‘Wanneer vrouwen besluiten om een baby te krijgen, worden ze uitgestoten door de sportindustrie’. Met die hartenkreet begon de gelauwerde Amerikaanse atlete Alysia Montaño eerder deze maand een kruistocht tegen haar eigen sponsor. Steeds meer atleten sluiten zich bij haar aan.
‘Nike zei me om groots te dromen, tot ik een baby wou.’ In een eerder verschenen opiniestuk in The New York Times vertelt een openhartige Alysia Montaño over de moeilijkheden die ze ondervond toen ze moeder wou worden en tegelijk professioneel atlete wou blijven. De drievoudig Amerikaans nationaal kampioen – die tot laat in haar zwangerschap gewoon wedstrijden bleef lopen – klaagde aan hoe haar sponsor Nike in reclamecampagnes uitpakt met inclusiviteit en inspirerende slogans, maar dat het in werkelijkheid een koel bedrijf is dat haar sporters geen moederschapsverlof toekent en atleet-moeders systematisch minder betaalt.
Haar aanklacht leidde tot andere gelijkaardige biechten. Collega-atleet Phoebe Wright noemde een zwangerschap ’the kiss of death’ voor de carrière van een sportvrouw. Nu komt ook Nike-poulain Allyson Felix naar buiten met haar verhaal. Met negen Olympische medailles op zak en haar gezicht in verschillende Nike-campagnes dacht zij de juiste persoon te zijn om de kwestie op de kaart te zetten bij Nike.
Als ik, een van Nikes meest uitgespeelde atleten in de marketing, die bescherming voor alle vrouwelijke atleten niet kon aanbrengen, wie dan wel?
In opnieuw een eerlijk opiniestuk in The New York Times vertelt zij hoe ze van een kale reis terugkwam. ‘Ondanks al mijn eerdere successen als professioneel atleet, wilde Nike me zeventig procent minder betalen dan voor ik zwanger werd. Als dat is wat ze me tegenwoordig waard vinden, accepteer ik dat. Maar wat ik niet wil accepteren, is de status quo rond moederschap. Ik wilde dat Nike me niet zou afstraffen als ik niet op mijn best zou presteren in de maanden rond de bevalling. Ik wilde een nieuwe standaard introduceren. Als ik, een van Nikes meest uitgespeelde atleten in de marketing, die bescherming voor alle vrouwelijke atleten niet kon aanbrengen, wie dan wel?’
Nike weigerde. ‘Ironisch genoeg’, zo vertelt Felix nog, ‘was een van de doorslaggevende redenen om bijna tien jaar geleden mijn handtekening onder een Nike-contract te zetten net dat ik geloofde in de kernprincipes van Nike. Ik kon elders tekenen voor meer geld. Maar Nike steunde overal ter wereld organisaties die vrouwen promoten. Door het bedrijf te vervoegen, vertelde iemand uit het bedrijf, kon ik vrouwen helpen empoweren. Ze zei me dat Nike gelooft in vrouwen en meisjes, en ik geloofde haar.’
Kentering
Nu klinkt echter vooral teleurstelling in wat Felix vertelt, en niet alleen in Nike. ‘De manier waarop hele sportindustrie vrouwen behandelt, moet beter. Dit gaat niet alleen over zwangerschap. We moeten de merken die we onderschrijven ook ter verantwoording roepen als ze ons gebruiken in hun marketing om volgende generaties sporters en consumenten aan te spreken.’
Het eerste opiniestuk liet merken als Burton, Altra, Nuun en Brooks alvast extra clausules schrijven in contracten van sportvrouwen. Enkele dagen later kondigde ook Nike aan haar policy rond moederschap te wijzigen. Felix wacht voorlopig nog op een specifieke invulling daarvan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier