Syriër Bassel Abou Fakher (25) vluchtte in 2015 uit Damascus en opende dit voorjaar koffiebar Stella in Brussel. In 2020 verwerkte hij zijn ervaringen tot het kinderboek Saving Stella. Stella is zijn witte herdershond.
Koffie brengt mensen dichter bij elkaar en maakt gesprekken mogelijk. Toen ik met twee vrienden een koffiebar bedacht, was het onze bedoeling dat mensen zouden terugkomen omdat ze bij ons de beste koffie van hun leven gedronken hadden. Maar we wilden er vooral een plek van maken waar je elkaar kunt ontmoeten. Zelf ben ik kort na mijn aankomst in België gefascineerd geraakt door koffiespecialiteiten toen ik begon te werken in cafés in de Dansaertwijk. Met koffie is het zoals met wijn: het terroir en de manier van roosteren onthullen onvermoede aroma’s.
Stella is in de eerste plaats een verhaal van vriendschap en gedeelde passies. Mijn vriend Hendrick is onze businessmanager en doet het administratieve en logistieke gedeelte, terwijl Coralie ons biologische en soms veganistische gebak maakt. Rijk worden is nooit onze bedoeling geweest. We zijn dit avontuur begonnen omdat we een baan wilden die zin heeft, die we leuk vinden en waar we goed van kunnen leven. Misschien openen we ooit een tweede vestiging en kopen we onze eigen koffiebrander. Maar daarnaast wil ik bijdragen aan de erkenning van de koffiespecialiteiten in Brussel, waarom niet door de organisatie van een baristakampioenschap?
Mijn hond Stella is mijn superkracht en de getuige van mijn hele leven.
Je inzetten voor een goede zaak is de beste manier om je mens te voelen. Om één te worden met iets dat groter is dan jijzelf. We wilden van in het begin een deel van onze winst aan een vereniging geven. Omdat Stella onze mascotte is, kozen we Help Animals, een organisatie met opvangcentra voor achtergelaten of mishandelde dieren.
Ik haat medelijden. Dat anderen alleen maar geïnteresseerd zijn in mijn achtergrond omdat ik een vluchteling ben. Om die reden bekendstaan heeft haast iets ironisch. Dat mensen me maar gewoon zien als iemand die hard werkt om vooruit te komen en het lang niet slecht doet. De rest is een moeilijke periode van mijn verleden waarover ik het echt niet altijd wil hebben.
Als je opgroeit zonder een volwassene die je door moeilijke tijden kan loodsen, heb je geen vangnet. Ik was achttien toen ik uit Syrië aankwam, in een land waar alles me vreemd was en niets bestaat om vluchtelingen op een waardige manier op te vangen. Ik was de hele tijd boos en vroeg me af wat ik gedaan had om zo’n lot te verdienen. Uiteindelijk besloot ik om mijn frustraties om te zetten in creatieve energie. Eerst in de muziek – ik ben klassiek cellist, maar maak onder de naam Linear Minds ook electrogetinte muziek – en vandaag in de uitbouw van onze koffiebar.
Mijn hond Stella is alles wat me nog verbindt met wat ooit mijn thuis was. Ze is mijn superkracht en de getuige van mijn hele leven. Ik adopteerde haar toen ze nog maar een puppy was op mijn twaalfde en we groeiden samen op, tot ik gedwongen was om haar bij mijn vader achter te laten toen ik vertrok. Mijn geluk was dat ik een paar maanden na mijn aankomst in België werd verwelkomd door een koppel, Ann en Johannes, en dat ze me hielpen om ook Stella te laten overkomen. De dag dat Stella me verlaat, verdwijnt een deel van mij met haar.
Een tatoeage is een kunstwerk dat je met je meedraagt. Mijn eerste dateert van mijn veertiende. Gezien de krankzinnige maatschappij waar ik uit kom, is het wat vreemd om te zeggen dat ik uit een progressief middenklassegezin kom, maar ik was toch eerder een rebelse tiener. Mijn tatoeages waren net als mijn oorbellen een manier om me af te zetten tegen mijn ouders en tegen alles om me heen. Het was waarschijnlijk een manier om aandacht te zoeken, maar vandaag is het een plezier. Een verslaving zelfs, want ik laat elke twee à drie maanden een nieuwe zetten. Mijn laatste is een afbeelding van Stella met een samoeraimasker, zodat ze altijd bij me is.
Boksen lijkt op meditatie: het heeft me geholpen om gefocust te blijven. Ik heb altijd veel aan sport gedaan – ik loop, doe cardiotraining en sinds ik het boksen heb ontdekt, doe ik het vier à vijf keer per week. Het is niet zomaar klappen incasseren en geven, maar een metafoor voor het leven.
