Al sinds mijn kinderjaren ben ik ondernemingsgezind. Ik groeide op in een arbeiderscité, waar je enkel iets kon bereiken als je het samen deed. Ik was een buitenbeentje omdat ik in het atheneum als eerste allochtoon ASO volgde. Ik was ambitieus, gestimuleerd door mijn vader. Ook mijn Marokkaanse roots spelen een rol. Herman Schueremans noemt mij altijd ‘de kruidenier’, doelend op het feit dat ik – zoals de Marokkaanse handelaar – zelfs voor de kleinste zaken het maximum uit de kan probeer te halen.
Dat samenwerken zit in de Limburgse genen. Onze provincie heeft geen grootstad van het kaliber Antwerpen of Gent, we zijn dus verplicht om te vechten voor aandacht. Genk en Hasselt zijn wel onze centrumsteden, maar daarbuiten heerst vooral een provinciaal gevoel. Dat heeft als voordeel dat de multiculturele samenleving hier wél goed werkt, naar mijn gevoel.
Ik heb altijd vol met initiatieven gezeten. In het atheneum was ik de preses : als er een staking georganiseerd moest worden, kwamen ze bij mij terecht. (lacht) Ik had het vermogen om iedereen in een project te betrekken. De politieke carrière is daar op een veeleer toevallige manier uit voortgevloeid. Ik richtte de Humanistische Jongeren op en via die organisatie ontmoette ik Philippe Hilven, Steve Stevaert en Noël Slangen. Ik vond het fantastisch om met hen ideeën uit te wisselen. Ik heb er de fundamentele waarden van het socialisme leren waarderen, vanuit een jongerengevoel tegen onrecht.
Mijn leven bestaat uit jongeren, altijd zo geweest. Ik werk constant met jonge mensen. Tegelijkertijd besef ik dat mijn positie veranderd is tegenover twintig jaar geleden. Ik heb al veel generaties zien komen en gaan, het verbaast me telkens dat elke generatie zich onbegrepen voelt en dan twintig jaar later dezelfde fouten maakt. (lacht) Ik voel me niet vreemd tussen de jongeren, maar ik voel ook wel wanneer ik hun de ruimte moet geven… dat is even belangrijk als ze leren begrijpen.
Privé en werk lopen bij mij volledig door elkaar. Mijn vrouw zit mee in de organisatie van Pukkelpop, dat helpt. Op bepaalde momenten draai je de knop weleens uit, maar zelfs dan blijf ik constant bereikbaar – ik ben een overtuigd e-mailer. Om te ontspannen of met de druk om te kunnen, ga ik dineren of een glas wijn drinken. Aan tafel vind ik mijn rust.
De storm van 2011 heeft me als mens getekend. Je grootste nachtmerrie die realiteit wordt… wat je in 27 jaar hebt opgebouwd, kan in één klap weg zijn. Anderzijds zag ik ook hoeveel veerkracht er in de mens schuilt om zich na zo’n drama te herstellen. Ik heb lessen getrokken uit die ramp, bijvoorbeeld dat mijn naam net iets te veel vereenzelvigd werd met Pukkelpop. Ik heb bakken kritiek gekregen, tot op de dag van vandaag. Natuurlijk trek je je dat aan. Vroeger vond ik : hoe meer in de media, hoe beter. Terwijl ik nu veeleer andersom redeneer.
Dit jaar ben ik uit de actieve politiek gestapt, ik vond dat mijn mandaat te veel tijd opslorpte en omdat het tijd was voor verjonging. Eigenlijk had ik de beslissing vijf jaar eerder al moeten nemen. Anderzijds : alles is politiek. Ook Pukkelpop is dat. Je moet met overheden werken, een visie ontwikkelen. Zet je bijvoorbeeld in op ecologie of op strengere voedingsvereisten ? Dat is geen partijpolitiek, maar je geeft de samenleving mee vorm.
Chokri Mahassine (54) stond aan de wieg van de Humanistische Jongeren Leopoldsburg en startte met hen in 1985 een festival : Pukkelpop. Dit jaar van 14 tot 16 augustus (info : www.pukkelpop.be). Deze zomer organiseert hij ook voor het eerst Summer Swing Hasselt, het nieuwe muziekevenement dat op zaterdag 9 augustus Rimpelrock moet vervangen. (info : www.summerswing.be) Sinds 1999 zetelde hij voor de SP.A in het parlement, in mei van dit jaar zette Mahassine een punt achter die politieke carrière.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS & PORTRET CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
