Toen de Californische wijnen in de jaren ’80, tijdens internationaal georganiseerde proeverijen door een Frans proefpanel nog wel werden verkozen boven grote Franse à la Lafite of Mouton, braken in Frankrijk heftige commentaren los. Landverraad was het minste dat de proevers werd aangewreven. De Californische wijnen zouden meer onmiddellijke charme vertonen, maar geen potentieel om te bewaren en te verbeteren.

Sindsdien is deze aangeprate frustratie in Californië, en meer bepaald in Napa, een geliefd onderwerp van discussie : do our wines age ?

Algemeen gesproken zijn er, ook in Frankrijk, maar heel weinig wijnen die bewaarpotentieel vertonen, en zelfs dan is de uitkomst nog onzeker. Het zijn alleen de wijnen die er jong al excellent bijstaan, die met de tijd nog kunnen verbeteren. Denken dat initiële fouten van onevenwicht, als te zurig of te bitter, met de tijd gaan verdwijnen, wordt dagelijks door de feiten tegengesproken. Scheve wijnen worden met de tijd alleen schever.

Een ideaal verouderde wijn heeft zijn rijpe, aromatische fruitbasis omgezet in finesse, met behoud van smaakcharme en -volume. ?Een goede oude wijn is een wijn die alle kwaliteiten van zijn jeugd heeft behouden”, leerde de grote Emile Peynaud. Als er in het jonge stadium geen rijpe onderbouw is, moet men dus niet aan verouderen denken. Vanzelfsprekend moet wijn om te kunnen evolueren, ook een gespannen, dichte en ingewerkte tanninestructuur vertonen. Van zulke excellente wijnen zijn er overal wel wat, maar zeer weinig. En dat zowel in de Médoc als in Napa…

De Napa Valley Vinters plaatsten voor ons 7 verschillende Californische wijnen van het jaar 1985 blind op de proeftafel, met een Franse blindganger ertussen. Een probleem bij oude wijnen uit Californië, zoals de 1985, is wel dat ze alle gemaakt zijn in een periode dat men nog algemeen aannam dat concentratie gelijkstond met kwaliteit. Wat maakt dat ze indertijd bijna allemaal vertrokken als jeugdige ?confituurmonsters” en deze opvatting is nog niet helemaal voorbij.

Zo zijn de 1985 Private Reserve Cabernet Sauvignon van Beringer en The Napa Valley Cabernet Sauvignon van SequoiaGrove Estate nu allebei wat zoeterig. De Franciscan Cabernet Sauvignon en deze van Niebaum-Coppola Rubicon zijn te streng in hun bitterheid, die op het einde van het smaakgebied wat ongedekt naar buiten schiet. Maar de Clos du Val Reserve Napa Valley Cabernet Sauvignon is smakelijk en delicaat fris, en de Raymond Napa Valley Cabernet Sauvignon is geknoopt en zelfs nog wat gesloten. Deze van Robert Mondavi ten slotte, is nog maar pas op weg en staat er nog uiterst stevig en toegeplooid bij. (De meeste proevers namen trouwens onder monkelend toezien van de Amerikaanse gastheren de wijn van Mondavi voor blindganger Lafite-Rothschild… Een eer voor Lafite, vond men.) De Californische wijnen verouderen dus even goed of even slecht als de Franse of welke andere ook. Maar sinds 1985 is veel veranderd. De overweging dat de meeste grote Franse wijnen hun grandeur ook maar behaalden na 1960, inspireerde mevrouw Mondavi zelfs tot de boude uitspraak : We are not the new world, we are the old world. Iets overdreven toch.