slaapkamer. “Hier, in dit huis, kan ik mij laten gaan. Omdat het een tweede verblijf is, durf ik misschien iets excentriekere tekeningen.” Het idee om direct op de muren te schilderen vindt zijn oorsprong in decoratietechnieken van vroeger : behangpapier brak pas door in de achttiende eeuw en werd vooral in rijkere woningen gebruikt, eenvoudige landhuisjes kregen een simpele beschildering.
OUDE VLOEREN
De plek ademt persoonlijkheid. Angèle legde een oude tegelvloer, en schuurde de planken bloot. Er kwam geen architect of aannemer aan te pas, en dat zie je ergens wel. Hier en daar een mankementje dat bijdraagt aan de overweldigende charme van het huis. De keuken is haar eigen ontwerp. De antieke koperen kraan vond ze in de beroemde Bazaar de l’Hôtel de Ville, zeg maar de Parijse Brico, en de marmeren gootsteen bij Dominique Desimpel in Knokke. Aan de muur hangen vintage schilderijen en optische prenten. De opvallende lamp in de eetkamer – een metalen constructie met lepels en vorken – vond ze bij een vriendin in Parijs. De vintage meubels sprokkelde ze bij elkaar in kringloopwinkels. “Toen je voor een rotanstoel nog geen stukken van mensen moest betalen.” Het resultaat is een lichte, moderne mix tussen Holland, België en Parijs.
Door de zachte kleuren, speelse motieven en de ouderwetse kachel, lijkt het wel een peperkoekenhuisje. “Ik ben er nog altijd verliefd op”, zegt Angèle. “Soms komen we naar hier met de fiets langs de Damse Vaart, en dan voelen we onderweg al de rust over ons komen. En eenmaal hier, word je getroffen door de stilte. En het licht. Het is een smal huis en het licht stroomt langs beide kanten naar binnen. Je wordt ’s morgens wakker en je bent weg van de wereld.”
Info: www.angeleboddaert.be
DOOR VEERLE HELSEN & FOTO’S JAN VERLINDE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
