‘Het is belangrijk dat mensen over hun seksleven praten, zeker wanneer iets niet lukt’, duidt seksuoloog Alexander Witpas bij de interviewreeks van Weekend.be over mensen wier seksleven niet altijd een evidentie was.
ALEXANDER WITPAS: ‘Het is nu eenmaal zo dat wij een cultuur hebben waarin wij heel moeilijk of bijna nooit spreken over onze persoonlijke seksuele ervaringen. Ik zou overigens niet weten waar ter wereld ze die wel hebben. En we zeggen al helemaal niets wanneer iets niet werkt of wanneer we ergens onder lijden. Dat maakt het moeilijker. Mensen houden hun seksleven liever privé. Herman Brusselmans was recent een zeer verdienstelijke uitzondering door te spreken over zijn erectieproblemen. Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren dat iemand anders dat ooit al eens gedaan heeft.’
‘Mensen die hiv-positief zijn, krijgen nog te vaak de stempel ‘slet’ toegewezen. Maar hoe iemand besmet is geraakt, zou toch niet mogen uitmaken?’ – Tim (30) is hiv-positief.
WITPAS: ‘Mensen zullen altijd snel veroordelen en willen een verantwoordelijke. Als iets weinig openlijk aanwezig is in de leefwereld van mensen, aanvaarden ze dat moeilijker. Wanneer het iemands schuld is kan het hen minder snel overkomen. In de geschiedenis is echter al wel bewezen dat taboes voor een stuk opengebroken kunnen worden. Als je bedenkt hoe hiv in de jaren tachtig werd bekeken en wat voor evolutie we hebben meegemaakt, is dat toch wel aanzienlijk. Je gaat mij niet horen zeggen dat alles al in kannen en kruiken is – verre van – maar het is toch echt helemaal anders ondertussen.’
WITPAS: ‘Ik denk dat het voor mensen met een seksuele beperking en hun omgeving belangrijk is om zich niet blind te staren op de zaken die niet werken. Als je kijkt naar de redenen waarom mensen seks hebben, is dat in eerste instantie niet om een erectie te krijgen, om vochtig te worden of klaar te komen. Seks gaat om ervaren dat de ander je aantrekkelijk vindt, om nabijheid, liefde, plezier te ervaren … En als je daarop inzet, zijn er nog altijd mogelijkheden. Zelfs al zijn er beperkingen. En het helpt om een partner te vinden die je daarin steunt.’
‘Praten over ons seksleven is echt nodig’, concludeert Witpas. ‘Hoe eerder je dat doet, hoe gemakkelijker het gaat. Mensen zouden best al over hun seksleven aan het praten zijn voor ze echt met iets ernstig geconfronteerd worden. Als je al tien jaar met je partner niet spreekt over je seksleven en je moet ineens met een zware beperking overweg, dan wordt het lastig. Ik denk niet dat mensen moeten wachten tot ze problemen hebben. Ze moeten natuurlijk ook spreken over de dingen die goedgaan, dat is minstens even belangrijk.’
