Zo wordt het herfst, het seizoen waarin Hans Van Themsche door de straten dwaalt op zoek naar tamme kastanjes. Zou hij weten dat ze meer stekels bezitten dan wilde ? In elk geval is hij zo overvloedig in de media aanwezig dat hij zelfs de sportberichten naar de kroon steekt. Naar mijn gevoel zijn die toch ook alomtegenwoordiger dan ooit. Soms hoor je op de radio een streepje muziek, om de schijn op te houden. Al vlug komt daar weer zo’n opgefokte commentaarstem bovenuit die het over doelpunten heeft, of over de een of andere blessure. Zou meer dan de helft van de mensen dit leuk vinden, vraag ik mij af – democraat in hart en nieren. Stel u voor dat u niet van peren houdt en dat ze op radio en televisie driekwart van de tijd over peren en aanverwanten zitten te zeiken. Perengelei, perenboomgaard, perenpokziekte, perenboomvlieg. Zodra je het toestel openzet. Dat is mijn lot. Om beetgaar van te worden.

In de krant staat een foto van een fluorescent en danig uitvergroot insect op een koersfiets, met op het borststuk logo’s van Quick-Step en Skoda. Ik weet zelfs niet wat Quick-Step ís, kunt u dat geloven ? U mag lachen als u wilt. Het is een ernstige tekortkoming.

Met dat alles zijn de ouders van de nog altijd verdwenen Maddy gelukkig weer even uit de headlines verdreven. Wereldwijd verschenen ze op voorpagina’s van kranten en in televisiejournaals, larger than life, als cultfiguren uit het wilde Westen. De moeder van Maddy, die met een verbeten trek om de mond een weerbarstige haarlok wegstrijkt. Maddy’s vader, die vanachter een betraande voorruit in slow motion de ruitenwissers van zijn auto in werking stelt. Het wordt gefilmd en rechtstreeks de huiskamers ingestraald. Dat alles omdat ze misschien hun kind hebben vermoord. Hele genocides en hongersnoden, stoeten slachtoffers en lijken, hebben nog geen fractie van die belangstelling gekregen. Om sexy te worden, moet het kwaad blijkbaar in een individu worden samengebald. Of dat nu Harold Shipman is of Freddy Horion : van hun gezichten krijgen we nooit genoeg. Misschien omdat ze ons zuiveren van onze eigen pekelzonden. Wat wij willen, is spektakel. Mensen kunnen hun pap niet koelen met alleen maar sociale zekerheid en centrale verwarming.

Op ongeveer dezelfde manier hoopten velen van ons – en lang niet alleen maar VLD’ers – diep vanbinnen dat Leterme op zijn bek zou gaan. Een nieuwe regering is gewoon saai. Glunderende mannen en vrouwen die poseren voor de foto. Maar politici die met de handen in het haar zitten, een land dat dreigt te barsten en een koning die bezwijkt onder de stress ? Dát ja, dát is spannend. Het is zelfs de eerste vraag die je in Parijs te horen krijgt als je bij een willekeurige juwelier het batterijtje in je uurwerk laat vervangen : ” La Belgique, c’est presque fini ?”

Het bizarre is dat ik dan opeens een opstoot voel van vaderlandsliefde. De behoefte om uit te leggen dat we niet allemaal een machinegeweer hebben liggen op zolder, voor als de burgeroorlog uitbreekt. De juwelier kijkt mij peinzend aan, alsof hij die mogelijkheid nog niet had overwogen. Ongetwijfeld zullen volgende klanten te horen krijgen dat de Belgen volop bezig zijn zich te bewapenen. Het is zo’n glimmende kerel met een lijfgeur en okselvijvers. “Dat is dan 9 euro”, zegt hij, en geeft mij met een griezelige kreun mijn uurwerk terug. Ik prevel een dankwoord en haast mij de winkel uit voor hij de kans krijgt over Maddy te beginnen, die naar het schijnt ook al in Toulouse is opgemerkt.

De hakken van mijn nieuwe laarzen klakken op de tegels van het trottoir, wat ik ambetant vind. Mannen draaien zich om en kijken naar mij, gealarmeerd door hun instinct, omdat klakkende hakken meestal op een leuk vrouwtje wijzen. Zo leer je je eigen soort nog eens kennen. Ik weet nu hoe het is om je een lustobject te voelen. Het is gênant en ik verwijt mijzelf dat ik klachten van vrouwen daarover nooit serieus heb genomen. “Wees blij dat ze kijken”, zei ik doorgaans, en : “Er komt een tijd dat je naar fluitende bouwvakkers heimwee zult krijgen.”

Zo lichtzinnig was mijn oordeel daarover. Nu verlang ik alleen nog naar de vaardige hand van een schoenmaker. Naar zachte zooltjes. En naar een wereld zonder peren.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders