‘Een verbod op borsten in een krant is geen oplossing, laat staan een overwinning’

“Campagnes zoals No More Page 3 zijn luie campagnes: men richt de pijlen op een symbool, zonder de kern van het probleem aan te pakken. Het vrouwelijke lichaam als quasi onuitputtelijke bron van plezier en vermaak voor de gemiddelde gezonde man, wordt immers te pas en te onpas opgevoerd”, schrijft Ingrid Verbanck, bezielster van Niet In Mijn Pretpark

Woensdag laaiden de feministische vreugdevuren hoog op: klaarblijkelijk zou het Engelse pulpdagblad The Sun er in het vervolg van af zien om hun beruchte 3^de pagina nog langer op te leuken met blote borsten. In de kantoren van de No More Page 3 campagne liet men de champagne knallen en werd – allicht in een bedwelmende roes van vreugde – een historische overwinning op het patriarchaat geclaimd. Maar op donderdag werden zowel vriend als vijand van The Sun op pagina 3 verwelkomd door de 22jarige Nicola uit Bournemouth, topless uiteraard. Mooie liedjes duren duidelijk niet lang.

Was het een marketingstunt van The Sun? Was het een dikke middenvinger richting de actievoerders die de krant al sinds 2012 onder druk zetten om de dagelijkse portie blote borsten af te voeren? Was het een toegift aan de protesten van de lezers die een ontbijt zonder tieten maar niets vonden? Geen mens die het weet, maar de beroering over het manoeuvre blijft nog wel even nazinderen.

Ik moet zeggen dat ik zelf nooit heel hoog heb opgelopen met de No More Page 3 campagne. Hun argumentatie steunt net iets te veel op de kreet ‘denk toch aan de kinderen’ die we moeten beschermen tegen het perverterende effect van een paar vrouwenborsten in de gazet. En laten we wel wezen: op het moment dat je kinderlijke onschuld als argument in de strijd gooit, is de strijd verloren. Daarbij, als je beweert dat The Sun een familieblad is, dan lees je wellicht ook de Playboy voor de artikels. Goed geprobeerd dus, maar niet helemaal strokend met de waarheid.

Een verbod op borsten in een krant is geen oplossing, laat staan een overwinning

Is er dan niets mis met de pagina of bij uitbreiding The Sun? Of jawel. De hele krant is gedrenkt in vitriool en laat geen kans onbenut om heelder bevolkingsgroepen in de zeik te zetten: alleenstaande moeders met een uitkering, werklozen, allochtonen, … The Sun is nu eenmaal een typische pulpkrant met schreeuwerige koppen, waar ongegeneerd scheldwoorden worden gebruikt en die geregeld uitpakt met onflatterende paparazzifoto’s van sterren tijdens een strandvakantie. Wie op zoek is naar genuanceerde en diepgravende journalistiek, die zal eerder zijn gading vinden bij pakweg The Guardian.

Op de keper beschouwd is die fameuze pagina 3 eigenlijk nog de minst problematische: de naaktmodellen worden betaald voor hun foto – in tegenstelling tot de bikinifoto’s elders in de krant waar enkel de paparazzo van profiteert – en het is voor velen onder hen een duwtje in de rug richting andere opdrachten.

En ja, de modellen zijn in nogal wat gevallen jonge vrouwen die niet van gegoede komaf zijn en niet altijd hebben kunnen genieten van een degelijke opleiding. Hun kansen op de arbeidsmarkt zijn dikwijls beperkt tot callcenters, hamburgers bakken of poetsen. En blijkbaar verkiezen deze dames een andere carrière en besluiten ze naakt te poseren in ruil voor een smak geld. Nu ja, een smak geld: naar hun zeggen betaalt het in elk geval beter dan uren hun nikkel af te draaien in ruil voor een minimumloon.

Wie zijn wij eigenlijk om de carrièrekeuze van de dames in kwestie af te keuren.

Wie zijn wij dan eigenlijk om de carrièrekeuze van de dames in kwestie af te keuren of erger nog: ervan uit te gaan dat deze manier om je brood te verdienen per definitie een teken is van langdurige verstandsverbijstering van een arm schaap dat niet beter weet. Het adagium Gij Zult Uw Tieten Niet Tonen in Ruil voor Geld op straffe van verbanning uit het feministische clubhuis, geldt trouwens veel meer voor Nicola en haar collega’s met de dubbele D-cup in The Sun, dan voor de Kate Mosses van deze wereld. Een A-cup flashen voor de lens van een gerenommeerde fotograaf en daar duizenden ponden voor opstrijken telt dan plots niet meer als ‘uitbuiting’. Dat is chique, of kunstzinnig.

Symboolbestrijding

Campagnes zoals No More Page 3 zijn luie campagnes: men richt de pijlen op een symbool, zonder de kern van het probleem aan te pakken. Het vrouwelijke lichaam als quasi onuitputtelijke bron van plezier en vermaak voor de gemiddelde gezonde man, wordt immers te pas en te onpas opgevoerd. Kortgerokte babes op het autosalon. Videoclips die voornamelijk bestaan uit halfnaakte hijgende dames. Kluspoezen. Elke zomer de vergelijking tussen vrouwenborsten en meloenen. Foto’s van schaars geklede festivalbezoeksters als ordinaire clickbait.

Geen enkel medium lijkt te ontsnappen aan de drang om vrouwen tot louter seksobject te reduceren zodat het kan dienen als commercieel glijmiddel in de eeuwige tredmolen van de consumptie. En geloof het of niet: dat heeft een effect op hoe we als maatschappij naar de vrouw kijken. Het is geen toeval dat mannen veel meer op hun vakbekwaamheid worden beoordeeld. Dat vrouwen nog altijd in de eerste plaats mooi en lief moeten zijn. Het is geen toeval dat we met zijn allen de capaciteiten van mannen hoger inschatten dan die van vrouwen. Dat mannen als doortastend worden omschreven en vrouwen als bazig. (Vul gerust aan met voorbeelden uit uw eigen ervaring).

Geen enkel medium lijkt te ontsnappen aan de drang om vrouwen tot louter seksobject te reduceren zodat het kan dienen als commercieel glijmiddel.

Dus ja, er is wel degelijk een probleem met een teveel aan gratuit vrouwelijk naakt in onze maatschappij. En de meisjes op pagina 3 van The Sun mogen er dan wel de verpersoonlijking van zijn, een verbod op tieten in een krant is geen oplossing, laat staan een overwinning.