Het geheim van de mosterdpot
Weet u iets meer over deze mosterdpot. En waarom is de pot zo zwaar en hard?
De mosterdpot van Abraham.
Inderdaad Abraham en de mosterd! Mosterd is nu een van die specialiteit die nu eens niet echt uit den vreemde komt. Pickles en consoorten komen wel uit de Orient. Maar mosterd is er wellicht al van in de prehistorie. Uiteraard was deze lekkernij al bekend bij de Grieken en Romeinen. We onderscheiden wel verschillende soorten mosterd, afhankelijk van het soort mosterdplant. En ook in de bereidingen zit er een verschil. Maar de basis is mosterdzaad, zout en een zuur. In oorsprong was het wijnazijn, vandaar de naam ‘most’. Deze pot komt uit de mosterdstad bij uitstek: Dijon. De Franse stad Dijon had in de middeleeuwen blijkbaar een monopolie op de mosterdproductie. Althans op een bepaald soort mosterd.
De mosterdpot.
Mosterd is best zuur en bijtend en kan je niet in elke pot bewaren. Het traditionele rode aardewerk met een laagje glazuur is daarvoor ongeschikt. Waarom? Het zuur tast het glazuur aan, waarin er, vroeger toch, lood in zat…. dus werd de mosterd al snel giftig. Om mosterd te bewaren heb je bijzondere potjes nodig of glas. Maar hard glas zoals we dit nu kennen, bestond destijds ook weer niet. Dus greep men naar steengoed of grès, zeer harde keramiek die bij ons ondermeer gefabriceerd werd in de streek van Charleroi en Raeren. Ook dit potje is van Franse grès. Doordat de klei bij het bakken aan een hoge temperatuur, rond de 1200 graden, versintert of verglaast, wordt ze ondoorlaatbaar en geschikt om allerlei zure en bijtende producten in te bewaren. Het verklaart waarom er veel steengoed werd gebruikt in de apotheek en bij de drogist. Dit potje is al een verzamelobject. Het kan nog net vooroorlogs zijn. Het heeft geen hoge waarde, maar is al een hebbeding, goed voor een 10 euro.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier