Titus de Voogdt: ‘Blijkbaar doe ik regisseurs eerder denken aan een marginaal figuur dan een advocaat’

Titus De Voogdt (38) is verbonden aan Compagnie Cecilia en speelde in films als Steve + Sky, Broer en Welp en de BBC-reeks The Missing. Hij is momenteel te zien in de fictiereeks De Dag en in Rosie & Moussa, de nieuwe film van Dorothée van den Berghe.

Titus De Voogdt (38) is verbonden aan Compagnie Cecilia en speelde in films als Steve + Sky, Broer en Welp en de BBC-reeks The Missing. Hij is momenteel te zien in de fictiereeks De Dag en in Rosie & Moussa, de nieuwe film van Dorothée van den Berghe.

Ik durf mezelf pas sinds een tiental jaar acteur te noemen. Ik rolde als tiener per toeval in het theater om een figurant in een stuk van Eric De Volder te vervangen, en voor ik het wist speelde ik mee in Bernadetje van Arne Sierens. Studio Herman Teirlinck wilde me niet hebben, maar zo was ik wel vrij om mee te spelen in theaterstukken en ervaring op te doen aan de zijde van mensen als Johan Heldenbergh en Marijke Pinoy. Achteraf bekeken was mijn schroom nergens voor nodig: ik heb mijn acteursopleiding van collega’s gekregen.

Vertrouwen hebben in het leven maakt alles een stuk gemakkelijker. Ik heb op goed geluk de opleiding beeldhouwen aan Sint-Lucas gevolgd, onder andere omdat ik dan makkelijker afwezig kon zijn voor theaterwerk, en met dezelfde instelling ben ik met mijn vriendin aan kinderen begonnen. Dat lukt ons wel, dacht ik. Soms met wat kunst- en vliegwerk, maar ik heb niet het gevoel dat het ouderschap ons veranderd heeft of dat bepaalde dingen niet meer kunnen. Integendeel, als ik nu de kans krijg om een theatertournee of acteerwerk in het buitenland te doen, zeg ik misschien nog sneller ja dan vroeger, en dan beleef ik dat dubbel zo intens.

Een acteur moet het doen met het uiterlijk dat hij heeft. Blijkbaar doe ik regisseurs eerder denken aan een crimineel of marginaal figuur dan een advocaat. (lacht) Boeiende personages hoor, maar ik verlang ook naar andere rollen. Toen Dorothée van den Berghe me voorstelde om een vader te spelen in Rosie & Moussa dacht ik: leuk, iets nieuws. Als vader van twee dochters zag ik ook raakvlakken met mijn eigen leven. Waarop ze uitlegde dat mijn personage auto’s zwendelt en in de gevangenis zit. (lacht)

Een scenario is slechts het begin. Het grootste deel moet je zelf invullen, en dus moeten de regisseur en de acteurs de koppen samensteken. Brainstormen, naar anderen luisteren en er iets aan toevoegen: dat doe ik enorm graag. Zo functioneer ik ook op mijn best. Ik werkte bij het schrijven van de monoloog De geschiedenis van de wereld vaak alleen, maar zonder de samenwerking met Johan De Smet was het niet gelukt. Iemand vertellen wat je denkt, even pingpongen: vaak komen de ideeën dan vanzelf.

Achteraf voel ik vooral de fysieke inspanning van het acteren. Theatertournees, film- en tv-producties met veel actiescènes en nachtopnames, lang wachten op een koude set: zulke dingen kruipen meer in mijn lijf dan de rol op zich. Een klootzak die zijn vrouw en kinderen terroriseert, daar ben ik na afloop graag vanaf, maar ik ben niet het type dat zich vereenzelvigt met personages of er na de werkuren in blijft steken. Ik sta graag in iemand anders zijn schoenen, maar ik ga als mezelf naar huis.

Ik begin nooit aan een project met het idee dat het voor kinderen is. Op papier valt mijn werk met Studio Orka in Gent en Bronks in Brussel onder jeugdtheater, maar zo noemen we het zelf niet. In onze ogen maken we gewoon theater, en als het verhaal en het spel op niveau zijn, dan genieten volwassenen er net zo goed van. Dorothée draaide Rosie & Moussa op dezelfde manier: de film is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Michael De Cock, maar niet kinderachtig. Omdat het voor kinderen niet hoeft, en omdat jong en oud iets hebben aan een actueel verhaal over vriendschap in een multiculturele wereld.

Ik hou van het idee dat ik altijd iets anders kan gaan doen. Een gezinsleven en andere engagementen vernauwen de opties, maar er zijn genoeg mensen die zichzelf op latere leeftijd heruitvinden. Ik heb bovendien het geluk dat ik in een vorig leven nog schrijnwerker was en in mijn atelier thuis altijd dingen ben blijven maken en herstellen. Als ik in bed nadenk over zaken die opgelost moeten worden, gaat het eerder over een kapotte stoel van mijn moeder of de renovatie van het washok dan mijn plannen als acteur. (lacht) Misschien is dat waarom ik mijn werk graag blijf doen: omdat ik een uitlaatklep heb en mijn hoofd daar ook veel mee bezig is.