‘Google-reviews. Waarom bestaat dat niet voor therapeuten?’

Niet alleen buiten, ook in mijn hoofd beginnen zich gevaarlijke ijzelplekken te vormen. Kon ik maar naar de psycholoog. Helaas heeft hij het al maanden te druk om terug te mailen als ik datums voor afspraken voorstel. Druk met media- en andere optredens. Stilaan begin ik te beseffen dat zijn ambities elders liggen dan in een kil kamertje naar mijn terugkerende twijfels te luisteren.

“Ik ben niet meer dan een lastig to-do-item in zijn leven”, klaag ik tegen een vriendin. “Een bruine envelop met een venstertje, die je laat liggen in de gang.” We besluiten dat een mens niet is gemaakt om iemands belastingbrief zijn. De vriendin, die een groot bereik heeft op Facebook, zal er polsen of iemand een goede therapeut kent. Zelf ga ik aan het googelen. Een zoektocht die leidt tot een intakegesprek bij een jongeman, voor wie de woorden ‘weinig veerkracht’ volstaan om te weten wat hij met mij moet: “Bij jou stel ik boksen voor.” De Facebook-oogst belooft al niet veel beters. Bij de namen die aan mijn vriendin worden doorgespeeld, horen websites met zelfgemaakte gedichten, een ‘specialisatie in reïncarnatie’ of ogen aan wie je je leven niet wilt vertellen. En misschien ben ik te streng, maar woorden als ‘samen een stukje op reis gaan’ wil ik graag laten waar ik ze het laatst hoorde: godsdienstles, begin jaren negentig.

Google-reviews. Waarom bestaat dat niet voor therapeuten? We stappen geen restaurant binnen zonder te weten wat gemiddeld Vlaanderen van de cuisson of de grappen van de ober vindt. Maar als het om ons hoofd gaat, moeten we het zelf maar uitzoeken. Terwijl het zo handig zou zijn. Drie sterren: ‘Goede gesprekken, maar behandelruimte ruikt naar natte hond.’ Tweeënhalf: ‘Zit heel de tijd te noteren, zegt geen woord terug. Kan evengoed mijn gatenplant betalen.’ Eén: ‘Praat de halve sessie vol over zichzelf, omdat ze zich in mijn hoogsensitiviteit herkent.’ En met een simpele druk op de knop vind je een Vijf zonder patiëntenstop.

Alleen, naar goede review-traditie moet de beoordeelde ook kunnen reageren. Een B&B die online wordt afgekraakt, slaat al eens terug: ‘Mevrouw is de enige die een schimmelgeur heeft opgemerkt en rook overigens zelf ook niet zo lekker.’ Psychologen moeten zwijgen wegens beroepscode en ook coaches allerhande maken geen goede beurt als ze kanttekeningetjes gaan plaatsen bij commentaren. ‘De therapie gaat niet genoeg vooruit, zeg je? Dat zegt vooral iets over jouw ADHD. En met je eeuwige passief-agressieve houding ga je nérgens geholpen worden.’ Het zou vunzig zijn, totaal verwerpelijk, alle grenzen voorbij. Exact wat ik graag zou lezen na een lange werkdag.

Vraag is of therapeuten het nodig zouden vinden om zich te verweren. Hoe feller de Google-review, hoe gestoorder iemand lijkt. Wie mentale hulp zoekt, heeft sowieso nog steeds een stigmaatje op z’n schouder liggen ­­– zeker als ‘naar de psycholoog’ in nieuwsberichten opduikt als straf voor politici die beledigingen braken. Bovendien zijn onze zielenhelpers vast zenner dan zen: hun bedenkingen over hun ‘cliënten’ hebben ze allang van zich afgeschreven in het mysterieuze schrift op hun schoot. Dat boek van Sinterklaas waar geen mens ooit een blik op heeft geworpen. Ik stel me soms voor wat er in mijn geval neergekrabbeld is. ‘Praat in cirkels. Zet die plaat af!’ ‘Onzekerheid + cynisme + inertie = hopeloos geval.’ Of kortweg: ‘Kattenvoer niet vergeten.’ Als je daarop begint door te denken, word je helemaal gek.