Interviewreeks: wanneer seks geen evidentie is

Een lichaam dat niet mee wil, een ziekte die je verhindert: wat als seks voor jou niet de normaalste zaak van de wereld is? Lisa*, Stefan en Tim klappen uit bed.

Schrijven over seks is niet bijster vanzelfsprekend, een beetje zoals de daad zelf. Het is rekening houden met gevoeligheden en grenzen, willen aanraken en prikkelen en contact leggen. Tijdens het Vogelweekend laat weekend.be drie mensen aan het woord voor wie seks geen onbezonnen daad kan zijn.

Zo is er Lisa*, die geboren werd met het Mayer-Rokitansky-Küster syndroom en dus zonder vaginaopening. “Op het internet heb ik heel veel verhalen gelezen over vrouwen die zich geen vrouw meer voelden, maar ik ben altijd positief gebleven”. We spraken ook met Stefan, wiens onderlichaam verlamd geraakte op zijn 31e. “‘Omdat alles onder mijn middel gevoelloos is, ben ik ook incontinent. Ik draag pampers en plassen doe ik in een sonde. Daardoor vind ik het moeilijk om mezelf letterlijk en figuurlijk bloot te geven aan iemand.” Tenslotte doet ook Tim zijn verhaal. “Het moeilijkste is wanneer je iemand ontmoet met wie het klikt, en waarvan je denkt dat het iets meer kan worden. Wanneer vertel je dat je hiv-positief bent?”

Het zijn verhalen waarvan we vinden dat we ze moeten brengen, omdat verhalen over seks niet alleen over duur, orgasmes, standjes of frequentie moeten gaan.. ‘We hebben een cultuur waarin wij heel moeilijk of bijna nooit spreken over onze persoonlijke seksuele ervaringen. En we zeggen al helemaal niets wanneer iets niet werkt of wanneer we ergens onder lijden”, zegt seksuoloog Alexander Witpas. Hij benadrukt dat hoe belangrijk het is dat je -tenminste met je partner- open leert praten over seks. “Hoe eerder je dat doet, hoe gemakkelijker het gaat. Mensen zouden best al over hun seksleven aan het praten zijn voor ze echt met iets ernstig geconfronteerd worden”, aldus Witpas. “Als je al tien jaar met je partner niet spreekt over je seksleven en je moet ineens met een zware beperking overweg, dan wordt het lastig. Ik denk niet dat mensen moeten wachten tot ze problemen hebben. Ze moeten natuurlijk ook spreken over de dingen die goedgaan, dat is minstens even belangrijk.”