Zand erover?

Vergeven, soms is het makkelijker gezegd dan gedaan, zo bewijzen onderstaande getuigenissen.

Edgar (59) bleek niet goed genoeg

“Mijn ex en ik hebben het omgekeerde van een vechtscheiding. De fut was na 23 jaar uit onze relatie, onze kinderen waren volwassen en we beslisten samen om uit elkaar te gaan. Twee jaar geleden kwam mijn moeder mijn ex-schoonzus tegen op een bruiloft, die met een stevige vlieg in haar oog verklaarde dat ze blij was dat we gescheiden waren, want dat ik nooit goed genoeg was voor haar zus. Ik heb haar huis mee verbouwd, een deel van haar vijver uitgegraven en haar tuinhuis gebouwd, daar was ik wel goed genoeg voor. Mijn ex heeft zich uitgebreid verontschuldigd, ze schoot nooit erg goed op met haar snobistische zus. Maar het deed pijn, ja. Mijn kinderen maken er tot vandaag grapjes over, maar ik kan er niet echt hartelijk om lachen. En nee, ik zeg geen goeiedag meer als ik haar in het dorp tegenkomen.”

Martine (50) is haar pestkop niet vergeten

“Luisteren en zwijgen, dat was het motto op mijn strenge school. Ik was acht, en een gehoorzame leerling. Op een dag moest ik heel dringend naar het toilet, maar dat mocht niet van juf Liliane. Mijn gejammer haalde niks uit. Ik moest de les afwerken, mijn boeken in de lessenaar steken, in stilte opstaan en achter mijn lessenaar gaan staan tot de juf het teken gaf dat we naar buiten mochten. Lange minuten als je écht moet, en net voor ze het teken gaf, voelde ik een warme straal langs mijn benen lopen. Een ferme plas die ik zelf moest opkuisen. Ik was best kwaad op de juf, maar besefte ergens wel dat ze gewoon haar job deed, ze volgde iets te strikt het schoolreglement. Het ergste is dat ik de rest van het jaar meedogenloos werd gepest door een klasgenoot. Zelfs jaren later, in het zesde leerjaar, haalde ze het weer aan. Gelukkig nam een ander meisje het voor me op, en ook dat ben ik niet vergeten. Nog een paar jaar later stapte ik een juwelenwinkeltje binnen waar mijn pestkop een vakantiejob bleek te doen. Ik herkende haar meteen en zij mij ook. ‘Ik zat samen met jou in de klas’, zei ze. ‘Wil je die ring hebben, je krijgt ‘m van mij.’ Ik legde de ring onmiddellijk terug, en met de meest minachtende blik die ik in huis had, zei ik: ‘Van jou wil ik niks.’ Ik hoop dat ze nog lang en met veel wroeging aan mij heeft teruggedacht.”

Wouter (41) voelde het misprijzen

” Die hebben we vandaag niet binnen. Ik zal dat zinnetje nooit vergeten. Daar stond ik, mijn kredietkaart in de aanslag, in een dure Zwitserse horlogerie. Al van toen ik klein was, droomde ik van een horloge van dit merk, en om mijn 35ste verjaardag en de opening van mijn derde garagefiliaal te vieren, zou ik mezelf een exemplaar cadeau doen. Ik had maandenlang uitgezocht welk model ik wilde en wilde het ook absoluut in Zwitserland kopen. Dus namen mijn vrouw en ik op vakantie in Gstaad een middagje verlof van het skiën. Het begon meteen slecht. De securityman bekeek ons een paar keer van boven tot onder voor hij ons binnenliet, en ook al waren er zes verkopers en maar vier klanten, het duurde eeuwen voor we geholpen werden. Terwijl de andere klanten supervriendelijk werden behandeld, had onze verkoopster een gezicht als had ze net een citroen gegeten. Ik legde uit welk model ik wilde zien en in welke versies. Ze verdween zonder iets te zeggen een deur in en kwam amper een halve minuut later terug. Die hebben we vandaag niet binnen, dus. In geen enkele uitvoering. Maar ze kon me wel andere dingen laten zien. Allemaal modellen die maar een fractie kostten van het model dat ik wilde. Het was overduidelijk: ze dacht dat wij geen 15.000 euro konden betalen voor een horloge. Ik heb me gewoon omgedraaid en we zijn naar buiten gelopen. ‘Dat was net Pretty Woman’, fluisterde mijn vrouw met tranen in haar ogen. Ik was zo kwaad dat ik twee winkels verder een nog duurder model van een ander merk gekocht heb. En ja, ik heb de firma laten weten hoe we behandeld zijn. Al is dat het laatste horlogemerk op de wereld, ik zal het nooit ofte nimmer dragen.”

Karima (29) liep een vriendinnenblauwtje

“Dat we het etentje moesten verzetten, want twee van de vier meisjes waren ziek, liet Imane weten. Jammer, want ik had echt zin in een spaghetti van de Metropole. Ik belde een andere vriendin op, of zij geen zin had. Wij dus naar de Oude Markt, waar ik door het raam zag dat de hele bende vrolijk aan de pasta zat. Ik was blijkbaar de enige die niet uitgenodigd was. Ik wilde eerst rechtsomkeer maken, maar wou me niet laten verslaan. Dus we zijn binnengewandeld, ik ben aan hun tafeltje gaan zeggen dat ik blij was dat ze zo snel weer gezond waren en liep met mijn gezelschap naar de eerste verdieping. Imane legde per sms uit dat een van de meisjes me er niet bij wilde omdat ze verliefd was op mijn broer en dat wilde vertellen. Onnozel wicht, alsof mijn broer haar zou zien zitten. Ik heb in mijn pasta gehuild, ja, maar nog diezelfde avond heb ik iedereen van mijn socials gegooid.”

Met Anna (41) werd niet gedeeld

“Wanneer de kleuterjuf vroeg om wc-rolletjes, sigarendoosjes of wol mee te brengen, nam ik altijd wat extra mee voor de kindjes die misschien niets mee hadden. Dat vond ik niet meer dan normaal. Toen de juf op een dag vroeg om een schoenendoos mee te brengen, heeft mijn mama het hele huis afgezocht, maar er geen gevonden. Maar dat was niet erg, zei ze, iemand anders zou er wel een extra mee hebben en die kon ik dan gebruiken. Alleen, dat was niet zo, en ook de juf had geen extra doos voorzien, dus terwijl iedereen dolblij was met zijn zelfgeknutselde kijkdoos, wandelde ik met lege handen naar huis. Ik ben dat moment nooit vergeten, het was een harde les om zo jong te leren. En misschien wel de reden waarom ik vandaag nog altijd de hele wereld en een paar aspirines in mijn handtas meesleur.”

Myrthe (31) en de grijpgrage bibliothecaris

“‘Dat boek staat in rij X, plek Y. Ik loop wel even mee.’ Het was mijn eerste bezoek aan de universiteitsbibliotheek en ik liep wat verloren, dus ik was blij dat de bibliothecaris zo behulpzaam was. Hij haalde het boek uit het rek, en terwijl hij het overhandigde, kneep hij met zijn andere hand hard in mijn borst. Ik riep luid au en sloeg van de schok het boek uit zijn hand. Hij raapte het op, keek me grijnzend aan en liep gewoon terug naar zijn bureau. Ik ben overstuur naar buiten gelopen, maar mijn vriendinnen begrepen het probleem niet. Dat gebeurt wel vaker, zo’n drama is dat toch niet, was hun commentaar. Sisterhood van den Aldi, dus. Mijn lief vond dat ik het moest melden, dus deed ik dat, maar ik denk niet dat die man op het matje geroepen is. Toen ik afstudeerde, werkte hij er in elk geval nog. Ik heb wel aan iedereen die het wilde horen verteld wat er gebeurd is, en al snel had hij de bijnaam Handtastelijke Henk.”

Rik (27) werd niet geloofd

“Ik geef toe, ik was geen braaf kind. Brutaal, bruut en nogal destructief, zeker bij de scouts. Er sneuvelde weleens een stoel of een ruit als ik in de buurt was. Dus toen er op kamp vunzige graffiti gespoten werd in een van de lokalen bij onze kampplaats, werd ik samen met twee andere jongens op het matje geroepen. Ik ontkende, maar de leiding geloofde me niet. Ik wist wie het gedaan had, maar wilde niet klikken, en de anderen zwegen ook in alle talen. De schuldigen hebben niet bekend, dus werden wij met drie naar huis gestuurd. Ook mijn ouders waren kwaad. Ik kreeg een week huisarrest, en dat sneed. Als je elf bent, en je wordt door de mensen die je het liefste van de hele wereld ziet simpelweg niet geloofd omdat je eerder weleens iets hebt mispeuterd, dan vergeet je dat nooit. Ik ben het volgende jaar ook naar een andere jeugdbeweging overgestapt, want met die laffe jongens wilde ik niet meer samen spelen.”

Iréne (51) en de razende fotograaf

“Natalia had een halfuur voor ons interview, en tien minuten voor de foto’s. Maar zoals op propvolle promodagen weleens gebeurt, was de zangeres 20 minuten te laat. Maar ze was charmant, en open, dus het interview ging vlot. Na amper tien minuten stormde de fotograaf binnen. Dat het nu zijn beurt was. Zowel Natalia als ik stuurden hem terug buiten, ik had nog lang niet genoeg materiaal om zes pagina’s in een tijdschrift te vullen. Na het gesprek nam Natalia geduldig de beloofde tien minuten voor de foto’s en poseerde met een brede glimlach. Terwijl ze de trap opliep voor haar volgende gesprek, begon de fotograaf tegen me te roepen. Dat ik onprofessioneel was, dat hij zijn tijd nodig had, dat het altijd hetzelfde is met die journalisten. Kijk, ik begrijp dat dit een frustrerende situatie is, ik had dat al vaak genoeg meegemaakt. Ik zou het zelfs begrepen hebben als hij me, eenmaal buiten, de mantel had uitgeveegd. Iedereen heeft al eens een slechte dag. Maar in de lobby van een platenmaatschappij, met allemaal open bureaus, zo staan roepen, nee, dat doe je niet. Wij zijn een team, wij leveren samen een goed stuk in, en elkaar publiekelijk uitkafferen hoort daar niet bij. Ik heb nooit meer met de man gewerkt, en als zijn naam nu wordt voorgesteld op de redactie, zal ik altijd een alternatief voorstellen.”