Into the wild: binnenkijken in het huis van Patrick Van Heurck, de man achter Bellerose

Binnenkijken in zijn woning was lange tijd ondenkbaar. Patrick Van Heurck, die deze zomer precies dertig jaar geleden het Belgische modelabel Bellerose opstartte, blijft namelijk graag discreet. Een familieman van weinig woorden, die precies weet wat hij wil.

Binnenkijken in zijn woning was lange tijd ondenkbaar. Patrick Van Heurck, die deze zomer precies dertig jaar geleden het Belgische modelabel Bellerose opstartte, blijft namelijk graag discreet. Een familieman van weinig woorden, die precies weet wat hij wil.

‘Knokke werd me te mondain, te druk. Toen mijn buren hun woning wilden uitbreiden en de anderen hun domein verkavelden, verkocht ik de hele boel’, vertelt Patrick Van Heurck wanneer hij me ontvangt. Hij woonde als fervente zeiler vijftien jaar in de badstad. ‘Bovendien vond ik de architectuur er maar niks.’ De rust en authenticiteit die hij miste, vond hij tien jaar geleden toevallig in Retranchement. Midden in agrarisch gebied met een 360 graden panorama over velden, akkers en knotwilgen. Op een verdwaalde fietser na valt zelfs in de verste verte geen ziel te bespeuren. ‘Uitzicht is alles. Zoiets vind je nergens in België.’

Verborgen talent

De specifieke combinatie van hout en steen van zijn huidige stek, het vlinderdak en de grote vensters zouden je doen twijfelen of een van de grote Amerikaanse Mid-Century architecten hier – net als Marvin Gaye in Oostende – ooit een zomer doorbracht. Toch draait het wel degelijk om een nieuwbouw. ‘Mijn zoon Derek (artistiek directeur bij Bellerose, red.) en ik zijn beiden gebeten door architectuur. We hebben deze woning samen ontworpen en ingericht, net als de winkels. De maquette hebben we zelf geleverd, de Nederlandse architecte Maartje Lammers heeft het concept waargemaakt. Zij is een echte artieste.’ Zijn inspiratie haalde hij uit de vele architectuurboeken die in zijn bibliotheek prijken. ‘Ik kijk niet op naar een bepaalde architect, maar heb wel een zwak voor de grote namen uit de eerste helft van de vorige eeuw. Richard Neutra, Frank Lloyd Wright, het Bauhaus… De architecten die mij het meest hebben geïnspireerd voor dit huis zijn die van Bohlin Cywinski Jackson.’ Het bureau, dat in 1965 werd opgericht in Pennsylvania, heeft meer dan 600 prijzen op de teller staan en is vandaag nog steeds actief. De Apple Store op Fifth Avenue in New York staat op hun naam, net als verschillende residenties langs de grote Amerikaanse meren of midden in de bossen. ‘In mijn ogen staan de mooiste huizen in Brazilië, Chili of Amerika. De combinatie van een woning, bescheiden in oppervlakte, te midden van de uitgestrekte natuur, is gewoon de mooiste… Had ik als student betere punten gehaald, dan was ik misschien wel architect geworden’, glimlacht hij.

Puzzelwerk

Van Heurck staat erom bekend heel minutieus om te gaan met eigen collecties en andere merken die je kunt vinden in zijn winkels. Diezelfde cherrypicking-attitude past hij toe op zijn interieur. Het idee van de gepuzzelde houten vloer, bijvoorbeeld, haalde hij van de boswoning van de in 1970 overleden Amerikaanse beeldhouwer Wharton Esherick. Gevonden in het boek Handcrafted Modern. Daarvoor werd de 210 m2 grote oppervlakte van het huis als puzzel van tweeduizend stukken uitgetekend, versneden uit Jatobahout en opnieuw samengevoegd. Een uitdagende klus, zelfs voor ervaren puzzelfans.

Hij deelt onbewust nog meer met Esherick dan enkel een plankenvloer. ‘Als het niet leuk is, is het niet de moeite waard’, was het motto van de kunstenaar. Wat de ondernemer betreft, kiest hij kunst en design met zijn ogen, niet met zijn oren. ‘Of iets me later meer kan opbrengen als investering, boeit me niet, net als wat anderen doen. Het moet mij aanspreken. Als ik iets specifieks in gedachten heb vraag ik eens rond bij bevriende designhandelaars zoals Morentz (het voormalige Fabriek.nl) of Polyèdre, die hier verderop woont. Maar naamsbekendheid maakt me niet uit. Het is de mix die telt en daar hoort evengoed Ikea tussen. Maar bon, als esthetiek of emotie je leidraad vormen, maak je ook fouten. Sfeerlicht is mooi, maar ’s avonds kan ik hier nergens een boek lezen.’

Verder op het domein werd de oude schuur omgebouwd tot hangar waarin een paar motorfietsen en een rallywagen staan. ‘Als achttienjarige won ik een seizoenspas op Heusden-Zolder. Ik was de bezoeker met de snelste tourrit. Daarmee is mijn passie voor motorsport begonnen’, licht hij toe. Het leidde tot sponsordeals en een korte carrière als circuitpiloot. Verschillende beenbreuken zorgden voor een prematuur einde als pro, maar niet als amateur. ‘Noem mij geen collectioneur. Ik rij wel degelijk met wat ik heb. En dan niet tijdens pronkpromenades, wel rallywedstrijden in Marokko, Kenia of Sardinië. Ik heb altijd van competitie en adrenaline gehouden… zelfs in het maaien van mijn gras. Mijn record is 37 minuten’, lacht hij. Geldt die drang dan ook als ondernemer? ‘Weet ik niet. Er zijn er anderen die met hun business veel groter zijn geworden in dertig jaar tijd dan ik. Mijn werk is wel mijn passie. Sinds mijn vennoot (Frédéric Vitre, red.) erbij is gekomen, werken we ook op strategie, de prijszetting, de analyse van onze bestverkopende stukken en de volledige branding. In drie jaar tijd is onze omzet in de Gentse winkel verdubbeld.’ Niet slecht, ten tijde van een neerwaartse spiraal in de moderetail.

Wie hem ziet wegscheuren op zijn motor richting volgende afspraak, zou niet verwachten dat Van Heurck de pensioenleeftijd nadert. ‘Ik zie mezelf nooit echt stoppen. Minder werken wel. Dat doe ik al. Ik verblijf hooguit twee nachten per week in Brussel, in het appartement van mijn vriendin, en plan alleen op die dagen vergaderingen in op het hoofdkantoor. Als ze me nodig hebben, sta ik er. Is dat niet het geval, dan gaat plezier voor. Er zijn genoeg andere dingen in het leven.’