Sinds Caroline bij Stéphane introk, kreeg thuiskomen een nieuwe invulling: naast de buzz van de stad is er voor het koppel de pauzeknop van dit buitenverblijf met zijn verzonken zithoek, een ondergrondse wellnessruimte en het natuurspektakel rondom.
‘We wonen in een bos. Een paleis. Een paradijs.’ Die woorden klinken opnieuw in mijn hoofd wanneer ik na ons gesprek de woning verlaat en tussen de eeuwenoude bomen van het uitgestrekte domein richting de elegante toegangspoort rij. 125 hectare aan natuurpracht, inclusief vijvers en houten bruggen, uitgestrekte grasvelden en zeldzame bomen, zoals de wilgbladige eik en de Amerikaanse paardenkastanje. Tijdens de Eerste Wereldoorlog speelde Domein Oude Gracht, op de grens tussen Kapellen en Brasschaat, een belangrijke rol. Er werden loopgraven en 48 bunkers gebouwd. Later sierden een kasteel, verschillende landhuizen en dienstgebouwen het domein. Vandaag wonen hier nog een handvol eigenaars, waaronder Stéphane Verbeeck en zijn kersverse vrouw Caroline De Cuyper: “Gisteren kwamen we terug van onze huwelijksreis. Toen de poort openschoof, draaiden we de autoramen naar beneden om de geur op te snuiven. Op zo’n manier mogen thuiskomen blijft indrukwekkend.”
Zielsverhuizing
Het was Stéphane die tien jaar geleden viel voor de woning uit het begin van de vorige eeuw, in Engelse cottagestijl. De vastgoedondernemer zag er een buitenverblijf in, waarbij de rust en de natuur mooi contrasteerden met zijn woning in het centrum van Antwerpen. De structuur bleef ongewijzigd, maar tegenover de klassieke elementen – het rieten zadeldak, de landelijke ramen met klapluiken, de knoestige boomstammen en de balkonafrastering van speels gekrulde takken – kwamen grote ramen met houten omkadering en lichte, open ruimtes die in elkaar overvloeien.
Een paar jaar later kreeg de woning extra kleur toen Stéphane en Caroline een koppel werden en zij bij hem introk. In deze artdirector en interieurdesigner schuilt een echte rebel. Iemand met een tegendraads kantje die regels verafschuwt en het liefst alle registers opentrekt, ook op het vlak van interieurdesign. Caroline: “In mijn eigen woning mixte ik een blauwe kalkmuur en knalrode stoelen met vintage meubels en warme, donkere tinten. Het was een plek waar je bleef ontdekken en waar ik helemaal kon doen wat ik wilde. En toch voelde ik me er niet gelukkig. Het is simpel: mijn ziel kwam er niet thuis. Hier wel, en dat komt door mijn relatie met Stéphane.” De neutrale tinten, de natuurlijke materialen, het strakke maatwerk en de ingetogen meubels in de woning ziet ze als een vanzelfsprekendheid: “Ik heb nooit de behoefte gevoeld dit te veranderen, omdat de omringende natuur hierom vraagt. De rust en de schoonheid zijn hier overweldigend. Antwerpen verwent ons nog steeds met inspirerende tentoonstellingen, culinaire ontdekkingen en ontspannen avonden met vrienden, maar ik heb ook beseft dat de stad me onrustig maakt. Toen ik er nog woonde, raakte ik altijd overprikkeld en had ik heel vaak fysieke klachten. Hier kan ik echt thuiskomen. De natuur speelt de hoofdrol. Bij het ontwaken een paar reeën voor je raam zien, dat is een waanzinnig cadeau.”
Terugtrekplek
Een jaar nadat Caroline bij Stéphane introk en de coronacrisis losbarstte, voelde het koppel voor het eerst een gemis in huis. Hoewel de woning erg ruim is, bleek het zoeken naar een eigen plek. De laptop verhuisde mee van keukentafel naar slaapkamer, sporten probeerden ze in en rond het huis. Een intieme, ronde uitbouw werd het antwoord op die onrust. Deze organische plek combineert alle verlangens: een warme, gezellige zithoek die gelijkloopt met de tuin zodat ze nog meer omringd worden door de natuur. Verder een ruim bureau waar het koppel naast elkaar en met zicht op de tuin kan werken, plus een bibliotheekkast met muziekinstallatie. En er is meer: een trap brengt je ondergronds naar de passies van Stéphane en Caroline. Een kelderverdieping wordt doorgaans stiefmoederlijk behandeld, hier loopt het donzige, roodbruine tapijt en het palissanderhout mee naar beneden. Ze bieden Stéphanes wijnkasten een stijlvolle aanblik. Het licht is gedempt, de stilte ongekend. Tegenover de uitgebreide wijncollectie bevindt zich Carolines terugtrekplek: een sportruimte, sauna en hamam. Caroline: “De volledige uitbouw is een samensmelting van alles waar wij van houden. Het donkere hout, de warme tinten en uitgesproken texturen, de sfeerverlichting, de details. Sinds we deze plek hebben, wordt de helft van het huis amper gebruikt. Ook bezoek loopt meteen door naar dit nestje.”
Tegenover de rustgevende, minimalistische inrichting staat de voorliefde voor platen, koffietafelboeken, kunst, souvenirs, juwelen, cadeaus en foto’s. De objecten worden op verschillende plekken in huis gestructureerd en liefdevol uitgestald. Caroline: “Bij het verhuizen passen mijn bezittingen in een kleine bestelwagen. Ik hecht geen belang aan grote meubelstukken – die verkoop ik probleemloos – maar ik omring me wel graag met mijn juwelen en kleren, boeken, foto’s en kunst. Ik hou ervan om door het huis te lopen en onderweg herinnerd te worden aan mooie momenten wanneer mijn blik valt op bijvoorbeeld de illustratie van Katie Tomlinson, het fijne werkje van John Van Oers of de oude mikadoset van mijn grootouders. Ik heb in deze woning amper iets veranderd, en toch zeggen vrienden die het huis al langer kennen dat het gaandeweg onze plek is geworden. Dat vind ik leuk om te horen.”
Ons gesprek eindigt aan de keukentafel. Soms is een boom op het domein verzwakt, soms moet er een gekapt worden voor de omringende natuur. In dat geval integreren de bewoners ze in de woningen of de bruggen op het domein, of worden ze verwerkt tot meubels en woonaccessoires. Zo is het tafelblad een elegante doorsnede van een eik en werden de zitbanken gemaakt uit een kastanjelaar. Wanneer je hier zit, kadert het grote raam ertegenover de natuur mooi in. Nu nog in diepe groenschakeringen. Straks maakt een veelvoud aan geel-, oranje- en roodtinten het spektakel compleet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
