Dirk Wynants (59) is oprichter en hoofddesigner van het meubellabel Extremis, dat internationaal op de kaart staat en dit jaar dertig jaar bestaat. Bij wijze van extra verjaardagscadeau kreeg Wynants gisteren de Lifetime Achievement Award op de Henry Van de Velde Awards.
‘Ik heb mijn ouders behoorlijk getraumatiseerd door in mijn jeugd zowat alle adviezen naast me neer te leggen. “Onzen Dirk neemt nooit iets van ons aan”, klaagden ze tegen anderen. Maar ik vond mezelf niet koppig, enkel nieuwsgierig naar hoe ik zaken anders en misschien beter kon doen. Daarbij op mijn bek gaan vond ik geen probleem.
Die attitude is gebleven, maar er is één advies waarin ik wel geloof: don’t focus on what you earn, but on what you learn – een raad die ik destilleerde uit verschillende ervaringen. Zo kwam er in Extremis’ beginjaren een pas afgestudeerde slungel bij mij langs. Frederik Billiau wilde de sales van mijn eerste meubellijn een boost geven. “Geef me iets met vier wielen, meer heb ik niet nodig”, zei Frederik. Ik vond het bijna te mooi om waar te zijn, maar zijn vader bleek een extra jaar te sponsoren waarin hij naar hartenlust mocht bijleren. En dus kocht ik hem een onnozel occasietje en reed hij het land rond. Zijn overgave was zo groot dat hij Extremis zelfs binnenkreeg op de eerste Salone Satellite in Milaan en nog voor zijn dertigste salesdirector van MDF Italia werd, de befaamde firma waarvan hij nu CEO is.
Eigenlijk had ik zelf iets gelijkaardigs gedaan: op mijn 25ste had ik een best hoog loon plus firmawagen opgegeven om voor veel minder te gaan werken bij interieurhuis Top Mouton, maar daar zou ik leren wat ik nodig had om op een dag mijn droom te realiseren: een eigen merk op de markt brengen. Ik beet me vast in importeren, internationale contacten leggen, kortom: commerciële bagage kweken. Vijf jaar later nam ik ook daar ontslag om Extremis te beginnen, terwijl mijn vrouw en ik intussen drie jonge kinderen hadden en ons spaargeld naar een verbouwing was gegaan.
Te veel achttienjarigen maken een verkeerde studiekeuze, stoppen en zitten dan thuis te niksen tot het volgende schooljaar. Dat kweekt allesbehalve de juiste werkethiek.
Ik zeg het altijd als ik gevraagd word als gastdocent: minstens tot je dertigste moet je prioriteit kennis opbouwen zijn. Die vroege ervaringen zijn zo bepalend voor je verdere carrière dat ik het studenten op het hart druk: don’t focus on what you earn, but on what you learn. Ik merk dat veel millennials meteen resultaat en beloning willen, maar de ladder naar succes heeft vele treden.
Mijn vrouw en ik gaven onze kinderen sowieso zo’n gratis ‘ervaringsjaar’. Onze Thomas maakten we eerst een jaar lang werfleider van een verbouwing thuis. Hij moest als jong gastje mensen dubbel zo oud als hij aansturen, maar deed dat echt goed en leerde enorm veel. Te veel achttienjarigen maken een verkeerde studiekeuze, stoppen en zitten dan thuis te niksen tot het volgende schooljaar. Dat kweekt allesbehalve de juiste werkethiek en geeft hun niet de kans om al doende te leren.
Na zijn studie liep Thomas stage bij designer Scott Wilson in Chicago, terwijl onze dochters meedraaiden in andere sterke bedrijven. Alledrie mochten ze projecten uitproberen waarbij ze als betaalde junior nooit betrokken zouden zijn geweest wegens te veel risico. Ik kan me voorstellen dat mijn kinderen op een dag hún kroost hetzelfde gunnen.
Ik deed het destijds uit mezelf, bij Top Mouton. Ik ging er financieel op achteruit, maar zonder die job had ik later ongetwijfeld meer fouten gemaakt. Extremis had misschien zelfs niet meer bestaan, terwijl ik daar vandaag nog altijd het plezantste mag doen dat er bestaat: ontwerpen.’
extremis.com
