Fotografe Zoë Parton herdenkt zus met intrigerende expo in Antwerpen
Zoë Parton is de jongste dochter uit een groot gezin. Toen ze negen was, verloor ze haar zus Sofie in een verkeersongeval. Ze maakte er een reeks indringende zwart-wit beelden over, waardoor haar zus toch aanwezig lijkt, zonder er echt te zijn. De fotografe vertelde ons hoe de reeks tot stand kwam.
‘Als kind was de dood van Sofie heel moeilijk te plaatsen of zelfs te begrijpen. Ik begreep niet wat het was om dood te gaan en er echt niet meer te zijn. Ik heb het rouwproces toen doorstaan, maar ik had niet het gevoel dat ik het een plaats had kunnen geven. Toen ik een onderwerp moest zoeken voor mijn eindwerk koos ik ervoor om mijn zus als uitgangspunt te nemen. Ik speelde al langer met het idee om me in haar te verdiepen en op dat moment voelde ik me er echt klaar voor. Het kwam goed uit dat ik dankzij dat eindwerk de tijd kon nemen voor mijn onderzoek.
Ik heb het wel eerst afgetoetst bij mijn ouders, want als ik me erin zou verdiepen, zou dat voor hen ook een impact hebben. Mijn vader vond het meteen een goed idee, maar mijn moeder vroeg zich af of ik dat mezelf wel moest aandoen. Opnieuw die pijn opzoeken. Ik heb er goed over nagedacht, maar ik voelde me er goed genoeg bij om het toch te doen. We zijn een hecht en open gezin, dus ik heb erg veel gepraat met mijn ouders, zussen en broer, die na de dood van Sofie geboren is. Ik ben ook door de dozen met haar spullen gegaan. Zij was achttien toen ze gestorven is en ik was negen. Er zat een groot leeftijdsverschil tussen. Daardoor kende ik haar ook niet zo goed. Ik ben lang bezig geweest met haar te leren kennen dankzij die dozen.
Ik heb ook in haar dagboek gelezen, iets wat je normaal niet doet bij mensen, omdat het zo intiem is. Ik vond het niet evident om dat te doen, maar door haar dagboeken te lezen, herkende ik veel dingen. Ik ben intussen ook de puberteit gepasseerd en ik merkte dat zij ook dingen voelde en dacht in die periode die ik ook voelde en dacht. Ik voelde me daardoor echt verbonden met haar. Soms was het heel moeilijk, want door er zo hard mee bezig te zijn, kwam het besef dat ze er niet meer was extra aan. Hoe dicht ze ook lijkt, ze is er niet. Het hele proces was een rollercoaster met ups en downs.
Ik ben aan de slag gegaan, voor een deel, met tastbare spullen van Sofie: haar kleren, haar laatste verjaardagskroon, een glazen schotel die zij cadeau heeft gedaan aan onze mama, een lok van haar haren, haar dagboek. Dat zijn heel tastbare verwijzingen naar Sofie, maar ik heb ook gewerkt rond mensen die een link hebben met haar: mijn gezin. Ik werkte ook veel met plaatsen die ik link aan haar. Dat kan heel letterlijk zijn, zoals de zee in Frankrijk waar we iedere zomer naar op reis gingen. Maar ook eerder symbolisch, zoals de foto van een wolk omdat ik als kind, en ook nu nog, naar boven keek en het gevoel had dat ze me zag.
Ik fotografeerde altijd met een mindset die gefocust was op Sofie. Ik moest er tijd voor nemen en de connectie voelen met haar. Als die er niet was, zag je dat in de foto’s. De foto’s zijn altijd gemaakt met mijn zus in mijn hoofd en hart. Dat was soms heel uitputtend, maar achteraf kreeg ik er ook energie door. Ik heb mijn verdriet omgezet in iets wat ik kan delen, en dat vind ik erg waardevol.’
Praktisch
Zoë Parton
1 april tot 29 april opening: zaterdag 1 april om 18u
Ingrid Deuss Gallery: Provinciestraat 11, 2018 Antwerpen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier