Vrije Tribune
‘Uiteraard mag je rouwen na een abortus’
Elke Bruyneel, zangeres van Lucy and the Birds, werd in 2019 ongepland zwanger en liet een abortus uitvoeren om psychosociale redenen. Daarmee sluit ze aan bij die een op vijf Belgische vrouwen die ooit voor abortus kozen. De meesten zwijgen daarover, maar Elke niet. ‘Door te delen kom je te weten dat je niet alleen bent en kan je er zijn voor een ander.’
Abortus… het is een zwaar beladen woord en een thema waarbij vaak uitgesproken meningen naar boven komen. Als ik zeg dat het ook mij overkwam, dan wordt het even stil. Ik heb het geluk dat mensen in mijn eigen omgeving bereid zijn te luisteren, te luisteren en nog eens te luisteren.
Maar elders blijft het meestal stil omdat weinigen erover durven praten. Die stilte raakt mij enorm. Wat is dat toch met dat taboe dat rond abortus hangt? Niet alleen de keuze zelf is amper bespreekbaar, ook de (rouw)verwerking achteraf.
Uiteraard mag je rouwen na een abortus
Ook ik zat de eerste maanden vast in een cirkel van schuld, schaamte en boetedoening. Ik had het gevoel dat ik gestraft ging worden, dat er mijn toen driejarig dochtertje iets zou overkomen. Het voelde vaak alsof ik de stempel ‘abortus’ op mijn voorhoofd droeg. Dat voelde ik allemaal al terwijl ik wel kon praten over mijn zwangerschapsafbreking. In onze dichte omgeving is ons abortusverhaal nooit een taboe geweest en als ik een slechte dag had, dan kon ik dat gewoon benoemen. Wat met de vrouwen, mannen, koppels die dat niet kunnen? Wat met de mensen die dit in stilte met zich meedragen?
Via de organisatie Fara vzw leerde ik lotgenoten kennen en viel het me op hoe uitzonderlijk het is dat een dichte omgeving een verhaal als dat van mij te horen krijgt. Wat als ik had gezwegen? Eerlijk, ik kan het mij niet inbeelden. Ik kan mij niet voorstellen hoe het moet zijn om niet te kunnen vertellen waar je doorgaat, om te doen alsof er niets aan de hand is. Toch is dat wat er gebeurt na de meeste abortussen. En dat raakt me zo. Natuurlijk kiezen sommigen er bewust voor om het privé te houden en die keuze begrijp ik ook.Ik kan alleen maar hopen dat het niet voelt als een geheim dat te zwaar is om alleen te dragen.
Anno 2020 zou er wat meer openheid mogen bestaan rond dit thema. Met wat minder oordelen en meer luisterende oren zouden vrouwen zich misschien minder schamen of bang zijn om hun verhaal te delen. Een op de vijf vrouwen in België heeft een abortus achter de rug tegen dat ze vijftig jaar oud is. Het is misschien wel je moeder, vriendin of dichte collega die haar verdriet in stilte verbijt. Ik koester de mooie en intieme gesprekken die ik al heb gehad tijdens de afgelopen periode, en niet alleen over ons verhaal, maar ook over dat van anderen. Zelf ons verhaal delen zorgt ervoor dat een ander ook gemakkelijker deelt.
Hoe kan je verdrietig zijn zonder dat je spijt hebt, en hoe kan je je verloren kindje dan een plek geven? Mag ik hem of haar benoemen als sterrenkind?
‘Abortus is een keuze die je zelf maakt, dus dan ben je er toch simpelweg oké mee?’ Zo eenvoudig was het niet voor me. Abortus en alle gevoelens die erbij komen kijken zijn een dubbel gegeven, die vaak niet begrepen worden en veel vragen oproepen. Want hoe kan je zoveel verdriet voelen voor iets waar je zelf voor koos? (Het is niet omdat het mijn keuze was dat het geen triestige keuze was.) Hoe kan je verdrietig zijn zonder dat je spijt hebt, en hoe kan je je verloren kindje dan een plek geven? Mag ik hem of haar benoemen als sterrenkind? Zo voelt dat voor mij, maar hoeft het niet te zijn voor een ander.
Af en toe vragen mensen me hoe het komt dat mijn rouwproces achteraf zo zwaar is, of hoe het komt dat het überhaupt een rouwproces is. Dan heb ik mijn antwoord klaar: ook dit is een afscheid. Het is een afscheid dat ik nam uit liefdevolle overweging naar mezelf, mijn gezin en uiteindelijk ook mijn kindje. Het was een afscheid waar ik zelf voor koos, maar dat maakt het niet plots gemakkelijk.
Er zijn maar weinig zaken waar iedereen het over eens is als het gaat over abortus. Er is geen consensus over hoe lang de wettelijke wachttijd moet zijn of tot hoeveel weken je voor abortus kan kiezen en er is ook geen gouden richtlijn in hoe we dit een plaats kunnen geven in ons leven. Ieder verhaal is anders, iedereen heeft zijn eigen context. Maar hier en daar zijn er punten van herkenning. Heel wat mensen die kiezen voor een abortus ervaren verdriet, schuld en schaamte. Heel wat mensen ervaren het gevoel dat hen iets zal overkomen, dat ze er niet mogen over spreken. Zoveel verhalen worden beleefd in absolute stilte. Hoe mooi zou het zijn als mensen weten dat hun verhaal wel gedeeld mag worden? Delen is je een beetje gedragen voelen. Door te delen kom je te weten dat je niet alleen bent en kan je er zijn voor een ander.
Ik besloot om te beginnen met dat delen, om ruimte te geven aan die vele verhalen die met stilte omhuld zijn. Ik schreef een universeel en muzikaal liefdesverhaal, over een korte maar heel intense ontmoeting. Een ontmoeting waarbij je in iedere cel in je lichaam voelt hoe uniek hij is.
Met de release van mijn single ‘My Beautiful Goodbye’ zet ik graag Fara vzw in de kijker. Dat is een organisatie die luistert, informeert en begeleidt bij zwangerschapskeuzes. Alle opbrengst gaat integraal naar hen. Ik deed er beroep op na mijn abortus en ben hen ongelooflijk dankbaar. Dankzij hen kon ik de cirkel van schuldgevoel en schaamte doorbreken. Dankzij hen voel ik me niet alleen . Dankzij hen ben ik mama van twee; een flinke kleuter en een sterretje.
Maak abortus bespreekbaar en steun Fara vzw. Download de single ‘(You Are) My Beautiful Goodbye’ via lucyandthebirds.bandcamp.com.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/(You Are) My Beautiful GoodbyeLucy and The Birdshttps://vimeo.com/user338895800basic
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Elke Bruyneel, zangeres van Lucy and The Birds en mama.
Zit je zelf met vragen rond abortus of zwangerschapskeuzes? Neem dan zeker contact op met Fara vzw.www.fara.be, 016/38.69.50.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier