wijn

Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week: een kritische kijk op het tegenetiket.

Iets over wijn te weten komen met de fles in de hand, zonder tot consumptie over te gaan, is niet zo eenvoudig. Het mondialiseren van de wijnhandel heeft een mondialisering van de opvattingen meegebracht, en kennis omtrent de grote Franse appellations is al lang niet meer voldoende. Niet alleen appellations maar zelfs druivenrassen zijn, door de grote flexibiliteit in opvattingen en regels, erg diffuse informatiebronnen geworden. Dus moeten we elders gaan zoeken. Eerst en vooral is er het tegenetiket. Blijkt, zoals we in een vorige aflevering al ondervonden, dat daar veel nuttige informatie op te lezen staat. Soms wat opgeblazen, soms in vertaald houterig Nederlands, soms helemaal niet in het Nederlands. Maar bij aandachtige studie van dit tegenetiket kan men toch veel over de te verwachten typologie te weten komen.

Een andere bron van informatie is de pers, en dan denkt men in de eerste plaats aan de gespecialiseerde pers. In veel gevallen echter is die gespecialiseerde pers onbetrouwbaar. Dat komt omdat de oplage te klein is en de redactionele vrijheid daardoor bijzonder afhankelijk is van een eng segment reclame. Grote Belgische wijninvoerders durven kleine tijdschriften wel eens onder druk zetten. Dat heeft voor gevolg dat de teksten een ‘alles-is-goed-en-iedereen-gelukkig’-filosofie uitstralen. Geen mening en zeker geen opvatting over wat goed is of wat slecht is in de glazen.

De grote gespecialiseerde buitenlandse wijntijdschriften zoals La Revue des Vins de France, Decanter of The Wine Spectator, zijn door hun grote oplage en financiële onderbouw onafhankelijker. Maar ook hier is niet alles goud wat blinkt. Zo is het algemeen geweten dat Harvey Shanken, de uitgever van The Wine Spectator, erg goed bevriend is met de Symington-familie en men zal dus in The Wine Spectator over de port Vesuvio, het Symington-vlaggenschip, niet veel kwaad vinden.

De niet-gespecialiseerde pers doet het in principe veel beter. De garantie voor onafhankelijkheid is immers niet de afwezigheid van reclame maar wel het breedwaaierig karakter ervan. Daar speelt wel het nadeel dat hoofdredacteurs, die tegelijk het binnenlandse en buitenlandse nieuws moeten overschouwen, de berichtgeving over wijn vaak als onbelangrijk ervaren. Tot voor kort werd het lifestylesegment zelfs volkomen verwaarloosd. Inmiddels heeft zowat elke Vlaamse krant zijn meestal erg betrouwbare wijnrubriek.

Het vergaren van goede wijninformatie is geen opdracht maar een continue attitude. Elk jaar komt er nieuwe wijn en komen er nieuwe invoerders die nieuwe prioriteiten stellen. Een van de wijnen die we deze week bespreken, is gemaakt van barberadruiven. Vandaag is deze wijn donker en rood, maar nauwelijks 20 jaar geleden, was hij door de grote rendementen en door de inplanting op noorderhellingen zo zuur dat men hem enkel onder de gedaante van lichte witte wijn kon vinden.

Alles kan veranderen en een wijnboodschap is nooit af, laat staan volledig. Vandaag vergelijken we nogmaals wat in het glas komt met wat op het tegenetiket vermeld staat.

Merlot 1996, Premiun Reserve, Domaine Boyar.

“Karaktervolle wijn met een diepe kleur van rijpe vruchten, zorgvuldig gerijpt op eiken vaten.”

De boodschap klopt ongeveer. In het glas komt een mooie verse kleur met voldoende concentratie en een neus van elegant merlotfruit en een zekere finesse. De smaak is goed gestructureerd (door de houtlagering) en met fijne tannines. (Colruyt: 169 fr.)

Barbera D’Alba 1997, Giacosa Leone.

Op het Italiaans tegenetiket staat niets over de wijn zelf maar wel over de mariages ermee. Zou perfect passen bij stevige vleesschotels zoals varkensgebraad en ook bij doorsmakende kazen.

Ook dat klopt enigzins. De kleur is normaal maar niet overgeconcentreerd of van het geweldenaarstype. De neus is stevig maar wat aan de reductieve kant, en de smaak is stevig met een zuur accent dat ook wat naijlt. Wat brute wijn die stevige gerechten nodig heeft om te passeren. (GB: 195 fr.)

Valpolicella 1998.

“Deze wijn wordt op traditionele manier gevinifieerd. Hij is aangenaam fruitig, rond en zeer evenwichtig (in het Frans: bien équilibré).”

Van deze beschrijving klopt haast niets. De kleur is heel licht rood en de neus is van het dunne fruittype. Ook de smaak is dun fruitig en vooral uiterst simpel. Deze wijn haalt de biergrens niet. (Delhaize: 139 fr.).

Herwig Van Hove